Πόσο συχνά τελειώνει μια φιλία και το θέλουν κι οι δυο;

Έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να μιλάμε για χωρισμούς. Ερωτικούς χωρισμούς. Ποιος, όμως, έχει αναρωτηθεί τι συμβαίνει σε έναν φιλικό, αμοιβαίο χωρισμό; Οι περισσότερες φιλίες τελειώνουν άδοξα, με τσακωμούς, παρεξηγήσεις, κακίες και «απιστίες». Αυτό συμβαίνει, γιατί η φιλία ξεπερνά σε συναίσθημα και πίστη τον έρωτα. Η φιλία δεν ξεχνιέται εύκολα. Αποτελεί ένα ισχυρό δέσιμο ανθρώπων, που όταν λήγει, φεύγει κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Πότε, λοιπόν, και γιατί τελειώνει μια φιλία ένδοξα;

Θεωρώ, πως πολύ λίγες είναι οι φιλίες, που έχουν τελειώσει με αμοιβαία αισθήματα. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος, εάν μπορείς να αφήσεις τον άλλον και να συνεχίσεις τη ζωή σου δίχως εκείνον. Σάς συντροφεύουν τόσες όμορφες κι αστείες αναμνήσεις, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς φτάσατε ως εδώ. Θέλει θάρρος, τρομέρη ωριμότητα – ό,τι σημαίνει για τον καθένα αυτή η ρημάδα η ωριμότητα – και αποφασιστηκότητα. Δεν είναι εύκολο να βγάλεις έναν άνθρωπο ριζικά από τη ζωή σου, αλλά όταν συμβαίνει, σημαίνει πως έχει έρθει η ώρα για αλλαγή, για νέα ξεκινήματα. Ένα κεφάλαιο στη ζωή σου, στο οποίο λογικά δεν μπορεί να είναι και δεν ανήκει ο άλλος μέσα σε αυτό.

«Και πώς γίνεται αυτό;». Θα αναρωτηθείτε λογικότατα. Αρχικά, μιλάμε για αμοιβαίο χωρισμό το οποίο σημαίνει πως και οι δυο πλευρές έχουν αποφασίσει, πως κάτι πια δεν πάει καλά, πως δεν ταιριάζουν τα μήκη κύματος και οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Για όλους μάς ακούγεται κάπως ουτοπικό, γιατί έχουμε συνηθίσει συχνά η μία από τις δυο πλευρές να θέλει και να δίνει πιο πολλά από ό,τι η άλλη. Εδώ, όμως, αναφερόμαστε σε ανθρώπους, που ξέρουν τι θέλουν. Φυσικά, ο ένας από τους δύο, μπορεί να διστάζει, να πονάει λίγο περισσότερο, αυτό δε σημαίνει, ωστόσο, πως δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Δεν είναι εγωιστής, αλλά ρεαλιστής κι αληθινός φίλος, αν μη τι άλλο, γιατί αγαπάει τον άνθρωπο δίπλα του και σέβεται τις επιλογές του.

Ένα τέτοιο σενάριο αποδίδει, θεωρητικά, ακριβώς τον τρόπο που θα θέλαμε, να τελειώνει κάθε μας σχέση. Ώριμα, λογικά και ήρεμα. Δίχως εγωισμούς, συμβιβασμούς, νεύρα και απολυτότητα. Να μπορεί ο καθένας να συνεχίσει τη ζωή του και να κρατήσει για πάντα μέσα του, όλες τις αναμνήσεις, τα παθήματα που έγιναν μαθήματα, που τον έκαναν τον άνθρωπο, που είναι σήμερα. Λίγες, όμως, είναι οι φορές που μπορούμε και θέλουμε να αντιδράσουμε έτσι, αφού στην μέση μπαίνει και το συναίσθημα και η ιδιοσυγκρασία του καθενός. Κάποιοι προσκολλούνται πολύ, άλλοι φοβούνται την αλλαγή, άλλοι κρύβονται πίσω από επιφανειακές σχέσεις κι άλλοι δεν ξέρουν τι θέλουν. Ή και όλοι τους.

Το να αντιλαμβάνεται κανείς, πότε μια φιλία έχει φτάνει στο τέλος της είναι το πρώτο βήμα. Είτε με τον άλλον δεν περνάς καλά πια είτε δεν μπορείτε να επικοινωνήσετε είναι κάποια από τα σημάδια, που σάς φέρνουν στο σημείο, να πρέπει να κάνετε μια συζήτηση (κανείς, ποτέ). Δεν είναι κακό, και ποτέ δε θα είναι να θες να εκφράσεις το πώς νιώθεις. Ούτως ή άλλως, όσο οξύμωρο και να ακουστεί, για αυτό είναι οι φίλοι. Έχουμε μεγαλώσει με μια νοοτροπία, πως ο φίλος μένει για πάντα ή ο κολλητός είναι αιώνιος. Αυτό, όμως, δεν ισχύει. Μεγαλώνουμε κι αλλάζουμε. Οι καταστάσεις μάς διαμορφώνουν και γνωρίζουμε τόσα άτομα στη ζωή μας, που κάποιες στιγμές ανακαλύπτουμε ποιοι είναι για εμάς και με ποιους δεν πάει άλλο.

Αυτές, λοιπόν, οι φιλίες που τελειώνουν ένδοξα είναι κι εκείνες, που θα θυμάσαι μια ζωή. Κανείς δεν αμφισβητεί πως κάποια στιγμή, οι δρόμοι σας μπορεί να ξανασμίξουν. Μπορεί να ξαναβρεθείτε στο μέλλον, αλλαγμένοι και έτοιμοι να πιείτε εκείνον τον καφέ και να πείτε τα νέα σας. Κι η σχέση σας μπορεί να μείνει εκεί. Τις περισσότερες φορές, επιλέγουμε να μείνει εκεί, γιατί ρεαλιστικά δεν υπάρχει χώρος και χρόνος στη ζωή μας. Και δεν είναι μόνο θέμα προτεραιοτήτων, αλλά επιλογής και οριοθέτησης των ανθρώπων στον κύκλο σου. Κάποτε ήθελες, να – λες πως – έχεις πολλούς φίλους, αλλά στην πορεία κατάλαβες πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα σε αυτό.

Ο αληθινός φίλος αποδέχεται αυτόν τον χωρισμό. Στενοχωριέται, όπως και με καθετί που αποχωρίζεται, αλλά το καταλαβαίνει και δεν δυσανασχετεί, ούτε προκαλεί πανικό. Σέβεται τον εαυτό του και το φίλο του, κατανοεί πως εμείς κάνουμε τις επιλογές για τον εαυτό μας και πως κάποια στιγμή, δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο. Όχι, πως δεν θέλει αλλά – πάντοτε λογικά μιλώντας – έχει έρθει η ώρα να προχωρήσει ο καθένας σε διαφορετικούς δρόμους, ό,τι και να συνεπάγεται αυτό.

Δεν είναι εύκολο και δεν είναι πάντοτε εφικτό. Γιατί πονάει πολύ και πάντοτε μάς διατρέχει μια αμφιβολία ως προς την απόφαση, που σκοπεύουμε να πάρουμε ή έχουμε ήδη πάρει μέσα μας. Τις πιο πολλές φορές, το ένστικτο είναι εκείνο που μάς λέει πως έρχεται το τέλος, χωρίς απαραίτητα να έχει συμβεί κάτι κακό. Αρκεί οι αποφάσεις του φίλου μας να γίνονται δεκτές και να μάθουμε, να στηριζόμαστε στα πόδια μας κι όχι, να συνηθίζουμε παρουσίες, που κάποια στιγμή θα φύγουν. Η ζωή κρύβει πολλά και κάθε μέρα δεν ξέρεις τι ή ποιον θα συναντήσεις. Κι αυτό είναι ωραίο, έτσι δεν είναι; Πάντοτε θα είσαι εκεί για εκείνους που αγαπάς, είτε είναι ένας είτε πέντε άνθρωποι. Είτε είναι μέσα στη ζωή σου είτε οι δρόμοι σας έχουν χωρίσει.