Βαριέμαι αυτούς που δεν τολμούν. Αυτούς που βάζουν τον έρωτα σε κατηγορίες και έχουν πάντα να δώσουν συμβουλές. Αυτούς που χλευάζουν τα ζευγάρια που φιλιούνται δημόσια. Όλους αυτούς που θα σε πλησιάσουν να σου πουν να δώσεις χρόνο. Πως δεν είναι τίποτα άλλο, αυτό που νιώθεις, παρά ένας ενθουσιασμός.
Τους συναντάς στο δρόμο, στις παρέες σου και στην δουλειά. Συγκρατημένοι μονίμως, κυνικοί και δήθεν πραγματιστές, που κάνουν σχέσεις και λένε μονίμως «είναι νωρίς».
Είναι νωρίς να πουν σ’ αγαπώ, είναι νωρίς να κάνουν έρωτα, είναι νωρίς να γνωρίσουν ο ένας την παρέα του άλλου, είναι νωρίς να κοιμηθούν μαζί.
Με λίγα λόγια είναι νωρίς να ζήσουν. Χρειάζονται συνέχεια χώρο και ποτέ δεν είναι έτοιμοι να εκδηλωθούν. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν υπέγραψαν με το ταίρι τους καμιά υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105.
Όλοι ερωτεύονται παράφορα τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους και όλοι κάποτε πληγώνονται. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι έχουν τα κότσια να το ξεπεράσουν και να δώσουν ξανά το 100% στον επόμενο. Άλλοι, όμως, μένουν με το φόβο του πόνου και μετρούν κάθε κουβέντα που θα πουν, καθώς και όλες τις κινήσεις τους.
Έτσι, καιρό μετά, καταλήγουν να μένουν μαζί από συνήθεια, να βλέπουν τηλεόραση μαζί αλλά σε ξεχωριστές θέσεις στον καναπέ τα βράδια και να σκέφτεται ο καθένας μόνος του τι φταίει κι αν αυτό πραγματικά ήθελαν.
Ο δικός τους έρωτας δε γεννήθηκε ποτέ. Ήρθε με τη μορφή ώριμης και προσχεδιασμένης αγάπης. Κι ο χρόνος, που είχαν για προστάτη στην αρχή, βοήθησε να φθαρεί τώρα και να σαπίσει.
Δεν είναι ο έρωτας κρασί για να ωριμάσει. Χειροβομβίδα αδρεναλίνης είναι στον εγκέφαλο. Σκάει και τραβάς χειρόφρενο για ένα στα γρήγορα στη μέση του δρόμου. Μικρές στιγμές που θολώνεις και ασυνείδητα τη χουφτώνεις ενώ ανεβαίνετε τις σκάλες.
Πονηρά βλέμματα ενώ βρίσκεστε σε οικογενειακά τραπέζια και αγγίγματα κάτω από τη μέση, σε σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου που ασφυκτιά από κόσμο σε πρεμιέρα.
Δε θα σε νοιάζει να γίνεις ρεζίλι παίζοντας ξύλο μαζί του μέρα μεσημέρι στη μέση του δρόμου, επειδή το κινητό χτύπησε πάλι με απόκρυψη. Που θα χτυπάς το δάχτυλο στην πόρτα και θα σου δίνει χαζό φιλάκι και εσύ θα απαντάς πως πέρασε.
Ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί σε μια στιγμή να σου βγάλει τον χειρότερό σου εαυτό και την αμέσως επόμενη να σε κάνει να συμπεριφέρεσαι σαν παιδί. Αυτός που καταφέρνει να σε βγάζει από τα ρούχα σου και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τη μία να θες να του ρίξεις γροθιά στα δόντια και την άλλη να του δώσεις γαλλικό φιλί.
Ανωριμότητα και παράνοια; Καλύτερα πάντως από βαρεμάρα και αδράνεια.
Αυτά είναι που δίνουν νόημα και δε σ’ αφήνουν να πέσεις στη λούμπα της ρουτίνας. Αυτά κάνουν τα ρεπό και τις αργίες σημαντικές. Γιατί αν καταφέρνεις να χαίρεσαι μικρά πράγματα μέσα σε στενά χρονικά περιθώρια, τότε, φαντάσου πως θα είναι μαζί του ολόκληρες ξέγνοιαστες μέρες μακριά από ευθύνες.
Αυτοί είναι οι κανόνες και έτσι θα παραμείνουν είτε το θέλεις, είτε όχι. Μπορείς να αγαπάς την οικογένειά σου, τους φίλους σου, το σκύλο σου και ό,τι άλλο γουστάρεις. Μα θα ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο κάθε φορά. Αυτόν που θα δίνει νόημα σε δευτερόλεπτα και λεπτά.
Σταμάτα πια να ακούς τον καθένα. Ο κόσμος πάντα θα έχει κάτι να πει. Για σένα, για μένα για τον οποιοδήποτε. Όλοι έχουν πάντα τη λύση στην άκρη της γλώσσας αρκεί, βέβαια, να είναι πρόβλημα του άλλου.
Ο χρόνος λένε θα τα δείξει όλα, γι’ αυτό περίμενε.
Δεν είναι έτσι. Μια ζωή κάτι θα περιμένεις. Το φανάρι να ανάψει πράσινο, το λεωφορείο στη στάση, το τόρεντ να κατέβει. Ακριβώς, λοιπόν, επειδή αν κάποιος είναι σκάρτος, κάποια στιγμή θα φανεί, ξεκόλλα επιτέλους. Τόλμα να ζήσεις τον έρωτα και την καψούρα χωρίς φραγμούς και αναστολές. Μη χαραμίζεις την ένταση για λίγη ασφάλεια. Κι αν κάνεις λάθος, χαλάλι.
Δεν τελειώνει η ζωή με ένα λάθος στις σχέσεις. Δεν είσαι πυροτεχνουργός, ούτε αφοπλίζεις εκρηκτικούς μηχανισμούς. Κανείς δεν πέθανε. Αργά ή γρήγορα θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις πάλι το δρόμο σου.
Γουστάρεις έναν άνθρωπο και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο και πιο φυσιολογικό από το να εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Σημασία έχει μόνο η ένταση ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Αυτή φέρνει το δέσιμο και όχι ο χρόνος που θα είστε μαζί. Το τελευταίο προκαλεί μόνο φθορά και συνήθεια.
Φοβάσαι ακόμη; Βολέψου τότε κι εσύ σε μια σχεσούλα της σειράς και μετά από καιρό κάτσε να αναρωτιέσαι τι φταίει. Πάρε αργότερα σύνταξη και ξεκίνα τις εκδρομές με τα ΚΑΠΗ. Άκουσα πως διοργανώνουν τρομερές εξορμήσεις το καλοκαίρι στα ιαματικά λουτρά της Έδεσσας.
Υπομονή.
Σαράντα χρόνια μέχρι τη σύνταξη.
Συντάκτης: Γιάννης Καλαμπούκας
