Όταν καψουρευόμαστε γινόμαστε τεμπέληδες

Είναι που πρέπει να συγκεντρωθείς στις υποχρεώσεις, στο διάβασμα και σε εκείνο το deadline που σου χτυπάει την πόρτα κάθε τρία λεπτά. Είναι όμως, που κι ο έρωτας σου την έχει βαρέσει κατακέφαλα. Ο έρωτας έρχεται γλυκά κι ύπουλα να σου αναστατώσει τη ζωή. Εκεί που είσαι μόνος κι ήρεμος, εμφανίζεται και σου τα φέρνει όλα άνω-κάτω. Τότε είναι που το διάβασμα γίνεται ακόμα πιο βαρετό, οι νύχτες έχουν παρέα τη μουσική και το μυαλό σου είναι στο πότε θα ξαναδείς το άτομο, που σε ενδιαφέρει και στο πώς θα εξελιχθεί εκείνη η συζήτηση που έχεις πλάσει στη φαντασία σου.

Είναι απολύτως λογικό ο εγκέφαλός μας να μην μπορεί να εμποδίσει την ξαφνική τεμπελιά κι ανεμελιά, που έχει πάρει τη θέση της συγκέντρωσης. Πατάς κουμπιά, κάνεις και κάνα reset, αλλά μάταια προσπαθείς να ελέγξεις τα κύματα συναισθημάτων, που σε κατακλύζουν. Το μόνο που θες είναι να βγεις έξω, να τον δεις και να περάσεις όλο το μερόνυχτο μαζί του. Κάθε στίχος τον θυμίζει, κάθε μέρος είναι λίγο πιο μονότονο όταν δεν είναι κι εκείνος εκεί. Ξαφνικά έχεις έναν άνθρωπο τόση ανάγκη, που κάθε προσωπικό σου πρόβλημα ή άγχος γίνεται μηδαμινό μπροστά στην αναστάτωση που σου έχει φέρει εκείνος.

Σού κόβεται η όρεξη τόσο για το φαΐ όσο και για εργασίες. Ξάφνου το να κοιτάς το ταβάνι τέσσερις η ώρα το χάραμα ή να χουζουρεύεις μέχρι τις δύο το μεσημέρι μοιάζει πιο παραγωγικό από οτιδήποτε άλλο. Γιατί καλώς ή κακώς, κι όσο κλισέ και να ακούγεται, το να βρίσκεσαι δίπλα του είναι το μόνο που έχει νόημα εκείνη τη στιγμή. Κι όχι γιατί ο έρωτας έχει καβαλήσει το καλάμι, αλλά γιατί ο άνθρωπος αυτός σε κάνει λίγο καλύτερο, λίγο πιο ήρεμο, λίγο πιο ανεκτικό. Σε κάνει να νιώθεις σαν μικρό παιδί, που για εκείνο νόημα έχουν τα απλά πράγματα. Δεν ψάχνεις μεγαλεία, δεν έχεις φιλοδοξίες, διότι για εσένα και τον κάθε ερωτευμένο όλα γίνονται πιο ρεαλιστικά με εκείνη τη δόση ρομαντισμού, που προκαλεί τη μαγεία.

Η ψυχολογία μας όταν είμαστε καψουρεμένοι, ερωτευμένοι – πείτε το όπως θέλετε – έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Άλλες φορές είμαστε μες στην τρελή χαρά κι όρεξη να κάνουμε τα πάντα κι άλλες δεν έχουμε κουράγιο για τίποτα. Αρχίζουμε να παραμελούμε λίγο τις υποχρεώσεις μας, παράλληλα όμως βρίσκουμε κι εκείνο το μαγικό κίνητρο να τελειώσουμε εκείνο, που ούτε καν έχουμε αρχίσει. Με ένα περίεργο τρόπο, δίχως να αναγνωρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, μάς βρίσκουμε να γινόμαστε λίγο πιο παραγωγικοί μέσα στην αφασία που μας έχει προκαλέσει ο έρωτας.

Είναι σημαντικό να δίνουμε στον εαυτό μας ελαφρυντικό και να αφηνόμαστε στο συναίσθημα που είναι ανθρώπινο. Η θερμοκρασία του έρωτα καίει και χρειάζεται να κάνουμε μικρά κι αργά βήματα για να μην εξατμιστούμε. Πολλοί πέφτουν με τα μούτρα κι ύστερα μετανιώνουν. Άλλοι το πάνε πιο χαλαρά κι ύστερα στενοχωριούνται που έχασαν ευκαιρίες επειδή φοβήθηκαν. Ο φόβος είναι επακόλουθο του έρωτα κι είναι φυσιολογικό, διότι από τη μία μέρα στην άλλη μπορεί να αλλάξουν τα πάντα κι ίσως να μην είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις μια απογοήτευση, μια εξαπάτησή ή να πάρεις μια δύσκολη απόφαση που θα σάς στοιχίσει. Όλες οι σκέψεις είναι οξυμένες και μεγεθυμένες. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί, οπότε χαλάρωσε.

Η τεμπελιά λοιπόν, είναι κι αυτή εγγονάκι του έρωτα. Αν δεν τον ζήσεις τη στιγμή που τον έχεις τότε πότε; Δεν πειράζει που άφησες την εργασία για τελευταία στιγμή, παρ΄όλο που το άγχος σε έφαγε. Δεν πειράζει που προτίμησες να κάτσεις μια ώρα παραπάνω ξύπνιος, παρ΄όλο που την άλλη μέρα είχες να ξυπνήσεις για δουλειά. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα, άλλο που ο έρωτας έρχεται για να μας τα φέρει τούμπαλιν.

Χρειάζεται ωστόσο, να μην αμελούμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Έως ότου να επέλθει μια ισορροπία σε όλα ίσως να ταλαιπωρηθούμε λίγο, αλλά είναι κι αυτό μέρος της γλύκας και της συνειδητοποίησης της υπευθυνότητας και της διατήρησης των ορίων σε όλα. Γινόμαστε σκληροί με τον εαυτό μας και μερικές φορές ξεχνάμε, πως είμαστε πλάσματα του έρωτα. Είμαστε μαζόχες, δραματικοί κι εγωιστές. Είμαστε ένα θέατρο παραλόγου, που ξέχασε να ανεβάσει την αυλαία γιατί ερωτεύτηκε.

Η ζωή δεν επαναλαμβάνεται, πόσο μάλλον τα άτομα που εμφανίζονται μέσα σε αυτήν. Είναι όλα μοναδικά και πρέπει να τα ζούμε στο φουλ. Τη στιγμή, που συμβαίνουν είμαστε πιο ζωντανοί και πιο αληθινοί κι αυτό είναι που έχει σημασία. Εάν το κατανοήσουμε, θα μετανιώνουμε λιγότερο. Γιατί προτιμήσαμε να είμαστε αλλού κι αυτό μάς έκανε χαρούμενους. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να ζεις το τώρα παρέα με τον έρωτα. Κι ας γινόμαστε λίγο τεμπέληδες. Κι ας μας φωνάζουν, που το μυαλό μας είναι αλλού. Κανείς δε μπορεί να σε κρίνει όταν είσαι ερωτευμένος.