Μέσα σε δευτερόλεπτα παίρνουμε τις πιο αληθινές αποφάσεις μας

Μονάχα ένας άνθρωπος ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς κι αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αλλεπάλληλες φορές έχουμε μιλήσει για το πόσο ρόλο παίζει στη ζωή μας η γνώμη του διπλανού μας και δίχως καμία αμφιβολία η κριτική των ανθρώπων διαδραματίζουν έναν αναπόσπαστο ρόλο στην επιλογή των αποφάσεων και και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Τη ζωή όμως πρέπει να την παίρνουμε στα χέρια μας χωρίς να φοβόμαστε πως οι αποφάσεις κι οι πράξεις μας, μπορεί να δεχτούν αρνητική κριτική. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και η γνώμη του καθενός διαφέρει, οπότε είναι αναμενόμενο πως δε θα αρέσουν ή δε θα δέχονται όλοι αυτά που λέμε και κάνουμε.

Άλλες αποφάσεις θέλουν σκέψη και χρόνο. Άλλες είναι αυθόρμητες. Και πολλές φορές οι τελευταίες είναι κι οι καλύτερες. Είναι η φάση, που δεν το σκέφτεσαι πολύ και λες why not? Το θέλεις άπειρα κατά βάθος και νιώθεις αυτόν τον κόμπο στο στομάχι. Είναι αίσθημα ενθουσιασμού. Είναι αίσθημα αμφιβολίας προς το άγνωστο.

Τις πιο σημαντικές αποφάσεις  τις λαμβάνουμε μέσα σε δευτερόλεπτα. Μπορεί να μας φαίνεται περίεργο ή και παράτολμο αλλά είναι αλήθεια. Εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτου, που περνά από το μυαλό σου η πρώτη σκέψη λίγο πριν απαντήσεις σε ένα «ερώτημα» της ζωής αποδεικνύεται πως είναι και η σωστή απόφαση για εσένα. Δεν ξέρεις αν θα είναι καλή ή κακή η έκβασή της. Δεν ξέρεις αν θα κάνεις λάθος. Αλλά, μονάχα εσύ ξέρεις πως για σένα εκείνη τη χρονική στιγμή, είναι η κατάλληλη κι η πιο σίγουρη.

Όσο μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε πως από τη στιγμή που είμαστε ενήλικες έχουμε το ελεύθερο να παίρνουμε όποιες αποφάσεις θέλουμε. Όταν είμαστε μικροί κι υπό την επίβλεψη των γονιών μας δεν έχουμε την ελευθερία, που έχουμε ανάγκη. Είμαστε εγκλωβισμένοι, διότι άλλοι φοβούνται για την ασφάλειά μας – κι αυτό είναι λογικό. Τώρα όμως, που είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, δεν έχουμε όρια. Και ίσως κάπου αυτό να μας κάνει να αμφιβάλλουμε ή να φοβόμαστε. Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Δεν ξέρουμε αν θα πετύχει το ταξίδι στο άγνωστο. Προδικάζουμε τις καταστάσεις, γιατί φοβόμαστε μη και χαλαστεί η διάθεσή μας. Φοβόμαστε πολύ το ξενέρωμα και την απογοήτευση. «Κι αν τελικά έκανα βλακεία» κι άλλες τόσες σκέψεις περνούν από το μυαλό μας.

Φοβόμαστε λίγο μη μας κρίνουν, μη μας πουν αφελείς κι ανώριμους. Αλλά, αν για εμάς ακούγεται ιδανικό, γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ τι θα πουν οι άλλοι; Γιατί στο άκουσμα απόψεων, αρχίζουν οι αμφιβολίες κι ενοχές. Οι γνώμες φίλων και γνωστών αντικατοπτρίζουν τις δικές μας σκέψεις. Αυτές οι μύριες φωνές, που ακούμε στο μυαλό μας στέκονται απέναντί μας προσωποποιημένες κι εκνευριζόμαστε γιατί δε μπορούμε να τις διαχειριστούμε. Αν κάποιος μας πει πως η απόφασή μας είναι σωστή, τότε θα ηρεμήσουμε, γιατί ένα κομμάτι μας πιστεύει πως δεν είναι σωστό. Οπότε το να ακούς από κάποιον άλλον αυτό που θες, σε κάνει να νιώθεις πιο σίγουρος αφού «ο φίλος είπε πως όλα είναι cool», τότε είναι κιόλας. Αυτή όμως είναι μια υποκειμενική άποψη, όπως όλες. Είτε συμφωνείς μαζί τους είτε όχι, είναι απλώς γνώμες κι όχι κανόνες.

Από την πιο μικρή απόφαση περί σχέσεων μέχρι μια σοβαρή επαγγελματική απόφαση εκείνες οι πρώτες σκέψεις που περνούν από το μυαλό σου είναι κι η πραγματική σου αίσθηση περί του θέματος. Είναι φόβος, είναι ενθουσιασμός; Ό, τι και να νιώθεις, είναι μια φυσιολογική και πραγματική αντίδραση του εγκεφάλου σου. Θέλεις να πας ταξίδι, αλλά διστάζεις. Θέλεις να πας για ένα καφέ, αλλά έχεις πολλή δουλειά. Ε και; Κλείσε εισιτήρια και πήγαινε. Κλείσε τον υπολογιστή και βγες για καφέ να ξεσκάσεις. Δεν είναι δύσκολο. Μονάχα εμείς τα περιπλέκουμε στο μυαλό μας, γιατί είμαστε ανασφαλείς, αγχώδεις και περπατάμε μέσα σε κουτάκια. Εκεί είναι το μυστικό όμως. Να σκεφτείς λίγο έξω από το κουτί, όπως λένε κι οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι. Αν καταφέρεις, να αλλάξεις λίγο τη στάση σου απέναντι στη ζωή, θα δεις πως το να βγαίνεις λίγο από το καβούκι σου σε κάνει να νιώθεις ελεύθερο πουλί. Ζεις όλα τα συναισθήματα στο φουλ ή ακόμη κλείνεις λίγο το διακόπτη για να περάσεις καλά. Άνθρωπος είσαι και το χρειάζεσαι.

Αυτό δε σημαίνει όμως, πως στην πορεία δεν μπορείς να αναθεωρήσεις. Γυρνάμε πίσω σε εκείνο το ζήτημα, που λέμε και ξαναλέμε κι αυτό είναι η «ψυχολογία». Είναι η οπτική γωνία με την οποία θα δεις ένα ζήτημα κι αν θα αποφασίσεις να κλείσεις τα μάτια σου και να βρεθείς σε κάποια άλλη όχθη του κυκλικού κόμβου. Παράλληλη ή αντιπαράλληλη  η όχθη, που θα επιλέξεις είναι ένα κράμα των αρχικών σου σκέψεων, του χαρακτήρα σου και – δυστυχώς ή ευτυχώς – των γύρω ερεθισμάτων σου.

Εκείνη η στιγμή, που λες «ναι» στον εαυτό σου είναι καθηλωτική και τόσο καθαρτική. Νιώθεις έτοιμος να ζήσεις μια νέα περιπέτεια, όποια κι αν είναι αυτή. Κι εγώ σου υπογράφω πως θα είναι μαγευτική και μοναδική, γιατί την επέλεξες και το έκανες για εσένα και μόνο. Ας «think out of the box», γιατί τα δευτερόλεπτα περνούν, ο χρόνος τρέχει και αύριο θα μετανιώνεις για το χθες που είπες «ασ’ το ρε, γάμησέ το». Σκέψου πως θα ήταν να τολμούσες όμως. Να δεις τη ζωή λίγο πιο διαφορετικά. Βάλε μια έντονη πινελιά στην αφασία σου για εκείνες τις μικρές χαρές της ζωής, που αναρωτιέσαι πού βρίσκονται.