Το «θέλω χρόνο» πόσος χρόνος είναι;

Τι είναι εκείνο που τρέχει μονάχα μπροστά και μας δίνει την ψευδαίσθηση της διάρκειάς του; Που μας κλέβει λέξεις, ευκαιρίες κι αναπνοές;

Ο χρόνος.

«Θέλω χρόνο». Πόσος χρόνος είναι αυτός; Ποιος μπορεί, να υποθέσει πόσο χρόνο χρειάζεται κάποιος για να ξεπεράσει κάτι που τον πονάει και τον τυραννάει; Δεν είμαστε σε θέση από τη μια στιγμή στην άλλη να πούμε πως όλα είναι καλά και να γυρίσουμε σελίδα σαν να μη συνέβη τίποτα. Οι γρήγοροι ρυθμοί της κοινωνίας μας αγχώνουν. Μας φωνάζουν πως αν δεν επανέλθουμε τώρα, θα χάσουμε πολλά. Κι όμως καταλήγουμε να μην έχουμε καθόλου αποδοτικότητα, εξέλιξη και πρωτίστως βελτίωση της ψυχολογικής κατάστασής μας.

Πολλές φορές λοιπόν βρισκόμαστε στην άτυχη θέση, να νιώθουμε πως ο πόνος είναι αβάσταχτος κι ο χρόνος έχει παγώσει εκεί ακριβώς που φοβόμαστε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Ζητάμε λίγο χρόνο. Το «λίγο» όμως είναι σχετικό. Για κάποιον μπορεί να είναι τέσσερις ημέρες, ενώ για κάποιον άλλον μήνες ολόκληροι. Αγχωνόμαστε πως σίγουρα κάτι κάνουμε λάθος όταν αργούμε να νιώσουμε καλύτερα ύστερα από μια άσχημη κατάσταση. Προσπαθούμε, να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα, όσο μας πνίγει η ίδια η ζωή. Αναρωτιόμαστε αν τα βήματα που κάνουμε είναι αρκετά ή όχι, ενώ παράλληλα όλοι μας πιέζουν να βιαστούμε.

Πάντοτε κατηγορούμε τον εαυτό μας, γιατί νιώθουμε ή γιατί δεν έχουμε όρεξη να νιώσουμε. Γιατί είμαστε κουρασμένοι ή επειδή βαριόμαστε. Η ψυχική υγεία είναι τόσο σημαντική όσο η σωματική κι αν η ψυχή δε λειτουργεί τι να το κάνεις το σώμα; Αναγκαζόμαστε να «γίνουμε καλά» κι έστω ότι νομίζουμε πως νιώθουμε καλύτερα, κάτι μέσα μας θέλει φτιάξιμο κι εμείς το αγνοούμε. Και τα προβλήματα μαζεύονται κι ύστερα καταρρέουμε ψυχικά και σωματικά. Δε μας δίνεται η ευκαιρία, να γίνουμε εμείς καλά, ώστε η απόδοσή μας στα επαγγελματικά και τα προσωπικά να έχει μια αυξανόμενη πορεία. Δε μιλάμε για να μη μας κρίνουν ή μας πουν τρελούς. Ή ακόμη γιατί νομίζουμε πως έχουμε τον έλεγχο στα πάντα.

Μας λένε να ξεκολλήσουμε και να προχωρήσουμε. Η ίδια η ζωή μας βάζει να τρέχουμε σε έναν ατέρμονο κύκλο στιγμών κι αναποδιών, που ματώνουν ακόμα πιο πολύ την πρόοδό μας. Νιώθουμε την παραφροσύνη να μας κατακλύζει, γιατί μας κατηγορούν πως δεν προσπαθούμε αρκετά. Ποιοι είναι αυτοί όμως; Και τι ξέρουν καλύτερα από εμάς;

Ο ψυχισμός του κάθε ανθρώπου είναι μοναδικός. Όσες συμβουλές και να ζητήσουμε, όσα λόγια και να ακούσουμε από φίλους και γνωστούς, ποτέ κανείς δε θα καταφέρει να μας καταλάβει. Εδώ καλά-καλά δεν επιτρέπουμε σε εμάς να κατανοήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, θα το κάνουν οι άλλοι; Το μόνο που ζητάμε είναι λίγη κατανόηση. Έναν άνθρωπο να μας χτυπήσει απαλά την πλάτη και να μας επιτρέψει να αναπνεύσουμε στους δικούς μας ρυθμούς.

Ο χρόνος σε ταλαιπωρεί. Όταν ερωτεύεσαι, τα λεπτά επιχρυσώνονται κι όλα έχουν νόημα. Ωστόσο έρχεται κι η στιγμή που πληγώνεσαι κι ο χρόνος γίνεται ο χειρότερος εχθρός σου. Όσο και να τον ρωτάς πότε θα γίνουν όλα καλύτερα δεν παίρνεις καμία απάντηση. Σε αφήνει μόνο σου, γιατί σε εμπιστεύεται ότι εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι ακριβώς θέλεις. Ο χρόνος δεν είναι φίλος, είναι δάσκαλος και σου μαθαίνει να έχεις υπομονή, να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου και να κουμαντάρεις τις σκέψεις όταν νιώθεις, πως σε πνίγουν.

Φυσικά όλα αυτά στη θεωρία είναι εύκολα όμως πρακτικά η ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου τον κάνει να αντιδρά με πολύ διαφορετικό τρόπο. Ποτέ και κανείς δε θα έχει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που μας ταλαιπωρούν. Πάντοτε οι άλλοι θα μας συμβουλεύουν με βάση τη δική τους κρίση και τον δικό τους τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Όποιος γυρίσει να σου πει πως «και πολύ χρόνο σου πήρε», είναι λάθος. Δε θα σε πιέσει κανείς για να στριμώξεις το βάσανό σου στα χρονικά πλαίσια άλλων ανθρώπων.

Ο χρόνος είναι μια έννοια σχετική. Ο συνδυασμός του μάλιστα με τον ανθρώπινο ψυχισμό μπορεί είτε να μας εξελίξει είτε να μας αποδυναμώσει. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ανανέωσή μας με την πάροδο του χρόνου και την ψυχική κατάρρευση. Είναι αρκετά δύσκολο να ελέγξει κανείς τις σκέψεις κι η κατηφόρα μπορεί να αποβεί μοιραία. Και τότε είναι που θέλει δύναμη για να κάνεις το βήμα που τόσο πολύ σε τρομάζει.

Έχεις κουρνιάσει στη σπηλιά του χρόνου. Σε κρατάει στην αγκαλιά του και σε καθησυχάζει πως όλα θα πάνε καλά. Κι όντως θα πάνε. Θα το καταλάβεις μόνος σου. Και θα χαμογελάσεις. Ακόμη κι αν δεν είσαι σε θέση να το δεις τώρα.