Ευθύνη να σού ανοίγεται κάποιος γι΄αυτά που δεν ξέρει κανείς

Σε στιγμές αδυναμίας, όταν τα τείχη των σκέψεών μας χτίζουν ένα Μινωικό λαβύρινθο, έχουμε ανάγκη από έναν άνθρωπο να τού μιλήσουμε, να μοιραστούμε μαζί του κάτι που μάς προβληματίζει ή κι ακόμη να ξεθολώσει το τοπίο. Το βάρος των μυστικών μας και των εμπειριών της ψυχής μας χρειάζονται μερικές φορές έναν δέκτη για να ελαφρύνει τον πόνο, την ανησυχία και το χάος μας. «Δεν το έχω πει σε κανέναν άλλον» λες και κοιτάζεις εκείνον τον άνθρωπο μες στα μάτια.

Μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας σύντροφος- ή κάποιος που γνωρίσαμε ένα βράδυ, σε ένα μπαράκι αλλά αυτό καλύτερα να το αφήσουμε στην άκρη. Σίγουρα όλοι έχουμε νιώσει να μάς κατακλύζει αυτή η ανακούφιση, όταν είμαστε έτοιμοι να ελευθερώσουμε από μέσα μας, εκείνο που μάς ταλαιπωρεί ειδικότερα όταν είμαστε λίγο πιο ευάλωτοι ψυχικά. Λίγο η σύνδεση με τον άλλον, λίγο η ταύτιση και η τηλεπάθεια μάς κάνουν να νιώθουμε άνετα να μοιραστούμε αυτό το «κάτι παραπάνω» μαζί του. Αποτελεί μια σύντομη ψυχοθεραπεία, μια έντονη ανάλυση του εσωτερικού κόσμου, που μάς φέρνει λίγο πιο κοντά με τον συνομιλητή μας. Εκείνη η στιγμή, αποτελεί για εμάς το σωστότερο timing, γιατί ο άλλος έχει οριοθετήσει το χώρο του μέσα στο δικό μας κι ό,τι του έχουμε επιτρέψει να δει είναι με δική μας ευθύνη. Κι ακριβώς αυτό είναι, που τονώνει λίγο περισσότερο το δεσμό μας με το άλλο άτομο.

Αυτή η κίνηση είναι, αν μη τι άλλο, τολμηρή! Δεν έχουν όλοι τη δύναμη και την άνεση, να μοιράζονται πράγματα για τον εαυτό τους, το παρελθόν ή το παρόν τους. Άνθρωποι φοβούνται να ανοιχτούν ακόμη κι εσωτερικά από αυτούς γι’ αυτούς, οπότε το να μιλήσουν σε κάποιον άλλον είναι δυο και τρεις φορές πιο δύσκολο. Φοβόμαστε μην παρεξηγηθούμε, μην ξενερώσουμε τους άλλους και φύγουν μακριά μας. Ωστόσο είναι πολύ πιθανό να εκπλαγούμε με την απάντηση που θα μάς δώσει. Τα δικά μας λόγια, μπορεί να είναι η αφορμή για να μάς μιλήσει και ο άλλος για κάτι που τον ταλαιπωρεί και σε κάτι τέτοιες στιγμές ανακαλύπτουμε πόσο πολύ μοιάζουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Νιώθουμε πως είμαστε μόνοι, αλλά αυτό είναι αναληθές. Όταν μια σχέση είναι αληθινή, οι πιθανότητες να διαλυθεί είναι πολύ μικρές κι ακόμη, αν με κάποιο τρόπο κλονιστεί, ή από κοινού προσπαθεί θα τη σώσει.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχει και η άλλη πλευρά της εκμυστήρευσης με συνέπειες, που διαταράσσουν ακόμη πιο πολύ τη θέση μας. Πολλές φορές έχουμε παρερμηνεύσει συμπεριφορές και χαρακτήρες, έχουμε –κακώς– μοιραστεί με άτομα, προσωπικά μας πράγματα που δεν έμειναν ιδιωτικά. Φοβόμαστε να εμπιστευτούμε και γινόμαστε καχύποπτοι με το παραμικρό. Ωστόσο όλες οι σχέσεις μας (πρέπει να) στηρίζονται στην εμπιστοσύνη και την ειλικρίνεια, όπως έχουμε ξαναπεί. Σαφώς, σημαντικά για εμάς πράγματα, δεν τα λέμε σε όποιον να ‘ναι, άλλο που μερικές φορές παρασερνόμαστε και ανοίγουμε την ψυχή μας σε «λάθος» άτομα. Πόσες φορές έχουμε μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που είπαμε κάτι, ενώ δεν έπρεπε; Ίσως να έφταιγε η αδυναμία της στιγμής, η παρόρμηση, ο ενθουσιασμός ή κάτι που νιώσαμε να μάς συνδέει στιγμιαία με τον άλλον. Είναι σημαντικό λοιπόν, να προσέχουμε πού ανοίγουμε την καρδιά μας, διότι κάποιοι άνθρωποι δε θα είναι ποτέ σε θέση να μάς εκτιμήσουν ή να μείνουν στη ζωή μας για πάντα.

Σε πιο προσωπικό επίπεδο, την εκμυστήρευση τη συναντάμε και στον τομέα της ψυχοθεραπείας. Είναι μια απόφαση (ζωής) που παίρνουμε όταν νιώθουμε, ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον ψυχισμό μας απέναντι σε καταστάσεις κι ερεθίσματα. Είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές, να μοιραστούμε με τους ανθρώπους μας ό,τι μας ταλαιπωρεί, όχι απλώς γιατί μπορεί να μη μάς καταλάβουν, αλλά γιατί δεν είμαστε σε θέση να ξεγυμνωθούμε σε τέτοιο βαθμό. Δεν είναι κακό να κρατάμε κάποια πράγματα για τον εαυτό μας. Δε δείχνει καμία έλλειψη ειλικρίνειας, να επιλέγουμε να μη μιλήσουμε για κάτι, που ξέρουμε ότι αφορά μονάχα εμάς. Οι άνθρωποί μας θα είναι πάντοτε εκεί για εμάς, να μάς αποδέχονται και να μάς βοηθούν.

Η δύναμη της εκμυστήρευσης φέρνει ανθρώπους πιο κοντά, χτίζει σχέσεις και ενδυναμώνει την εμπιστοσύνη. Χωρίς αυτή, βαδίζουμε μόνοι μας ψάχνοντας για απαντήσεις μέσα στο κεφάλι μας, που μπορεί ποτέ να μη βρούμε. Είναι ξεκάθαρα επιλογή μας σε ποιον θα ανοίξουμε την ψυχή μας, με ποιον θα μοιραστούμε τη ζωή μας και πόσα θα του επιτρέψουμε να γνωρίζει. Ακόμη κι αν χαθούμε με κάποιον, όταν γνωρίζεις την αξία της εκμυστήρευσης, θα κρατήσεις «για πάντα» το όποιο μυστικό για χάρη της σχέσης σας.

Πρωτίστως, σημασία έχει ο εαυτός μας είναι ήρεμα πλαισιωμένος από τις επιλογές του και τίποτα, να μην τον κάνει να αμφισβητεί τις σχέσεις του. Εκείνοι που μάς έχουν δει στα χειρότερά μας, αξίζει να είναι πλάι μας και σε όσα μάς κάνουν να λάμπουμε, διότι εκείνοι γνωρίζουν καλά πόσο έχουμε προσπαθήσει για να βρισκόμαστε εκεί που είμαστε σήμερα, χαμογελαστοί. Κρατούν σαν θησαυρό τα μυστικά μας και μάς προστατεύουν καθώς βγαίνουμε από το λαβύρινθο, μάς κοιτούν στα μάτια και λένε «θα είμαι εδώ».