Όλοι σε αυτή τη ζωή ψάχνουμε κάποιο νόημα, κάποια απάντηση στα ερωτήματα που μας ταλαιπωρούν. Αναρωτιόμαστε γιατί μερικές φορές η ζωή είναι άδικη μαζί μας, ενώ όταν είμαστε χαρούμενοι ξαφνικά μάς προσγειώνει απότομα. Πάντοτε ο ζυγός γέρνει προς τα αρνητικά, ενώ θα μπορούσαμε κάλλιστα να τα προσαρμόσουμε και να τα ισοζυγίσουμε με τα θετικά. Οι άνθρωποι όμως προτιμούν να παραδίδονται στη στενοχώρια, προτιμούν να υπεραναλύουν, να πέφτουν. Και παραδόξως ύστερα σαν να ξυπνούν, απολαμβάνουν τη ζωή με μεγαλύτερο κέφι, μέχρι να ξαναπέσουν.
Όλα λοιπόν, ξεκινούν από την ψυχολογία. Το πώς θα ξυπνήσεις, το πώς θα αντιδράσεις σε μια κατάσταση, σε μια συμπεριφορά. Όλα είναι στο μυαλό μας. Κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τελείως διαφορετικά οποιοδήποτε ερέθισμα τού παρουσιαστεί. Ποτέ κανείς δε θα νιώσει στον ίδιο βαθμό τις λέξεις, τα χρώματα, τον ουρανό ή οποιαδήποτε λεπτομέρεια όπως τα βλέπεις εσύ.
Μπορεί εσύ να εκνευρίζεσαι ή να στενοχωριέσαι με τη συμπεριφορά κάποιου. Είναι ανθρώπινο, φυσιολογικό και αναπόφευκτο να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα ορισμένες φορές. Φτάνεις στα όριά σου και ξεσπάς. Χρειάζεται να προσέχεις όμως σε ποιον ξεσπάς. Ο φίλος κι ο άνθρωπός σου θα σε κατανοήσουν, αλλά επειδή όλοι αντιδράμε διαφορετικά σε καταστάσεις, η αντιμετώπιση τους είναι ξεχωριστή στο μυαλό του κάθε ανθρώπου. Αφήνεις τα νεύρα, τη στενοχώρια και το θυμό να σε κατακλύζουν κι έτσι χάνεις πολλά. Καταστρέφεις μια όμορφη μέρα, παρασύρεσαι από τον αρνητισμό και κάπως αναρωτιέσαι γιατί παντού επικρατεί σκοτάδι.
Σε επηρεάζει η κριτική των άλλων και μάλιστα οποιοδήποτε σχόλιο ακούσεις το μετατρέπεις σε αρνητικό. Ακόμα και στα όμορφα σχόλια εσύ θα βρεις μια ατέλεια και θα την μεγεθύνεις. Ξαφνικά το μυαλό σού παίζει παιχνίδια με ερωτήματα που καταλήγουν σε μια λίμνη που δεν ξέρεις να κολυμπήσεις. Ασχολείσαι με το τι κάνει ο άλλος, πώς και γιατί. Έχουμε την τάση να κολλάμε σε όσα έχει ο άλλος. Ζηλεύουμε και αναρωτιόμαστε «γιατί όχι και σε εμάς». Μπορεί να πάρει και χρόνια σε κάποιον να αποδεχτεί πως νόημα δεν έχει πού βρίσκεται ο άλλος. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του, έχει τη δική του ποιότητα ζωής και δεν υπάρχει τίποτα να φθονούμε. Αν κάτι μας αρέσει στη ζωή του άλλου, που εμείς δεν το έχουμε τότε δε χρειάζεται να μάς βγαίνει σε αρνητισμό. Όλοι είμαστε τυχεροί σε κάποιον τομέα της ζωής μας, απλώς τείνουμε να εστιάζουμε και να συγκρίνουμε ίδιους τομείς σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Το να βρεις το δικό σου νόημα και να κάνεις τη ζωή σου όμορφη είναι ένα ταξίδι μοναχικότητας κι αυτοσκοπού. Σήμερα είσαι εδώ κι αύριο θα είσαι ένα βήμα μπροστά. Τόσο απλά. Μερικές φορές χρειάζεται να κάνουμε λίγο πίσω και να μην έχουμε υψηλά στάνταρ. Τα ξαφνικά είναι τα όμορφα και οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής είναι εκείνες που της δίνουν χρώμα – μην ξινίζεις, αλήθεια λέω.
Προσπάθησε να μειώσεις λίγο το άγχος. Βρες την πηγή του και αφουγκράσου όλα τα συναισθήματα, που ξεχειλίζουν. Δε νιώθεις αρκετά καλός; Δε νιώθεις πως μπορείς να βγάλεις εκείνο το deadline που έχεις; Σκέψου πού ήσουν πριν ένα χρόνο και πόσο έχεις παλέψει. Δε νομίζεις πως το αξίζεις εκεί που βρίσκεσαι; Θα μου πείτε, εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις πράξη. Το άγχος είναι μέσα στη ζωή, αλλά η μαγκιά βρίσκεται στο να μπορείς να το ελέγχεις και να μην το αφήνεις να σου καταστρέφει τον οργανισμό –βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Χρειάζεται να αποδέχεσαι μερικές φορές, πως ακόμη και να αγχώνεσαι, η μέρα θα τελειώσει κι αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια για να συνεχίσεις τις υποχρεώσεις σου. Μπορεί να σε έχει στεναχωρήσει ο άνθρωπός σου, αλλά δώσε λίγο χρόνο να σκεφτείτε κι οι δυο με πιο καθαρό μυαλό.
Επίσης, θα μπορούσες να μετανιώνεις και λιγότερο. Τι σε κάνει να νιώθεις πως κάπου έπραξες λάθος; Εκείνη την ώρα το ήθελες και τώρα τελείωσε. Μόνος σου υπεραναλύεις και ακούς όσα λένε οι άλλοι. Μετανιώνουμε που βγαίνουμε και δε διαβάζουμε. Μετανιώνουμε που τα παρατάμε όλα για να κοιμηθούμε. Μετανιώνουμε για τη χαρά μας, όταν κάποιος έρχεται να μας τα χαλάσει όλα. Έτσι καταλήγουμε να μη χαιρόμαστε με τίποτα. Χαίρω πολύ. Πότε θα καταλάβουμε άραγε πως η ζωή είναι για τη γλεντάμε; Λόγια φίλης, της δίνω credit. Εκείνα τα δευτερόλεπτα που χαμογελάς πιο πολύ τα ξεχνάς, γιατί τάχα μετανιώνεις. Αμ δε, εκεί κάνουμε λάθος. Αφήνουμε τον αρνητισμό –να τος πάλι– να μάς κατακλύσει.
Στη ζωή πρέπει να είμαστε και λίγο εγωιστές. «Εγωισμός», αυτή η ρημάδα η λέξη, που πολλοί την παρεξηγούν. Εάν δεν είσαι και λίγο εγωιστής πώς θα τα βγάλεις πέρα; Αν δε σκεφτείς και λίγο την πάρτη σου, πώς θα πας μπροστά; Δε λέμε να φτάσεις στο άκρως αντίθετο, που δε σε νοιάζει κανείς και τίποτα, όμως στη ζωή βαδίζουμε μόνοι μας κι αν κάποιος παρεξηγείται με αυτά που λες και κάνεις, τότε δεν ανήκει στη ζωή σου. Χρειάζεται να στεκόμαστε με το κεφάλι ψηλά και να υπερασπιζόμαστε εμάς. Τις επιλογές, τα λόγια και τα συναισθήματά μας. Κι αν του άλλου δεν του αρέσουν, άντε γεια!
Είπα να κλείσω με τη βασίλισσα της ζωής μας, την υπερανάλυση. Πόσες φορές έχουμε υπεραναλύσει το γεγονός ότι υπεραναλύουμε κάθε κατάσταση; Γιατί εκείνο είναι μπλε, γιατί το άλλο είναι κόκκινο και το άλλο πράσινο. Τα πράγματα είναι αυτά που φαίνονται και μονάχα στο μυαλό μας τα κάνουμε όλα τεράστια και πολλές φορές καταλήγουμε σε ουτοπικά συμπεράσματα έως ότου η ζωή να μάς αποδείξει το αντίθετο. Και μαντέψτε, στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Φοβόμαστε την αλλαγή, το ταρακούνημα, λες και όλοι μας τη ζωή θα είμαστε ίδιοι. Αν δε μάθουμε να καλωσορίζουμε τη νέα εκδοχή του εαυτού μας, θα μείνουμε να μάς κοιτάμε στον καθρέφτη και να μη μας αναγνωρίζουμε. Κι είναι όλα τόσο ξεκάθαρα, διότι είμαστε εδώ και είμαστε καλά.
Μπορεί όλα αυτά να μάς φαίνονται ουτοπικά και σε συνδυασμό με την αδικία στη ζωή μας, να νιώθουμε πως δεν μπορούμε να τα κάνουμε πράξη. Το μυστικό κρύβεται όμως στα «μικρά βήματα». Κανείς δε μας πιέζει για τίποτα. Μερικές φορές χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να δίνουμε ελαφρυντικό στον εαυτό μας και να ζούμε το τώρα. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να αφήσεις το χθες και το αύριο εκεί που είναι. Ούτε να κοιτάς συνέχεια πίσω ούτε συνέχεια μπροστά, βοηθάει κάπου. Το νόημα της ζωής βρίσκεται στη στιγμή, στην ικανοποίηση, στη διαχείριση του άγχους, στην εξισορρόπηση των καταστάσεων και των ανθρώπων. Κάπου εκεί θα αποδεχτείς και θα δεχτείς πως η ζωή είναι ένα γλέντι και κάθε μέρα βρισκόμαστε σε ένα νέο πανηγύρι. Άλλες φορές πιο χαρωπό, ενώ άλλες πιο μονότονο.
Τείνουμε να μη χαμογελάμε. Να στενοχωριόμαστε που δεν έχουμε αυτό που έχει ο άλλος. Που η μέρα μας δεν είναι τόσο λαμπερή, που δε μιλάνε για εμάς όπως μιλούν και για άλλους, που δε μας θέλει αυτός που θέλουμε. Είμαστε εδώ όμως και ζούμε. Υπάρχουμε κι αυτό είναι πιο σημαντικό από όσο νομίζουμε. Αν θεωρούμε πως η ζωή μας εξαρτάται από τις επιτυχίες μας, τα λεφτά μας και τη φήμη μας, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο. Η ασχήμια της ζωής είναι και μέρος της ομορφιάς της. Μέσα από τη γκαντεμιά μας έρχεται κι η υγειά μας. Εξελισσόμαστε, ομορφαίνουμε και γινόμαστε αυτό που μάς έμελλε να γίνουμε. Ο δρόμος πάντοτε μάς βγάζει στη δική μας όαση.
Συντάκτης: Αγγελική Τσιγαρά
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
