Προσωπική πρόοδος∙ να γελάς με ό,τι κάποτε σ’ έριχνε

Λένε πως οι δύσκολες στιγμές είναι εκείνες που σε κάνουν πιο δυνατό. Ανάλογα με τον τρόπο που θα τις χειριστείς θα μπορούσαν να σε ολοκληρώσουν ως προσωπικότητα. Έχοντας περάσει από κάποιες κακουχίες, έχοντας χαράξει την ψυχή και το μυαλό σου, έχεις συλλέξει όλα εκείνα τα αντισώματα, που θα ‘ναι σύμμαχοί σου από εδώ και πέρα σε κάθε προσωπικό σου αγώνα, λειτουργώντας σαν άμυνα απέναντι σε κάθε απειλή που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις. Σύμμαχός σου, λοιπόν, ο ίδιος σου ο εαυτός!

Ένας χωρισμός, μία κακή στιγμή, μία απώλεια, μία απογοήτευση ή μία ήττα αρκούν ώστε να σε επηρεάσουν τόσο που αυτομάτως να σε κάνουν κάποιον άλλο. Μια κατάσταση διαχειρίσιμη, που το ίδιο σου το μυαλό όμως τη δραματοποιεί κι έτσι βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο σε αυτή χωρίς να πιάνεις όποια σανίδα σωτηρίας διαθέτεις. Ίσως και να ‘θελες τελικά να βυθιστείς, από φόβο να πας ένα βήμα παρακάτω, μην τυχόν και χάσεις την άνεση που σου προσφέρει αυτό το comfort zone που σου προκαλεί αυτή τη μίξη συναισθημάτων. Ποια είναι, λοιπόν, κι η επακόλουθη φυσική ροή των πραγμάτων, ύστερα απ’ το πρώτο στάδιο, που δεν είναι άλλο από εκείνο του συναισθηματικού βυθίσματος;

Απομόνωση στο σπίτι, κουλούριασμα σε εκείνη τη γωνία που συνήθως καταφεύγεις και που άλλοτε φιλοξένησε τα ξεσπάσματά σου, συντροφιά με τραγούδια που ‘χεις συνδέσει με στιγμές πόνου κι έντασης. Όσοι γύρω σου έκαναν την απόπειρα να σε βγάλουν από ‘κείνη την κατάσταση, κατάφεραν απλώς μια τρύπα στο νερό.

Είναι δύσκολο ως αδύνατο, τελικά, να θεραπεύσει κάποιος άλλος για εσένα ό,τι παιδεύει το μυαλό σου, αν εσύ ο ίδιος δεν προθυμοποιηθείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Ίσως η απομόνωση να ‘χει και τα θετικά της. Θα κλάψεις, θα βρίσεις, θα ξεσπάσεις, ενδεχομένως να σπάσεις καθετί εύθραυστο που υπάρχει στο σπίτι, για πόσο όμως θα συνεχιστεί αυτό; Στο τέλος, πέρα από τα γυαλικά, θα σπάσουν και τα νεύρα σου.

Μόλις ξεθυμάνει και το δεύτερο στάδιο, αυτό δηλαδή του ξεσπάσματος, και βρεις κάπως τις ισορροπίες σου, το δεύτερο στάδιο διαδέχεται το τρίτο, αυτό της αποδοχής, φτάνοντας τελικά στην επούλωση. Ο χρόνος με τον εαυτό σου στο στάδιο αυτό είναι πολύτιμος. Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση βαθύτατου εσωτερικού αναστοχασμού μέχρι να θυμηθείς ποιος είσαι. Κι όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, όταν βρεις ξανά τον εαυτό σου, όλα όσα προηγήθηκαν τώρα θα μοιάζουν πιο μικρά από ό,τι τα έκανες εξαρχής να φαίνονται. Έκανες βήματα μπροστά και κατέβαλλες αρκετή προσπάθεια για να καταφέρεις να ξεπεράσεις το προσωπικό σου ζόρι.

Και ξαφνικά όλα αλλάζουν, όλα γίνονται πιο υποφερτά, σχεδόν ανακουφιστικά! Στο άκουσμα εκείνων των ίδιων τραγουδιών που άλλοτε σε έριχναν –ακριβώς γιατί τα είχες συνδέσει με πρόσωπα, αναμνήσεις και καταστάσεις– δεν ταράζεσαι. Παύουν να σου προκαλούν την παραμικρή αναστάτωση, ίσως μάλιστα πλέον να τα απολαμβάνεις κιόλας. Μπορείς να ανασύρεις απ’ τη μνήμη σου εκείνα τα πρόσωπα, εκείνα τα φινάλε χωρίς να πονάς πια. Μπορείς να σκεφτείς καθαρά.

Τι είναι, τελικά, αυτό που ονομάζουμε «προσωπική πρόοδος»; Είναι να μπορείς πλέον όχι μόνο να διαχειρίζεσαι αλλά και να απολαμβάνεις πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις που άλλοτε μόνο θλίψη και πόνο ήταν ικανά να σου προκαλέσουν. Να βγαίνεις έξω, να πηγαίνεις σε μέρη που συνήθιζες να επισκέπτεσαι με κάποιον που δεν είναι πια στη ζωή σου χωρίς να σε ακολουθεί η σκιά του. Να επιστρέφεις στις συνήθειές σου, και μετά από προσωπική προσπάθεια, να μη σου ξυπνούν αναμνήσεις, ή έστω να μη σ’ ενοχλούν αυτές.

Κι αυτό, η ψυχική σου ισορροπία, επιτυγχάνεται τελικά μόνο μέσα απ’ τη συνεχή δουλειά με τον εαυτό σου. Να δουλεύεις με εσένα για εσένα!