Ένας χωρισμός δεν ξεπερνιέται εύκολα δίχως τη συντροφιά της μουσικής. Κανένας δε θα καταφέρει να σε πλησιάσει περισσότερο από τους στίχους που «μιλούν» στην καρδιά σου. Κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, η μουσική σπάει τη σιωπή που συνοδεύει τη μοναξιά σου. Οι ευεργετικές ιδιότητές της μας τονώνουν, μας εμψυχώνουν και μας ενθαρρύνουν να αποδεχτούμε τα συναισθήματά μας. Η μουσική θεραπεύει τον πόνο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Κατά τη διάρκεια ενός χωρισμού κάνουμε πολλές προσπάθειες να αποσπάσουμε την προσοχή μας από ό,τι μας πονά. Δουλεύουμε υπερωρίες, πίνουμε ανεξέλεγκτα και φλερτάρουμε ασύστολα κι αποτυχημένα. Γελάμε δυνατά και κλαίμε ακόμα δυνατότερα. Στα κλαμπ έχουμε γίνει VIP μέλη με αποτέλεσμα τα σφηνάκια να ξεφεύγουν από το αρχικό πλάνο. Κάποια στιγμή μπαίνει εκείνο το τραγούδι που ξυπνάει αναμνήσεις. Τότε θα εκτονωθούμε, θα πάρουμε την πιο βαθιά ανάσα μας και θα αφήσουμε τα πνευμόνια μας να εκραγούν. Θα φωνάξουμε, θα τραγουδήσουμε εκείνον τον στίχο που μας ταιριάζει, μιλώντας για όλα όσα φοβόμαστε να μοιραστούμε ή να παραδεχτούμε.
Η μουσική δίνει ζωή στα συναισθήματά μας. Κάθε στίχος έχει τη μαγική ιδιότητα να εκφράζει μέσα σε λίγες λέξεις όσα εμείς δεν μπορούμε να πούμε. Πάντοτε είναι εκεί να μας σώσει στις χαρές αλλά λίγο περισσότερο στις λύπες, σε φάσεις που δε θέλουμε κανείς να είναι δίπλα μας πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάποιες φορές έχουμε την ανάγκη να μη μιλάμε στους άλλους, ώστε όλα να μπουν σε μια σειρά πριν δημιουργήσουμε άθελά μας το χάος. Οι στίχοι ενός τραγουδιού δε μας ρωτούν. Δε ζητούν απαντήσεις. Είναι εκεί, σαν ένας άυλος φίλος που μας καθησυχάζει δίχως να μας κρίνει, δίχως να κομπλάρει με το τι ακριβώς πρέπει να πει για να νιώσουμε καλύτερα.
Χωρίζεις κι αφήνεις στην άκρη όλα τα ερωτοτράγουδα που κάποτε συνόδευαν τα συναισθήματά σου. Τη θέση τους παίρνουν φωνές που πονάνε σε κάθε πάτημα νότας. Στίχοι που μιλάνε για την πραγματικότητα καλύτερα κι από τα ίδια τα παθήματα της ζωής. Μουσική που γίνεται soundtrack της ζωής σου καθώς περπατάς ή βρίσκεσαι στο τρένο νιώθοντας Julia Roberts στην τοποθεσία Ακαδημίας. Με τα ακουστικά στο διαπασών διασχίζεις δρόμους κι αδημονείς για την ώρα και τη στιγμή που θα μείνεις μόνος στο λεωφορείο για να ηρεμήσεις. Θέλεις να κλάψεις χωρίς να σε κοιτούν. Προσπαθείς να ξεφύγεις από όλους τραβώντας τη σκανδάλη σε όσα σε πονούν. «Ανάθεμά σε», ψιθυρίζεις όσο βρέχει ο ουρανός εγωισμό.
Όσα ποτήρια και να αδειάσεις, όσα τσιγάρα και να κάψεις, ένας χωρισμός θέλει χρόνο. Η περίοδος που διανύεις πασχίζοντας να νιώσεις έστω και λίγο καλύτερα απαιτεί υπομονή –κάτι που κατανοούμε μονάχα αφού περάσουμε στο επόμενο στάδιο της «θεραπείας». Κανείς δε θα σε καταλάβει όσο και να θες, κανείς δε θα μπορέσει να μπει στη θέση σου. Προτιμάς να περνάς τις δύσκολες βραδιές μόνος, ώστε να μη δικαιολογείσαι για τη συμπεριφορά σου, τα ξεσπάσματά και την αλλοφροσύνη σου. Ένας κόσμος χωρίς «εκείνον» πάντοτε φάνταζε ανύπαρκτος και τώρα σου έχουν κοπεί τα πόδια. Εκεί έρχεται η μουσική να σε σηκώσει ψηλά. Σε ηρεμεί, σου αποσπάει την προσοχή, ενώ παράλληλα σε βοηθάει να αποκτήσεις έλεγχο των συναισθημάτων σου.
Τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή, πόσο μάλλον να συνηθίσεις μια πραγματικότητα δίχως τον άνθρωπο που είχες μοιραστεί την καθημερινότητά σου και το «είναι» σου. Δεν είναι εύκολο να πεις απλώς «θα περάσει». Πρέπει να νιώσεις τα πάντα. Στενοχώρια, απογοήτευση, κενό, ακόμη και μίσος. Δεν πρέπει να πνίγεις όσα νιώθεις. Η μουσική θα είναι πάντα εκεί, στη διάθεσή σου για να σε βοηθήσει. Να σε διευκολύνει και να σε αγκαλιάσει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Βάλε τέρμα το επόμενο κομμάτι και μη δικαιολογείσαι σε κανέναν!
Συντάκτης: Αγγελική Τσιγαρά
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
