«Κακός» σύντροφος δε σημαίνει «κακός» φίλος

Όλοι κάποια στιγμή τα έχουμε κάνει μαντάρα στα ερωτικά μας, μα οι φίλοι ήταν εκεί για να μάς στηρίξουν και να μάς βρίσουν. Θα λέγαμε πως ο δεσμός εκείνος που μας ενώνει με τους φίλους είναι τόσο γερός, εφόσον είναι αληθινός, που πολύ δύσκολα κλονίζεται. Ωστόσο, όταν ο καλός μας φίλος είναι μερικές φορές λίγο «κακός» σύντροφος, θα μπορούσε αυτό να επηρεάσει και τη δική μας πλατωνική σχέση;

Ο φίλος κι ο έρωτας δεν είναι το ίδιο. Είναι διαφορετικά τα συναισθήματα που ορίζουν τις δυο αυτές σχέσεις, με αρκετά κοινά σαφώς. Η ένταση του έρωτα δε συγκρίνεται με το πάθος μιας φιλίας, καθώς το δεύτερο εξελίσσεται γραμμικά και σταθερά σε σχέση με το πρώτο, που έχει την ικανότητα να εκτινάσσεται με οριζόντια βολή. Στη φιλία δε βιάζεσαι, ενώ στην καψούρα έχεις μια ανυπομονησία, που δε σε αφήνει να κοιμηθείς.

Στη φιλία μαθαίνουμε να ανεχόμαστε και να αποδεχόμαστε. Έχουμε επιλέξει τον πλατωνικό μας σύντροφο για να μας συμπληρώνει, να περνάμε μαζί τα δύσκολα και τα όμορφα, να είναι εκεί όταν τον χρειαζόμαστε– ακόμη και νοητά. Είναι η αντίθετη γνώμη, που θα ακούσουμε, η κριτική που μπορεί να μας στενοχωρήσει αλλά ξέρουμε πως είναι για το δικό μας καλό. Είναι ο υποστηρικτής μας και ο προμηθευτής αλκοόλ. Ο αληθινός φίλος βλέπει κάτω από το προσωπείο μας. Ξέρει πότε δε νιώθουμε καλά. Πότε έχουμε νεύρα, πότε είναι ώρα να φεύγουμε. Ακούει και θυμάται για να σώσει καταστάσεις στο μέλλον. Είναι ένας συνοδοιπόρος με δύσκολα καθήκοντα, που τα κάνει να φαίνονται τόσο εύκολα.

Στον έρωτα έχουμε μικρότερη ανοχή η οποία όμως πλάθεται κι εξελίσσεται. Ψάχνουμε ένα σύντροφο, που θα εκπληρώσει τις επιθυμίες μας, θα μας ικανοποιήσει, θα είναι το στήριγμά μας (εφ΄όρου ζωής). Θα σβήνουμε στην αγκαλιά του και θα αναγεννιόμαστε, δίχως άγχη και σκοτούρες. Ο σύντροφος μάς επιλέγει για να συμπληρώσει το άλλο μισό, που του λείπει. Είναι η πρωινή, μεσημεριανή και νυχτερινή συντροφιά μας. Είναι η ερωτική έλξη, που της επιτρέπουμε να μας ξεγυμνώσει και να μας απογειώσει. Είναι ο άνθρωπος, που ψάχνουμε κάθε μέρα ανάμεσα σε χιλιάδες πρόσωπα κι όταν τον βρίσκουμε είναι σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Αγαπιόμαστε για τα νεύρα μας, τα κουσούρια μας και τα φιλιά μας. Για την αστείρευτη ανάγκη που γεννάται στον άνθρωπο, που έδωσε κι άλλες αποχρώσεις χρωμάτων στη ζωή μας.

Όσον αφορά το κομμάτι της ψυχολογίας, οι άνθρωποι επιλέγουμε φίλους που τους λέμε «οικογένεια». Διαφέρουν κατά πολύ από την εξ αίματος οικογένειά μας, διότι είναι άτομα που μας αποδέχονται ακριβώς έτσι όπως είμαστε, κάτι που πολλές φορές δε συμβαίνει με τα συγγενικά μας πρόσωπα. Με τους φίλους συνδεόμαστε τόσο μεστά, καθώς σε εκείνους πολλές φορές βλέπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αντιθέτως, ένας ερωτικός σύντροφος είναι πολύ πιθανό να έχει επιλεγεί με ένα βαθύτερο κριτήριο. Την αναζήτηση της αποδοχής από ένα άτομο που θυμίζει τον πατέρα ή τη μητέρα μας. Ή και την αναζήτηση της ισορροπίας στο δικό μας χάος. Έτσι, δεν είναι τυχαίο που σύντροφοι με έντονη συμπεριφορά προς το ταίρι τους παρουσιάζουν μια διαφορετική πλευρά του χαρακτήρα τους προς τους φίλους τους.

Σε ειδικότερες περιπτώσεις, ένας σύντροφος με παιδικό παρελθόν, που κάτι του έλειψε ή κάτι τον πλήγωσε πολύ έχει την τάση να βλέπει ή να ψάχνει σε έναν άλλον άνθρωπο όλα εκείνα, που θα τον οδηγήσουν στο να τα πάρει πίσω ή να εκδικηθεί ή να εκτονωθεί. Ένας τέτοιος άνθρωπος, όμως δε θα συμπεριφερθεί ποτέ με ανάρμοστο τρόπο σε φίλο του, γιατί ξέρει πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος που τον αποδέχεται έτσι όπως είναι κι είναι πρόθυμος να τον βοηθήσει.

Μέσα σε μια σχέση έχουμε απαιτήσεις και προσδοκίες κι αυτά είναι, που θολώνουν τη μαγεία του συναισθήματος. Τρέχουμε κατοστάρι και ξεχνάμε, πως ακόμη δεν έχουμε γνωριστεί. Ενθουσιαζόμαστε, νομίζουμε πως ερωτευόμαστε και έτσι κάπου χάνουμε το παιχνίδι, που μάς δόθηκε τόσο γλυκά κι εμείς το διασκορπίζουμε, σαν να μην εκτιμάμε τίποτα. Σε καμία περίπτωση, δεν το κατακρίνουμε, διότι έτσι είναι ο έρωτας στο μεγαλείο του. Τα λάθη όμως είναι επακόλουθα και μέσα από αυτά μαθαίνουμε πώς να φερθούμε ή και όχι στην επόμενή μας σχέση.

Στη φιλία, όσες προσδοκίες και να έχουμε, στο τέλος εκτιμάμε όσα μάς δίνονται. Έρωτες έρχονται και φεύγουν, ωστόσο οι αληθινοί φίλοι μένουν (για πάντα). Σε αυτό το σημείο, ίσως και να αναρωτιόμαστε τι είναι τελικά εκείνο που κάνει το φίλο να διαφέρει από το σύντροφο. Γιατί να έχουμε τον έναν, αφού έχουμε τον άλλον; Η ανθρωπότητα μπορεί να μη δώσει ποτέ απάντηση σε αυτό κι άλλα ερωτήματα, γιατί τα συναισθήματα δεν επεξηγούνται. Δε συγκρίνεται ο φίλος με το σύντροφο και προπάντων δεν κατακτούν θέσεις, λες κι είμαστε Ολυμπιακοί αγώνες. Ο καθένας εκτελεί το δικό του, μοναδικό ρόλο, έχοντας κερδίσει δικαιωματικά μια θέση στην καρδιά μας.

«Κακός» σύντροφος δε σημαίνει «κακός» φίλος. Είναι διαφορετικές οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναπνέουν αυτές οι δυο σχέσεις. Στον έρωτα παλεύουν δυο διαφορετικές ψυχές έως ότου γίνουν ένα. Στη φιλία δυο ψυχές στέκονται ως σύμμαχοι, έτοιμοι να νικήσουν τα πάντα. Κι οι δυο μαζί όμως, σε κάνουν χαρούμενο που τους έχεις στη ζωή σου.