Είναι το 3 ο ιδανικός αριθμός συντρόφων;

Σχέση μεταξύ τριών; Ναι, καλά διάβασες. Δεν είναι σίγουρα κάτι καινούργιο, καθώς πολλοί άνθρωποι επιλέγουν την «ελεύθερη σχέση» έτσι ώστε να μπορούν να έχουν ανοιχτές τις επιλογές τους. Έτσι καταλήγουν, να έχουν δύο συντρόφους και να περνάνε καλά. Εφόσον όλες οι πλευρές είναι σύμφωνες. H επαφή πρωτότυπη, δημιουργική και απολαυστική. Η συγκατοίκηση όμως; Σίγουρα μια γλυκιά πρόκληση για όλους.

Στην αρχή οι τρεις πλευρές, μπορεί να βλέπουν το θέμα πολύ χαλαρά και να απολαμβάνουν αυτή την όχι και τόσο γνώριμη ιδέα της τριπλής συνύπαρξης. Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας στη ζωή του, στο σπίτι του και στο κρεβάτι του έχει το δικαίωμα να πράττει όπως εκείνος θέλει. Και σιγά σιγά, όσο τα χρόνια περνούν κι οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα κι η βιολογία αρχίσουν ν’ αποδέχονται το ανθρώπινο είδος ως ένα εξελικτικό ον, που ο μοναδικός του σκοπός δεν είναι η αναπαραγωγή αλλά κι η συνεύρεση με άλλα άτομα, που θα το βοηθήσουν να πάει ψηλά, τότε και μόνο τότε, ίσως ο κοινωνικός περίγυρος ν’ αποδεχτεί, να βλέπει Χ ερωτευμένους να ζουν μια φυσιολογική καθημερινότητα.

Μιλώντας για τον έρωτα, πάντοτε αναφερόμαστε σε δύο άτομα. Είναι δύσκολο να σκεφτούμε πως τρεις άνθρωποι έχουν καταφέρει να νιώσουν μοναδικά συναισθήματα για άλλους δύο. Θα μπορούσε κάποιος να το θεωρήσει έμμεση φανερή απιστία ή καταπάτηση του βιολογικού κύκλου. Παρ΄ όλ΄αυτά ο έρωτας δε κοιτάει φύλα, ποσότητες και μεγέθη. Κι ας είναι δύσκολο για κάποιους από εμάς να αποδεχτούμε πως σε μια σχέση μπορεί να χωράει κι ένας τρίτος. Πάντοτε θέλουμε το σύντροφο μονάχα για εμάς κι όχι να τον μοιραζόμαστε με κάποιον άλλον. Σαφώς, όσοι έχουν δεχτεί μια τέτοια είδους σχέση είτε έχουν ξεκαθαρισμένα τα συναισθήματα μέσα τους και με τους συντρόφους είτε οι δύο χρειάζονται τον τρίτο για να τους αναπτερώσει τη σχέση. Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά πλάσματα και δύσκολα θα δεχτούμε να μοιραστούμε με άλλον κάτι δικό μας.

Κι ύστερα επέρχεται η σκέψη της συμβίωσης και της δημιουργίας οικογένειας. Και μάλιστα, ήδη στον πλανήτη γη οι επιστήμονες έχουν δημιουργήσει με επιτυχία έμβρυο, που προέρχεται από τρεις γονείς, ενώ τρεις άντρες έχουν περπατήσει το ιερό ενώνοντας τα συναισθήματά τους με τα δεσμά του γάμου. Θεωρώ, πως είναι αρκετά σπάνιο να βρεις δυο ανθρώπους, που να θέλουν εξίσου να σε μοιράζονται. Δεν είναι όμως, ακατόρθωτο. Κι όποιος το έχει καταφέρει έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει εφόσον είναι σίγουρος, πως πρόκειται για κάτι αληθινό κι όχι κάτι εφήμερο. Το να μεγαλώνουν τρεις ένα παιδί είναι επίσης μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, που σίγουρα θα απασχολήσει πολλούς στο κοντινό μέλλον, όπως ακριβώς κι η καθημερινότητα τριών που συμβιώνουν σαν οικογένεια.

Είναι ήδη δύσκολο για τον άνθρωπο, να βρει το «άλλο του μισό» και να ερωτευθεί βαθιά κι αληθινά πόσο μάλλον να βρει τον έρωτα της ζωής του ισομοιρασμένο σε δυο διαφορετικά άτομα. Η τριπλή συμβίωση απαιτεί ωριμότητα και σεβασμό προς την αξία του έρωτα και στον τρόπο, που ο καθένας τη βιώνει. Δύο ερωτευμένοι μοιράζονται έναν κώδικα, που μονάχα εκείνοι μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν κι αν βρεθεί ένας τρίτος, τότε μιλάμε για μεγάλο τζακποτ στον έρωτα.

Κάποτε αναφερόμασταν σε «τρίο» και περιπαιχτικά γελούσαμε, γιατί δε θα μας χάλαγε να το δοκιμάσουμε. Η σοβαρή σχέση μεταξύ τριών όμως είναι μια εμπειρία διαφορετική, μια πράξη συλλογική. Κι όλοι γνωρίζουμε πως όσο αυξάνονται τα άτομα, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες υπάρχουν να επικρατήσει χάος, δυσκολία στην επικοινωνία και στη συμβίωση. Είναι μια τολμηρή απόφαση και συναισθηματικά περίπλοκη για να την κατανοήσουμε.

Ύστερα η ανατροφή ενός παιδιού από τρεις γονείς απαιτεί υπευθυνότητα και συνείδηση της κατάστασης. Ένας άνθρωπος μεγαλώνει με ένα μητρικό κι ένα πατρικό πρότυπο κι αυτά μπορεί να έχουν πολλές μορφές. Η γέννηση ενός παιδιού ήταν και θα είναι πάντοτε ευλογία και βρισκόμαστε σε μια παγκόσμια κοινωνία, που οι τρόποι του ερχομού του στον κόσμο έχουν διευρυνθεί. Η ψυχολογική και συμβουλευτική υποστήριξη είναι απαραίτητη ώστε ο ο μικρός ανθρωπάκος να μπορεί να έχει μια λογική καθοδήγηση κι η αποδοχή της ύπαρξής του από τον ίδιο του τον εαυτό όσο κι από την κοινωνία, να μη θεωρείται πια κάτι διαφορετικό.

Τελικά στους δυο, τρίτος χωράει; Χωράει, όπου υπάρχει σεβασμός. Στεριώνει, όπου υπάρχει αληθινή αγάπη. Δεν είναι κάτι διαφορετικό, αλλά κάτι ξεχωριστό. Ένα είδος έρωτα, που θέλει κότσια, υπομονή και μια καρδιά που αντέχει. Το να μοιράζεσαι εξίσου το ίδιο τη ζωή σου με δυο άτομα είναι πρόκληση και κάποιοι έχουν αποδείξει, ότι γίνεται. Το ανθρώπινο είδος πάντοτε θα μας εκπλήσσει και θα μας προκαλεί κι ο θεσμός της οικογένειας θα καλεί ευπρόσδεκτα όσους τον σέβονται.