Οι καλλιτέχνες που μαζί τους κλάψαμε, ερωτευτήκαμε, μεγαλώσαμε

Θυμάσαι τότε, που αγκαλιά με το walkman ή το mp3 σου καθόσουν μόνος στο δωμάτιο ακούγοντας εκείνον τον αγαπημένο σου δίσκο; Τότε που λίγο να γρατσουνούσες το cd είχες καταστραφεί, γιατί πατούσες play και κολλούσε όλο το σύστημα; Αυτές οι στιγμές φαντάζουν τόσο μακρινές, που αναρωτιέσαι ώρες ώρες εάν όντως τις έχεις ζήσει. Κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους του δωματίου σου έχεις αναρωτηθεί πώς θα ήταν αν έβλεπες τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη από κοντά όσο κι αν ήξερες, πως δε θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα.

Μεταξύ μας, έχεις κάνει διάφορα σενάρια όσον αφορά το τι θα του έλεγες, πού θα πηγαίνατε για καφέ ή αν θα μπορούσατε κιόλας να διατηρήσετε μια φιλία κρυφή από τη δημοσιότητα. Ύστερα όμως που μεγαλώνεις κι ο χρόνος σου δίνει προτεραιότητα σε άλλα πράγματα, λίγο ξεχνάς εκείνο το φιλαράκι, που σου κρατούσε συντροφιά. Παίρνει τη μορφή ενός απωθημένου, που παρά μόνο μέσα από μια μικρή οθόνη ή ακούγοντας τη φωνή του μέσα από τα ακουστικά σου παραμένει κάπως ζωντανό. «Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις», έλεγες όταν όλα γύρω σου έδειχναν πως καταρρέουν κι ύστερα μια μέρα πάτησες για μια τελευταία φορά το play.

Και τότε, κάπου τυχαία, παίρνει το μάτι σου πως εκείνος ο θεοποιημένος φίλος σου έρχεται για κάποια συναυλία κάπου κοντά και κάτι αρχίζει να σού ξυπνά συναισθήματα, που νόμιζες πως είχες ξεχάσει. Σαν να ξυπνάει το παιδί μέσα σου και να σε τραβάει από το χέρι να αγοράσεις το εισιτήριο. Χωρίς δεύτερη σκέψη πατάς το κουμπί «κράτηση» και σε λίγα δευτερόλεπτα έχεις μπροστά στην οθόνη σου ή στα χέρια σου το μαγικό πέρασμα για την πολλά υποσχόμενη συνάντησή σας. Όλα αρχίζουν πια να παίρνουν μια ρεαλιστική μορφή. Πιο μεγάλος κι έχοντας μια κάπως διαφορετική στάση απέναντι στο άκουσμα εκείνης της φωνής είσαι έτοιμος να απαλλαγείς από το ονειρικό πέπλο του παιδικού ή εφηβικού σου εαυτού.

Η γλυκόπικρη αναμονή σε κάνει να αμφιβάλλεις εάν όντως είναι η στιγμή που θα αντικρίσεις μπροστά σου εκείνο το άτομο που μαζί του έχεις μεγαλώσει, έχεις εξελιχθεί, έχεις γίνει ο άνθρωπος που είσαι σήμερα. Οι καλλιτέχνες σπάνια αποκτούν τον τίτλο του προτύπου. Αποτελούν είδωλα, που μάς έχουν βοηθήσει να διαμορφώσουμε σε μέσες άκρες αυτό που είμαστε– ακόμα κι υποσυνείδητα. Μαζί τους έχουμε ερωτευτεί, έχουμε κλάψει, έχουμε νιώσει λιγότερο μόνοι σε ώρες μοναξιάς κι έχουμε επαναστατήσει. Έχουμε κάνει σενάρια κοιτώντας έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου κι έχουμε πιει μπίρες χορεύοντας ή ακούγοντας απλώς εκείνους τους στίχους, που σκέφτεσαι «Πω, τι έγραψε το άτομο!».

Φτάνει δε η στιγμή, που η σκηνή φωτίζεται και όλο σου το είναι ανατριχιάζει. Κι η ταπεινή φιγούρα ξεπροβάλλει χαιρετώντας σε. Σε ρωτάει εάν είσαι καλά και με ένα τεράστιο χαμόγελο εσύ τον χαιρετάς. Σε χαιρετάει κι εκείνος και ξεκινάει το έργο του, που μονάχα μέσα από ηχητικά κύματα απολάμβανες. Κάποτε μπορεί και να σου είχε περάσει από το μυαλό, πως ίσως και να μην είναι αληθινός. Τώρα όμως δεσπόζει μπροστά σου και μαζί σου διασκεδάζει. Η ερμηνεία του σε καθηλώνει και για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνονται το ταλέντο κι όλοι οι λόγοι που τον εκτιμάς τόσο βαθιά. Δε θέλεις να τελειώσει αυτό, παράλληλα όμως το απολαμβάνεις δίχως να σε νοιάζει πώς περνούν τα λεπτά. Είστε μαζί σ’ αυτό το ταξίδι που περιμένατε κι οι δύο χρόνια. Έρχεται κι η ώρα όμως, που πρέπει να πείτε καληνύχτα και αναρωτιέσαι εάν ποτέ θα τον ξαναδείς. 

Αποτελεί μια εμπειρία, που χαράσσεται στο μυαλό και στην καρδιά σου. Ολοκληρώνεται ένας κύκλος της ζωής σου και απομυθοποιείται η ιδέα, που είχες φτιάξει τόσα χρόνια. Ανακουφίζεσαι, που αυτός ο νοσταλγικός φίλος είναι αληθινός κι όχι αποκύημα του καλλιτεχνικού χώρου. Μα πάνω απ’ όλα αναγνωρίζεις πως είναι άνθρωπος σαν κι εσένα. Ίσως να ακούγεται λίγο παράξενο, αλλά όταν έχεις μεγαλώσει με ένα είδωλο, που ποτέ δε φανταζόσουν πως θα έβλεπες από κοντά, έχεις σίγουρα ανεξήγητες αμφιβολίες για την μεστή ύπαρξή του, την ταπεινότητα και την απλότητά του.

Ένα «ευχαριστώ» δεν αρκεί σ΄εκείνον τον άνθρωπο, που μέσα από την τέχνη του σ΄ έχει εμπνεύσει, σ΄έχει διδάξει, σ΄έχει κάνει να προβληματιστείς και σαφώς έχει χρωματίσει την καθημερινότητά σου με όλων των λογιών ανήκουστα χρώματα. Είναι μια ιδιαίτερη φιλία. Μια διέξοδος από την πραγματικότητα, που είναι εκεί στα δύσκολα και στα εύκολα. Η μοναδική συντροφιά, που ποτέ δε θα σε απογοητεύσει. Ένας αόρατος συνοδοιπόρος μέσα στους τέσσερις τοίχους της ζωής σου.