Στη σπηλιά που βρίσκονται κρυμμένες οι παιδικές αναμνήσεις παίζει μαζί τους κι ο παντοτινός παιδικός έρωτας. Το μικρό παιδί που «ερωτεύτηκε» πρώτη φορά ζει και μας συντροφεύει σε κάθε μας στιγμή. Σαν πέρασαν τα χρόνια, κάπου χάθηκε μες τα παιχνίδια και την εφηβεία αλλά πάντα αναγεννιέται μέσα από προσωρινούς ή πολλά υποσχόμενους έρωτες, προκαλώντας μας να πέσουμε με τα μούτρα στο συναίσθημα δίχως δεύτερη σκέψη και κάνοντάς μας να λυπούμαστε όταν κανένας δε μοιάζει σαν κι εκείνον.
Η «πρώτη μας αγάπη» είναι η θεμελιώδης επαφή μας με τον πλατωνικό έρωτα, με την ανάγκη που μπορεί να νιώσεις να έχεις δίπλα σου κάποιον πέρα από την οικογένεια και τους φίλους σου. Η ύπαρξή του είναι τόσο σημαντική, γιατί η γλυκιά θύμησή του πάντοτε μας κάνει να ελπίζουμε σε έναν έρωτα που θα αλλάξει τη ζωή μας. Η καθοριστική διαφορά ανάμεσα στον παιδικό έρωτα και στους επόμενους που έρχονται καθώς μεγαλώνουμε είναι ότι ο πρώτος έζησε στα σύννεφα του ρομαντισμού, ενώ κάθε επόμενος έχει την ικανότητα να αφουγκράζεται τα στοιχεία του ρεαλισμού και της καθημερινότητας που τον καθιστούν πιο ποιητικό από οποιοδήποτε παραμυθένιο όνειρο, διότι είναι άκρως αληθινά. Μόνο μια συμβουλή, να μην απαξιώσεις ποτέ τα συναισθήματα του φίλου σου για τον παιδικό του έρωτα. Όταν είσαι μικρός δεν έχει σημασία εάν «υπάρχουν ελπίδες». Η ελπίδα από μόνη της αντανακλάται στα μάτια σου όταν κοιτάς ένα και μόνο πρόσωπο.
Αυτή η ελπίδα, λοιπόν, που είχες δεν αφορούσε «τον παιδικό έρωτα» αλλά την αισιοδοξία σου στο κομμάτι των σχέσεων. Ο παιδικός έρωτας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μέτρο σύγκρισης. Δε χτίζει μια κλίμακα με βάση την οποία επιλέγεις ποιον θα ερωτευτείς. Όσο απλό κι αν ακούγεται, ο πλατωνικός έρωτας απλώς υπάρχει. Δεν έχει σκοπό να σε κάνει να τον συγκρίνεις με όλους. Ζει μέσα σου και δε μεγαλώνει ποτέ, διότι ποιο το νόημα εάν ο έρωτας δεν αφουγκράζεται εκείνη την παιδικότητα ή κι εφηβεία που κάνει τα συναισθήματα να επαναστατούν και την καρδιά να παραμερίζει τη λογική; Αρκεί πάντοτε να ερωτευόμαστε σαν παιδιά…
Έτσι, τόσο γλυκά κι απροσδόκητα, έρχεται ο αληθινός έρωτας που τραντάζει γη κι ουρανό. Κι όσο τα συναισθήματα εντείνονται και παίρνουν την ιδανική μορφή που εσείς οι δυο τους δίνετε, έρχεται η στιγμή που αρχίζουν όλες οι παιδικά ερωτευμένες λέξεις να του ανήκουν. Γιατί σε έκανε να ερωτευτείς βαθιά, αληθινά. Να αποδώσεις τον παιδικό σου έρωτα σε έναν καινούριο, ώριμο, που αξίζει. Αυτό περίμενες, ύστερα από τόσες αποτυχίες που σε είχαν κάνει να αμφισβητείς ακόμη και την αξία του «πρώτου». Έχεις την ανάγκη να προσπαθήσεις με τον άνθρωπό σου για όλα εκείνα που έψαχνες σε κάποιον να τα δώσεις. Τα καλοκαίρια που τόσο ονειρευόσουν να πάρουν τη δική τους ρεαλιστική υπόσταση και οι κρύοι χειμώνες στο εξωτερικό να έχουν ένα χέρι να κρατήσουν.
Ο πλατωνικός έρωτας ζούσε και θα ζει σε μια δική του πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως δεν μπορείς να πεις σε ένα παιδί πως ο έρωτας δεν υπάρχει. Θα του καταστρέψεις τα όνειρα. Καθώς μεγαλώνουμε, ανακαλύπτουμε κάθε πτυχή αυτού του δοξασμένου συναισθήματος που κάνει έναν άνθρωπο να γονατίζει. Πιο ώριμοι και πιο σίγουροι, νιώθουμε περήφανοι για εκείνον τον έρωτα που μας έμαθε πολλά. Θέλουμε να μας δει και να χαμογελάσει, ξέροντας πως είμαστε ευτυχισμένοι. Όπως κι εμείς εκείνον.
Μη φοβηθείς να μοιραστείς με τον πραγματικό έρωτα τα παιδικά κι εφηβικά σου όνειρα. Να αποδoθούν εξίσου ρομαντικά και ρεαλιστικά, όπως σας αξίζει, διότι μονάχα τότε θα είναι και αληθινά. Να αφεθείς στον έρωτα και να πεις όλα εκείνα που κάποτε ίσως και να φοβήθηκες. Να στέκεται απέναντί σου και να σε κοιτάει, όπως δε σε κοίταξε ποτέ κανείς.
Η σύγκριση συναισθημάτων κι ανθρώπων οδηγεί άμεσα στην υποτίμηση της αξίας καθενός ξεχωριστά. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία τη στιγμή που ζεις τον απόλυτο έρωτα. Ακόμη κι αν δεν τον έχεις βρει ακόμα, οι μορφές του βρίσκονται διασκορπισμένες κι έτοιμες να δράσουν. Η αγνή μορφή του παιδικού έρωτα, ωστόσο, έχει επιτελέσει το έργο της, διότι σου έχει διδάξει την θεϊκή αξία του. Κι είναι ο τρόπος της να σε κάνει να ερωτεύεσαι δίχως να χάνεις ποτέ την ελπίδα σου.
Συντάκτης: Αγγελική Τσιγαρά
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
