Καμιά φορά είναι καλύτερο και για τους δυο σας να μη γυρίσεις

Κάποιες σχέσεις δεν κρατούν για πάντα. Πάντοτε ο ένας θέλει περισσότερα από τον άλλον. Πάντοτε ο άλλος νιώθει, όμως όχι όσο «θα έπρεπε». Τα συναισθήματα είναι εύθραυστα. Τη μία μπορεί να εκτοξεύονται, την άλλη να χάνονται στο κενό. Σε μια σχέση υπάρχουν δύο, που γίνονται «ένα», χωρίς αυτό να σημαίνει πως το άτομο καθ’ αυτό δε βιώνει με το δικό του τρόπο τον έρωτα με τον σύντροφό του.

Όταν όμως είσαι εκείνος, που βιώνει κάποια είδους πίεση από την άλλη πλευρά, τότε ο έρωτας αρχίζει, να χάνεται. Δε θέλει δεσμευτικούς κανόνες, που συνεπάγονται πίεση. Δε θέλει να προτρέχει. Φτάνει όμως μια στιγμή της σχέσης, που έχει έρθει η ώρα για ένα επόμενο βήμα. Είτε αυτό είναι η συγκατοίκηση είτε η δεύτερη ευκαιρία που έχει κουραστεί ο άλλος να σου χαρίζει. Δεν μπορεί να είναι βέβαιος πως είσαι έτοιμος στο βαθμό που είναι εκείνος. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τον αγαπάς.

Μπορεί να σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία ή την χιλιοστή. Μπορεί να έχει κουραστεί με την πάρτη σου, αλλά σε αγαπάει. Δε θέλει να σε αφήσει, γιατί έχεις γίνει η καθημερινότητά του. Η υπομονή όμως δεν έχει απλώς όρια, έχει προσωπικότητα. Κι αν δεν τη σεβαστείς, έχει το δικαίωμα, να φύγει. Ο εγωισμός σου θα θιχτεί, τα συναισθήματά σου θα αναμετρηθούν με τα δικά της κι ο έρωτάς σας θα μπει σε ένα πεδίο μάχης που η διάρκειά της –σχετική για τον καθένα από τους δύο σας – θα σας ξεχειλώσει και θα φανεί στο βλέμμα σας το τέλος του δικού σας κοινού αγώνα.

Ο έρωτας είναι θέμα προσωπικό. Η σχέση είναι η ένωση δύο ανθρώπων, που η υποκειμενική τους στάση απέναντι στα συναισθήματα τους ένωσε γιατί ο ένας συμπλήρωσε τον άλλον. Παρ’ όλα αυτά δε σημαίνει πως μέσα σε μια σχέση ξεχνάς την προσωπικότητά σου και ποιος είσαι. Ας το δούμε λίγο πιο ρεαλιστικά. Δε ζούμε σε ταινία που έχει happy end. Έτσι κι αλλιώς, όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι έρχεται ύστερα από αυτό. Δεν είναι ποτέ το τέλος. Είναι η παράλειψη της βαθύτερης έννοιας της συμβίωσης. Αν νιώθεις ότι έχεις ζήσει το δικό σου happy end τότε σίγουρα δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή του επόμενου σταδίου της ζωής σας, που δεν είναι πεταλούδες και νυφικά, αλλά μια περιοδικότητα καταστάσεων που άλλοτε σας ταλαιπωρούν κι άλλοτε σας εξελίσσουν. Ζείτε έναν κύκλο εμπειριών, διότι όσο και να θεωρείς πως κάθε μέρα κρύβει κάτι καινούργιο, ξεχνάς τις λεπτομέρειες κι τις μικρές ομορφιές και καταλήγετε να κουράζεστε και να βαριέστε. Κι αυτό δεν ισχύει για όλους κι όλα. Στηρίζεται σ’ εκείνη τη δεύτερη ευκαιρία που σου δόθηκε κι ήξερες πως θα καταλήξετε στα ίδια.

Οι πρώτες μέρες, οι πρώτοι μήνες είναι ονειρικοί. Λες «ναι» σε πράγματα που δε σου αρέσουν, όχι για να μην τσακωθείς, αλλά γιατί θέλεις να πεις ναι. Θέλεις να εκπληρώσεις επιθυμίες. Θέλεις να κάνεις τον άλλο χαρούμενο. Κι είναι φυσιολογικό κι αποδεκτό να «χάνεις» λίγο το είναι σου μέχρι να νιώσεις άνετα μέσα στη σχέση.

Ο καιρός όμως περνάει και καταλαβαίνεις πως δε θα μπορείς για πάντα να αρνείσαι αυτό που είσαι και νιώθεις και πως μερικές φορές το ευγενικό «όχι» μπορεί να γίνει λίγο απειλητικό ή απότομο. Τότε αρχίζουν οι εντάσεις. Αρχίζεις να χάνεις την υπομονή σου και για να λέμε την αλήθεια αρχίζει, να χάνεται η μαγεία. Κι αυτό, είναι φυσιολογικό. Είσαι άνθρωπος. Δεν μπορείς πάντα, να νιώθεις ακριβώς το ίδιο. Τα συναισθήματα εξελίσσονται, αναπτύσσονται ή κι ακόμη παίρνουν τον κατήφορο. Δεν κρατούν όλοι οι έρωτες για πάντα. Κι αυτό δεν είναι κλισέ, είναι η αλήθεια. Η πραγματικότητα, ο ρεαλισμός ρε φίλε. Όλοι αποζητούμε τον ρομαντισμό και τον σουρεαλισμό των συναισθημάτων και των καταστάσεων, όμως δεν γίνεται έτσι –πάντοτε.

Είναι εκείνες οι ατυχές περιπτώσεις, όπου ο ένας θέλει πιο πολύ, πιο πολλά κι ένα πιο σταθερό μέλλον. Είναι όμως κι ο άλλος που θέλει απλώς. Που νιώθει. Που αγαπάει. Που δεν έχει άλλα να δώσει. Κι αυτό είναι στενόχωρο για τον πρώτο, όμως είναι η αλήθεια για τον δεύτερο και δεν μπορεί να την κρύψει. Είναι η στιγμή που έχει ραγίσει το γυαλί κι ο ένας από τους δύο δε θέλει να το παραδεχτεί. Εκεί είναι που πρέπει να πάρεις την εμπιστοσύνη και την ειλικρίνειά σου και να ανοιχτείς. Να πεις τα πράγματα όπως είναι.

Είναι δύσκολο να μην μπορείς να απαντήσεις σε απλές φράσεις, «μου λείπεις», «σε αγαπώ». Είναι δύσκολο, να πρέπει να εξηγήσεις στον άλλον με λόγια πως δεν πάει άλλο. Δεν είναι απλό. Κατά βάθος είναι πιο δύσκολη η απάντησή τους κι από επίλυση επιστημονικού προβλήματος. Είναι επίπονο, όμως ειλικρινές. Είναι ανθρώπινο κι αν το παρατείνετε, στερείτε και στους δύο τη ζωή. Δε σου απαγορεύει κανείς να φύγεις. Έτσι κι αλλιώς στο ζήτησε ο άλλος. Αφού θα κάτσεις για λίγο κι ύστερα ο κύκλος θα πατήσει με φρέσκο μελάνι την περίμετρό του, τότε καλύτερα να μη γυρίσεις.