Σβήνουμε πρώην και τους κατασκοπεύουμε απ’ τους κολλητούς

Μία σκέψη. Μία κίνηση. Ένα αποτέλεσμα που ίσως προκύψει μοιραίο πάνω στην ένταση της στιγμής. Συναισθήματα ανάμεικτα, σκόρπια. Αισθάνεσαι λύτρωση ή το απόλυτο συναισθηματικό κενό μετά το χωρισμό;

Τα φώτα σβησμένα, μόνο το τσιγάρο σου είναι αναμμένο να μαρτυράει κάτι απ’ τη φλόγα που κάποτε ένιωθες κι η οθόνη του κινητού σου κλεισμένη στο τρεμάμενο χέρι σου. Τα δάχτυλά σου κινούνται μηχανικά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στην αναζήτηση πληκτρολογείς το όνομα του προσώπου που κάποτε υπήρξε δώρο και κατάρα για εσένα. Μπαίνεις στο προφίλ και κατασκοπεύεις. Τι κάνεις ακριβώς;

Οι φωτογραφίες σας που κάποτε υπήρχαν υπερήφανα εκεί, έχουν πλέον διαγραφεί μαζί με κάθε ανάμνηση που περιείχαν. Εστιάζοντας στο πρόσωπο του ανθρώπου που βλέπεις μέσα απ’ την οθόνη σου, βλέπεις κάτι άλλο, κάτι ξένο, κάτι που δεν πίστευες ότι μπορούσες να δεις πέρα από δύο μάτια που άλλοτε έλιωναν για εσένα. Όχι, δε θα άντεχες για πολύ στο ίδιο τροπάριο. Να απομονώνεσαι κάθε βράδυ σε μια γωνία, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, να επαναλαμβάνεις την ίδια ακριβώς κίνηση. Εκεί είναι και το σημείο που παίρνεις την απόφαση πως ήρθε η ώρα να σβήσεις αυτό το πρόσωπο εκτός απ’ την κανονική κι απ’ την ψηφιακή ζωή σου.

Μια κίνηση απελπισίας που νομίζεται από πολλούς πως θα λυτρώσει την ψυχούλα των απανταχού χωρισμένων, εφόσον δε θα μπορούν να ξέρουν πια τι κάνει, πού είναι, πώς περνάει το κάποτε άλλο τους μισό, αλλά μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα έχει. Πέφτεις για ύπνο μέσα σε πλήρη άγνοια για το πού είναι και κυρίως με ποιον μετανιώνοντας την ώρα και τη στιγμή που πατούσες «διαγραφή» απ’ τους διαδικτυακούς σου φίλους. Σε τρώει το άγχος κι η περιέργεια πώς περνάει τώρα που είστε χώρια. Άραγε το επεξεργάζεται κι εκείνος τόσο όσο εσύ ή έχει ήδη πάει τη ζωή του παρακάτω;

Είναι γεγονός πως πάντα κάποιος απ’ τους δύο θα θέλει περισσότερο, θα πονάει περισσότερο κι όλα θα τα βιώνει στον υπερθετικό βαθμό, πράγμα σίγουρα μη κατακριτέο γιατί συναίσθημα είναι αυτό, τι να το κάνουμε; Και φυσικά, αφού καίγεσαι, δε μένεις με τα χέρια σταυρωμένα. Τα προφίλ των φίλων είναι τα καλύτερα back-up σε κάτι τέτοιες δύσκολες ώρες.

Δανείζεσαι διακριτικά το κινητό του φίλου σου και καλά για να κάνεις ένα τηλεφωνηματάκι, γιατί παρ’ όλα αυτά κρατάς κι ένα επίπεδο δε θες να πέσεις στα μάτια του φίλου σου ή το ζητάς καθαρά και ξάστερα κι ας σου πει εκείνος πως μόνο κακό θα σου κάνεις, το ξέρεις. Βρίσκεις, όπως να ‘ναι, την ευκαιρία και ξεκινάς τέτοια αναζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μέχρι και το FBI θα σε ζήλευε για τις κατασκοπικές σου ικανότητες. Κατά βάθος αναγνωρίσεις ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος κι ότι με αυτόν τον τρόπο δε θα το ξεπεράσεις ποτέ, αλλά απ’ την άλλη δε νιώθεις ακόμα έτοιμος να ξεγράψεις αυτόν τον άνθρωπο απ’ τη ζωή σου με την ίδια ευκολία που τον ξέγραψες απ’ το προφίλ σου στα social media.

Σβήνουμε τους πρώην μας απ’ τα κοινωνικά μας προφίλ στο διαδίκτυο και τους κατασκοπεύουμε από διαφορετικούς λογαριασμούς.  Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Γιατί συνεχίζουμε κι επιμένουμε σε μια κατάσταση τελειωμένη, εφόσον ο άνθρωπος αυτός δεν υπάρχει πλέον στη ζωή μας; Ένα ερώτημα που εύκολα θέτεται, δύσκολα όμως απαντιέται! Όταν περνάς κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις, όταν φτιάχνεις αναμνήσεις κι όταν ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο, πόσο εύκολο σου είναι να τον ξεχάσεις;

Εντάξει, ίσως το δραματοποιούμε κι εμείς λιγάκι παραπάνω από ό,τι πρέπει, για να δώσουμε μια άλλη υπόσταση, λίγο πιο χολιγουντιανή, στο όλο σενάριο, έτσι απλά για να το ζήσουμε πιο έντονα, γιατί έτσι μας έπεισαν, πως οι χωρισμοί πονάνε. Αλλά πάλι, και να το πάρουμε τελείως χαλαρά σε φάση «μπόρα είναι, θα περάσει» πάλι δε μοιάζει σωστό, δεν είναι αυτή η φυσική ροή των πραγμάτων ούτε θα ‘πρεπε να ‘μασταν περήφανοι αν δε μας καίγεται καρφάκι για τις εισόδους κι εξόδους ανθρώπων στη ζωή μας.

Σίγουρα, όμως, δεν αξίζει να γυρνάς σε κάτι τελειωμένο, δεν κολλάει πια όταν σπάσει το γυαλί, ξέρει τι λέει κι ο λαός και το άσμα. Και γιατί να ξανακολλήσει; Για κάποιο λόγο έσπασε, ενώνοντας τα σπασμένα πετυχαίνεις απλά ένα μπάλωμα στην προσπάθειά σου να μη βγεις απ’ τη συνήθεια.

Περάσατε ωραία, ναι, δεν αμφισβητείται από κανέναν, αλλά ό,τι έρχεται είναι σίγουρα καλύτερο από ό,τι φεύγει. Σταμάτα, λοιπόν, τις άσκοπες επιδρομές από διαφορετικούς λογαριασμούς σε απαγορευμένα προφίλ, πάρε βαθιά ανάσα κι άσ’ τη να φύγει μαζί με κάθε τελευταία σου σκέψη για πράγματα τελειωμένα, που ανήκουν στο παρελθόν.

Περιόρισε επίσης τη συχνή χρήση των social media γιατί βλάπτουν σοβαρά την ψυχική μας υγεία κι ασχολήσου με την αληθινή ζωή και με τους αληθινούς σου φίλους.