Άλλο σπουδάσαμε κι άλλο ήταν το μεράκι μας τελικά

Πανελλήνιες. Τι, ανατρίχιασες λίγο; Έρχεται εκείνη η μοιραία ώρα, που πρέπει –ντε και καλά– να αποφασίσεις ποια κατεύθυνση θέλεις να ακολουθήσεις. Δέκα επαγγελματικοί προσανατολισμοί από ‘δω, δέκα θείοι από την άλλη, βρίσκεσαι σε ένα πεδίο μάχης, που δεν είχες σκοπό να εισέλθεις. Μ’ αυτά και μ’ αυτά αποφασίζεις αν θα γίνεις θεωρητικός, θετικός ή οικονομικός. Παίρνεις τα βιβλιαράκια σου, αρχίζεις να διαβάζεις, αρχίζοντας να πιστεύεις κι εσύ πως το θέλεις όντως, πραγματικά. Βάζεις τα δυνατά σου και φτάνεις την ημέρα των εξετάσεων, να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Ύστερα από αυτόν τον Γολγοθά, πετυχαίνεις και μια σχολή της επιλογής σου και νιώθεις χαρούμενος, στην τοποθεσία παραλία.

Φτάνει δε κι η στιγμή που πατάς το πόδι σου στο πανεπιστήμιο. Σε διαπερνά ένα δέος, γνωρίζεις νέα άτομα, κάνετε χαβαλέ σαν σωστά πρωτοετά και η ζωή κυλάει όμορφα. Περνάς κάνα μάθημα και ως δια μαγείας βλέπεις τον εαυτό σου να έρχεται όλο και πιο κοντά στο πτυχίο. Ούτε εσύ δεν πίστευες πως θα ερχόταν κάποτε εκείνη η στιγμή που θα γυρνούσες στους δρόμους φωνάζοντας πως το πήρες. Εκεί όμως η χαρά σταματάει. Γιατί αναρωτιέσαι αν εκείνο το χαρτί που κρατάς στα χέρια σου μπορεί να σε κάνει χαρούμενο. Αν μπορεί να σου προσφέρει τη ζωή που είχες ονειρευτεί ή που εκείνη τη στιγμή άρχιζες να φανταζόσουν.

Βγαίνεις στην κοινωνία και βλέπεις πως είναι αρκετά δύσκολο να παλέψεις για μια θέση που κατά βάθος δε θέλεις και τόσο. Προσπαθείς να διεκδικήσεις τα επαγγελματικά σου δικαιώματα, όμως ούτε τι επάγγελμα κάνει το πτυχίο σου ξέρεις. Ψάχνεις για δουλειές, αρχίζεις να ζεις τη ζωή σου ως σωστός ενήλικας –λέμε τώρα– μα κάτι συνεχίζει να λείπει. Παίρνεις τον πρώτο σου μισθό και νιώθεις να σε κατακλύει ένα κύμα επιβράβευσης. Αρχίζεις να πιστεύεις πως έτσι είναι στην αρχή κι εννοείται πως θα δυσκολευτείς κι ίσως και να σου περάσουν δεύτερες σκέψεις γι’ αυτό που κάνεις, αλλά έτσι είναι στην αρχή– θέλεις να πιστεύεις.

Ώσπου παύεις να πιστεύεις και παίρνεις επιτέλους τη ζωή στα χέρια σου. Ψάχνεις κι ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, τι του αρέσει και τι θα ήθελε να κάνει. Εκεί που τα πράγματα δυσκολεύουν εσύ επιμένεις περισσότερο και βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Αφήνεις το πτυχίο στην άκρη και πας να βρεις αλλού την τύχη σου. Δοκιμάζεις δουλειές που ως φοιτητής τις έκανες για χαρτζιλίκι όμως τώρα ίσως να βλέπεις πως δεν είναι και τόσο άσχημες– όχι για πάντα, για όσο θες εσύ. Μαζεύεις τα λεφτά σου κι αποφασίζεις να κάνεις ένα δεύτερο πτυχίο, στον τομέα που εσύ θέλεις. Κι αν όλα αποτύχουν πάρε θεώρημα μεταβολής της κινητικής ενέργειας ή κλίνε ένα ρήμα στην γλυκόπικρη υποτακτική του αορίστου.

Ο δρόμος πάντα μάς βγάζει εκεί που έμελλε. Όσα εμπόδια κι να μας σταθούν, όσες δυσκολίες και να μας λένε να τα παρατήσουμε, εκείνος που πραγματικά θέλει το καταφέρνει. Ακόμα κι αν το συνειδητοποιήσει λίγο αργά. Το πτυχίο είναι ένα χαρτί που κανείς δεν μπορεί να το κάψει ή να το πουλήσει. Είναι αποδεικτικό μιας επιτυχίας μας, ακόμα κι αν εμείς πιστεύουμε ότι είναι πιο άχρηστο κι από τα δεύτερα φωνητικά σε συναυλία του Μάικλ Τζάκσον. Το τι θα κάνεις μετά είναι δικό σου θέμα κι έχεις το κάθε δικαίωμα να διαλέξεις εσύ ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις. Σκοπός του καθενός είναι να προσφέρει με τον τρόπο που εκείνος μπορεί. Άλλος θέλει να γιατρεύει, άλλος να σερβίρει, άλλος να χτίζει κι άλλος να ψυχαγωγεί. Χωρίς τον έναν, ο άλλος δεν μπορεί να ζήσει.  Είναι μια ανθρώπινη, αόρατη αλυσίδα που πολλοί ξεχνούν πως υπάρχει.