Ο αστερισμός του χαμόγελου

Είναι εκείνες οι μέρες, που δεν ξυπνάς καλά. Που δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και με το ζόρι βάζεις ένα πρόσωπο στο κεφάλι σου. Με τη μούρη μέχρι κάτω βγαίνεις έξω, να πας εκεί που πρέπει να πας, ώσπου βλέπεις ένα όμορφο μήνυμα. Αμέσως, το πρόσωπό σου φωτίζεται και νιώθεις ένα μειδίαμα να σχηματίζεται, που σιγά-σιγά μετατρέπεται σε ένα γλυκό χαμόγελο.

Ξαφνικά οι κόρνες στο δρόμο έχουν γίνει ένα γλυκό άρπισμα, θέλεις να αγκαλιάσεις τους ανθρώπους γύρω σου που σε σπρώχνουν. Πας να πάρεις τον καφέ σου και φτιάχνεις την ημέρα του μαγαζιού. Σε βλέπουν χαμογελαστό και καθρεπτίζεται η χαρά σου στο δικό τους πρόσωπο.

Ένα μήνυμα από φίλο, από τη μαμά σου, από τον σύντροφό σου, από το «κρας» σου μια κίνηση κυριολεκτικά μπορεί να φωτίσει ολόκληρη την ημέρα σου. Δεν υπάρχει πιο αγνό κι αληθινό από το χαμόγελο που σου δημιουργεί ένας δικός σου άνθρωπος. Μπορεί να είναι ένα αστείο, μια εικόνα, ένα νέο, ας είναι ό,τι θέλει. Σημασία έχει, ότι σε βοήθησε να φτιάξεις τη διάθεσή σου κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κι είναι ακόμη πιο όμορφο όταν είναι ξαφνικό, αναπάντεχο, αυθόρμητο.

Όταν περπατάς στο δρόμο και βλέπεις ένα άτομο, να κοιτάει μονάχα την οθόνη του με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, δίχως να κοιτάει την κολόνα μπροστά του, χαίρεσαι μαζί του. Δεν είναι κάτι, που παρατηρείς όταν είσαι απορροφημένος από τα δικά σου προβλήματα και σκοτούρες, εάν όμως δώσεις λίγο ευκαιρία στο να παρατηρήσεις τον κόσμο γύρω σου, ανακαλύπτεις πολλές λεπτομέρειες, που κάνουν εμάς, το ανθρώπινο είδος, ξεχωριστούς.

Είμαστε όντα περίπλοκα και εκνευριστικά. Μας κινούν τα συναισθήματα. Περπατάμε στο δρόμο ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους και δε στεκόμαστε δύο λεπτά να τους δούμε καλύτερα, γιατί όλοι βιαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας. Μονάχα εάν κοιτάξεις μέσα στα μάτια των αγνώστων θα δεις όλα τα χρωματιστά συναισθήματα, που η γκρίζα καθημερινότητα αρπάζει. Χαρά, λύπη, ανυπομονησία, έρωτας. Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι.

Βλέπεις κάποιον, να χαμογελάει και θες να πας να τον αγκαλιάσεις. Ξαφνικά βλέπει ότι τον έχεις πάρει χαμπάρι και μαζεύεται. Γιατί ντρεπόμαστε να επικοινωνούμε; Λες και ο άλλος θα μάς κρίνει εάν του χαμογελάσουμε ή εάν κάνουμε κάποια πλάκα μέσα στο μετρό στις οχτώ το πρωί. Όλη ζούμε στην ίδια καθημερινότητα, μονάχα με διαφορετικούς ρυθμούς και σκέψεις.

Είναι ωραίο, να βρίσκεσαι σε μια ζωντανή μετάδοση φλερτ. Να βλέπεις την κάθε κίνηση του απέναντί σου στο μετρό, να παρατηρείς πώς κινείται, πώς αντιδρά σε μηνύματα. Γιατί στο κάτω-κάτω, όταν ερωτευόμαστε, όλοι τα ίδια κάνουμε. Οπότε είναι σαν να βλέπεις ένα παράδειγμα του εαυτού σου όταν βρίσκεται στην ίδια φάση. Στέλνει μήνυμα χαμογελαστός, κοιτάει την οθόνη για λίγο, κοιτάζει την επόμενη στάση, ξανακοιτάει την οθόνη και κλείνει το κινητό. Ύστερα από δευτερόλεπτα το ανοίγει πάλι, όμως τίποτα. Βλέπεις την απογοήτευση στον πρόσωπό του και το πόδι του, που νευρικά πάει πάνω-κάτω. Ξαφνικά, όλοι ακούμε την ειδοποίηση και το πρόσωπό του φωτίζεται ανοίγοντας την οθόνη και διαβάζοντας τις λέξεις του αγαπημένου. Είναι αυτές οι λεπτομέρειες, που δεν τις παρατηρείς όταν είσαι επικεντρωμένος να μην σκέφτεσαι τίποτα.

Επίσης έχεις δει ποτέ σε αεροδρόμιο άτομο να τρέχει με τη βαλίτσα του προς την έξοδο; Ε, εγώ ναι. Κι αν μπορούσα να είχα βιντεοσκοπεί εκείνη τη στιγμή θα έβλεπες ένα χαμόγελο που λέξεις δεν μπορούν να το περιγράψουν. Έχεις δει άτομο να βλέπει ύστερα από καιρό το σύντροφό του; Έχει εκείνο το χαμόγελο που τραγουδάει το κομμάτι της ζωής τους. Έχεις δει πατέρα να γελάει από συγκίνηση καθώς ο γιος του τον γεμίζει φιλιά; Δεν περιγράφεται εύκολα, εάν όμως το δεις νιώθεις κι εσύ εκείνο που μεταδίδει.

Τα χαμόγελα είναι αστερισμοί της ημέρας. Εάν ήταν δυνατό να παρατηρήσουμε από δορυφόρο, πόσα αστεράκια φωτίζουν κάθε μέρα τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, ίσως να βλέπαμε τον αστερισμό του χαμόγελου. Θα ήταν ο μεγαλύτερος αστερισμός και θα απλωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο, που ερωτευόμαστε χαμόγελα, που οι ομορφότερες φωτογραφίες είναι εκείνες οι αυθόρμητες, που έχετε σκάσει στα γέλια με φίλους. Δεν είναι τυχαίο που όταν βλέπεις κάποιον που αγαπάς το πρόσωπό σου φωτίζεται.

Τα ασυναίσθητα χαμόγελα είναι τα καλύτερα, που σε ρωτάνε τι έπαθες κι εσύ δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι κοιτάς το κενό σαν μικρό παιδί. Που περπατάς στο δρόμο με μουσική στα αυτιά και χορεύεις, δίχως να σε νοιάζει τι θα πουν. Γιατί θα ‘πρεπε κιόλας να τους νοιάζει; Η ζωή είναι μια ταινία, ένα παιχνίδι, ένας πίνακας ζωγραφικής. Είναι μια φωτογραφία που σε κλάσματα δευτερολέπτου έχει χαθεί. Να χαμογελάς. Μη φοβάσαι, δε θα σου κλέψει ποτέ και κανείς αυτό το δώρο. Να χαμογελάς, γιατί κάποιος γύρω σου μπορεί να το έχει ανάγκη. Και βλέποντάς σε, να του φτιάχνεις τη διάθεση. Να χαμογελάς.