Κάποια ονόματα δεν αντέχεις να τ’ ακούς

Αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο που κυβερνά το μυαλό σου. Τα συναισθήματά σου είναι κενά. Οι λέξεις δε βγαίνουν. Δεν έχεις όρεξη για τίποτα. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στη δουλειά και στο μάθημα όλο πετάς βλακείες. Είναι εκείνες οι ώρες,που λίγο πας να ξεχάσεις και κάποιος λέει το όνομά του/της. Κι εκεί είναι που χάνεις επαφή με τη λογική. Περπατάς στον δρόμο και το ακούς. Ίσως και να ‘χεις εκπαιδεύσει την αίσθηση της ακοής σου ώστε να εστιάζει εκεί, γιατί κατά βάθος θέλεις να το ακούς. Κανείς, όμως ποτέ, δεν προχώρησε έτσι.

Είναι κάποιοι χωρισμοί που σκάνε άδοξα και δύσκολα. Σκέφτεσαι όλη μέρα τρόπους για να ξεχαστείς, να προχωρήσεις, ωστόσο, το περιβάλλον γύρω σου, λες και συνωμοτεί εναντίον σου, σου θυμίζει διαρκώς το παρελθόν. Βγαίνεις έξω, προσπαθείς να περνάς καλά, να γεμίζεις την ημέρα σου με δουλειές κι υποχρεώσεις για να μη σκέφτεσαι, ακόμη και νέα σχέση διατίθεσαι να κάνεις, γιατί ο έρωτας με έρωτα περνάει λένε, όμως, κάπου, κάποιος θα αναφέρει το όνομα εκείνο, το μοιραίο όνομα, που ούτε παράγωγά του δε θέλεις να ακούς, κι όσα έχεις προσπαθήσει να ξαναχτίσεις μέσα σου, για άλλη μια φορά θα γκρεμιστούν.

Νιώθεις ότι δε σε σέβονται όταν μιλούν μπροστά σου για εκείνο το πρόσωπο. Φωνάζεις κι ύστερα βγαίνεις εσύ ο κακός της υπόθεσης. Σου λένε να ηρεμήσεις κι αυτό σε τρελαίνει ακόμα πιο πολύ. Γιατί κανείς ποτέ δεν καταλαβαίνει πώς νιώθει ο καθένας μέσα του. Ζητάμε ευγενικά –ή κι όχι πάντα– να μη γίνονται αναφορές σε εκείνους που μας πλήγωσαν κι έφυγαν, σε ‘κείνους που πληγώσαμε και χάσαμε. Είναι δική μας ανάγκη, για την ηρεμία μας, για την ψυχολογική μας υγεία.

Στην τελική, ωστόσο, εκείνος μονάχα που θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε έναν άνθρωπο είναι ο εαυτός μας. Ας μην κοροϊδευόμαστε, οι γύρω μας δε φταίνε σε τίποτα να τους ταλαιπωρούμε και να τους βάζουμε κανόνες. Δεν είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε τα πράγματα από μια αντικειμενική σκοπιά. Είμαστε θολωμένοι κι αυτό οι φίλοι πρέπει να το κατανοούν.

Πολλοί λένε και πιστεύουν πως για να ξεπεράσεις κάτι ομαλά κι ώριμα, πρέπει πρώτα απ’ όλα να το αποδεχτείς κι ύστερα να το αφήσεις να φύγει. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται κι αυτή η κατάσταση, που σας ταλαιπώρησε, συνέβη για να σας μάθει κάτι. Στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα κι είναι πολλές οι σχέσεις που θα δημιουργηθούν χωρίς να ‘χουν σκοπό να κρατήσουν. Όπως και να ‘χει, το τέλος μιας σχέσης σημαίνει την αρχή μιας άσχημης, ίσως και καταθλιπτικής, περιόδου, κατά την οποία χρειάζεται να πάρουμε τον χρόνο μας για να αποδεχτούμε όσα συνέβησαν. Δεν πατάμε κάποιο κουμπάκι που θα επαναφέρει την καρδιά μας στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.

Όταν, όμως, η περίοδος κι η διάρκεια του πένθους σε κάνουν να αμφισβητείς αν ποτέ θα ξανανιώσεις τι πάει να πει έρωτας, τότε η λύση είναι μία. Να κόψεις τελείως το σχοινί της όποιας επαφής με εκείνο το άτομο του παρελθόντος. Να σβήσεις μηνύματα, φωτογραφίες, να πετάξεις αντικείμενα, να ξεφορτωθείς ό,τι θυμίζει εκείνο το κομμάτι της ζωής σου. Να παραδώσεις τα ηνία των συναισθημάτων και να ενδώσεις στον κόσμο της λογικής. Να βρεις ξανά τον εαυτό σου, να φτιάξεις τη δική σου καθημερινότητα και να αποδεχτείς τη γλυκόπικρη πραγματικότητα. Να προσποιηθείς ακόμη, αν χρειαστεί, πως δεν υπήρξε ποτέ.

Δυσκολευόμαστε να προχωρήσουμε στη ζωή μας, διότι όλα είναι συνδεδεμένα με εκείνο το πρόσωπο. Συγκρίνουμε καταστάσεις και νέα άτομα με το παρελθόν, εμποδίζοντας την καρδιά να χρωματίσει το παρόν και να δημιουργήσει το μέλλον. Κι όλα αυτά γιατί ύστερα από έναν χωρισμό αρνούμαστε να δεχτούμε πως θα έρθουν άλλα –ίσως και πιο όμορφα– φώτα να λάμψουν στο σκοτάδι μας.

Αν καταφέρεις να αποκολληθείς από όσα σού θυμίζουν τη σχέση σου, μονάχα τότε θα μπορείς να πεις πως όντως χώρισες. Μονάχα όταν σταματήσεις να μιλάς για εκείνον τον άνθρωπο, κόψεις τις σχετικές αναφορές σε κάθε κουβέντα με φίλους, κι ακόμα περισσότερο όταν θα σε ρωτούν για εκείνον κι εσένα δε θα σε νοιάζει, τότε θα ‘χεις προχωρήσει. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, θέλει χρόνο. Θέλει δύναμη. Θέλει τσαγανό. Χρειάζεται να ‘χεις αυτοεκτίμηση. Να σε σέβεσαι και να ξέρεις τι αξίζεις.

Οφείλουμε να αποδεχόμαστε το τέλος, όσο κι αν πονάει, γιατί αν το «μαζί» αυτό είχε σκοπό να κρατήσει, τότε δε θα ήμασταν εδώ να μιλάμε για αυτό. Οι σχέσεις είναι φτιαγμένες για να διαλύονται και μόνο ελάχιστες για να κρατάνε.

Κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη και καθάρισε το πρόσωπό σου. Γύρνα σελίδα και γράψε πάνω δεξιά την ημερομηνία που όλα άλλαξαν. Τη μέρα που βγαίνεις έξω, ακούς το όνομα εκείνο και πια δε δίνεις σημασία. Που νιώθεις περήφανος κι αναρωτιέσαι γιατί κάποτε χαλιόσουν με κάτι που δεν αλλάζει ή δε θες ν’ αλλάξει.

Ένα όνομα σήμαινε πολλά για εμάς κάποτε -ίσως και να νομίζαμε ότι σήμαινε. Σήμερα, όμως, είναι μια ανάμνηση, ένα μάθημα που μπορεί να πάρθηκε με τρόπο επίπονο. Είναι ένα σημείο αναφοράς που μας δείχνει την εξέλιξή μας.

Μη μας μιλάτε για εκείνους. Αφήστε τους να μιλάνε για εμάς.