Όλα αποκτούν νόημα όταν ακούς το «κι εγώ» 

Από μικροί, έχοντας υπάρξει ερωτευμένοι και καψουρεμένοι, έχουμε νιώσει το αίσθημα της απόρριψης. Προσπαθώντας να κάνουμε τον άλλον να του αρέσουμε, έχουμε πετύχει έως και το αντίθετο. Απογοητευμένοι λοιπόν, το αίσθημα της επιβεβαίωσης έχει εκλείψει από τη ζωή μας. Πιστεύουμε πως εάν δεν πάρουμε την επιβεβαίωση από τον εαυτό μας, ποιο το νόημα του να τη δεχτούμε από έναν άλλον; Εάν εμείς νιώθουμε σίγουροι για το εγώ μας, τότε θα νιώθει κι ο άλλος. Μόνο τότε.

Είναι όμως εκείνα τα δευτερόλεπτα, σαν να σταματάει ο χρόνος, σαν να σωπαίνουν όλοι κι όλα κι είσαι μόνο εσύ κι ο άνθρωπός σου. Έχετε μοιραστεί τόσα και θα μοιραστείτε ακόμα περισσότερα. Νιώθεις πως δεν είναι δύσκολο, να δείξεις στον άλλον τι νιώθεις εκείνη τη στιγμή και κάθε μέρα, αλλά κάπου σαν να δυσκολεύεσαι, σαν να ντρέπεσαι, σαν να έχεις δεύτερες σκέψεις για αν όλο αυτό που ζείτε είναι αληθινό, για να εκμυστηρευτείς κάτι, που ίσως να είναι και το αυτονόητο.

Έχεις ξεγυμνωθεί μπρος στο άτομό σου με όλες τις μεταφορικές και κυριολεκτικές έννοιες, αλλά στον έρωτα πάντοτε υπάρχει κάτι παραπάνω να πεις, να δείξεις, να εκφράσεις. Διότι το συναίσθημα εξελίσσεται. Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο έντονο, πιο ρεαλιστικό, πιο σταθερό. Θέλεις να μοιραστείς νέες λέξεις, νέες θεωρίες. Ένα απλό «σε θέλω», ένα σίγουρο «είμαι ερωτευμένος μαζί σου», ένα «σ’ αγαπώ», που κρύβει μέσα του θεωρήματα και φιλοσοφικά ερωτήματα που θα τα λύσετε μαζί. Δεν είναι εύκολο, να τα πεις ούτε να τα δείξεις. Όχι γιατί δεν τα εννοείς, απλώς μερικές φορές τα λόγια ρουφάνε λίγη από την βαρύτητα των συναισθημάτων, που ένας Θεός ξέρει πώς δημιουργήθηκαν. Δεν είμαστε όλοι ποιητές για να γράφουμε ερωτικές σονάτες.

Φτάνει η στιγμή, που με όλο σου το «είναι» και το πάθος, που σε διατρέχει θέλεις να πεις στον άλλον κάτι τόσο μεστό, που ίσως και να το μετανιώσεις τη στιγμή, που το είπες, γιατί δε βρήκες τις σωστές λέξεις για να ακουστεί «τέλειο», ίσως να φοβηθεί ο άλλος με την υπερβολική ενέργεια που σε διαπερνά, αλλά δε θα ήσασταν εκεί μαζί, εκείνη την κατάλληλη στιγμή, που εσύ ένιωσες έτοιμος να το πεις, αν δεν το είχε προκαλέσει κι άλλος στην ένωση του «εγώ» και του «εσύ».

Τότε που όλα τα φώτα είναι σβηστά και κανείς δεν είναι εκεί να σας ενοχλήσει, τότε που εσύ αναλύεις μέσα στο κεφάλι σου, πώς να πεις εκείνη την πρόταση, που κρέμεται τόσο αβίαστα από τα χείλη σου, αλλά για κάποιο γαμημένο λόγο, δε βγαίνει φωναχτά. Τότε είναι που το λες και σαν να φοβάσαι πως ο άλλος θα μείνει να σε κοιτάει άφωνος κι εσύ δε θα βρίσκεις, που να τρέξεις να κρυφτείς, γιατί ίσως να μη νιώθει το ίδιο, ίσως να μην είναι έτοιμος να εκφραστεί το ίδιο με σένα, εκείνη τη χρονική στιγμή είναι που ακούς σαν να μη το πιστεύεις το «κι εγώ». Κι όλα μοιάζουν σωστά. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά μες στην ηρεμία που σας κατακλύζει. Ήρθε για σένα η επιβεβαίωση που έψαχνες κι ήρθε αβίαστα. Χωρίς να προκαλέσεις, χωρίς να πιέσεις. Ήρθε στην ώρα της για να τονώσει τον έρωτά σας. Για να προσπεράσει τα όρια, που φοβόσουν να ξεπεράσεις. Άραγε γιατί φοβόσουν όμως;

Η έννοια της απόρριψης, είναι κάτι που μας έχει στιγματίσει όλους. Κι όταν έχεις τον άνθρωπό σου δίπλα σου, θέλεις να είσαι σίγουρος, να είσαι εκεί και να μην αφήνεις δευτερόλεπτο να περνάει δίχως να τον κοιτάς μέσα στα μάτια. Μερικές φορές, όμως, μάς πιάνουν κι οι αμφιβολίες, βγαίνουν στη φόρα οι ανασφάλειες και αναρωτιόμαστε αν κάτι τόσο όμορφο συμβαίνει όντως σε εμάς. Αν πραγματικά το αξίζουμε και πόσο θα έπρεπε να ευγνωμονούμε που έχουμε αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μας. Που ήρθε τόσο ξαφνικά. Μια φιγούρα, που ίσως να περνούσε αδιάφορη στο δρόμο, αλλά εμφανίστηκε μπροστά μας τότε, που το σύμπαν ήξερε πως «τώρα είναι η στιγμή τους». Και μάντεψε, τα ίδια με σένα σκέφτεται κι ο άνθρωπος σου – με το δικό του τρόπο. Κι αν είχες το θάρρος, να τον ρωτήσεις εάν τα σκέφτεται όλα αυτά θα σου έλεγε «κι εγώ». Με τον δικό του τρόπο.

Μπορεί όμως και να τον πιάσεις απροετοίμαστο κι οι λέξεις να μην έχουν το θάρρος να βγουν, γιατί κι εκείνος μπορεί να δυσκολεύεται όσο εσύ. Η απάντησή του μπορεί να είναι ένα φιλί ή μια αγκαλιά, αλλά αυτό μη σε απογοητεύσει. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια ευχέρεια να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Ωστόσο, να κάνεις υπομονή κι η επιβεβαίωση θα επέλθει. Ο έρωτας θέλει κότσια και σίγουρα τόλμησες πολύ για να βρίσκεται στη ζωή σου ο συγκεκριμένος άνθρωπος τώρα. Δε σου χτύπησε την πόρτα ο έρωτας, αλλά εσύ σε εκείνον. Άνοιξες ένα καινούργιο κεφάλαιο και είσαι περίεργος για όλα αυτά που έπονται.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο στον έρωτα και κάθε λεπτό χρειάζεται να δείχνεις στον άνθρωπό σου, πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν είναι ρηχό και τίποτα δεν ανήκει στο «αύριο». Κι ίσως, κάπου μέσα μας, να κρύβουμε κι εμείς έναν ποιητή. Έναν καθημερινό άνθρωπο, που τού δόθηκε άλλη μια ευκαιρία, να γράψει τη δική του σονάτα. Ακόμη κι αν είναι ένα ραβασάκι στο ψυγείο, που λέει «κι εγώ».