Το μέλλον σου ή το συναίσθημά σου πρώτα;

Αν σε ρωτούσε κανείς, θα έλεγες πως είσαι στην καλύτερη φάση της ζωής σου· η σχολή σου (ή η δουλειά σου, αντίστοιχα) πάει καλά, η καθημερινότητά σου σε ικανοποιεί, η ζωή σου βαίνει καλώς κι εσύ, βουτηγμένος στην καψούρα σου, ζεις τον απόλυτο έρωτα, παρέα με το άλλο σου μισό.

Όταν, επιτέλους, ερωτεύτηκες, δήλωνες πως δεν πρόκειται να αφήσεις αυτή τη σχέση να χαθεί, πως θα ακολουθούσες αυτόν τον άνθρωπο μέχρι την άκρη του κόσμου, προκειμένου να είστε μαζί. Λόγια που ξεστομίζονται αβίαστα από έναν καψουρεμένο, όσο η λογική σ’ έχει αποχαιρετήσει μαζί με κάθε δισταγμό κι όσο το πάθος του ερωτευμένου σε κάνει να αισθάνεσαι ικανός για όλα. Τι γίνεται, όμως, τα υποθετικά σενάρια γίνονται πραγματικότητα, όταν τα λόγια θα πρέπει να φανούν στις πράξεις;

Μια πραγματικά καλή επαγγελματική ευκαιρία χτυπάει την πόρτα του συντρόφου και πριν εσύ προλάβεις να χαρείς και να πανηγυρίσεις με τα ευχάριστα νέα, εκείνος συμπληρώνει τα λεγόμενά του με την πληροφορία πως η πρόταση του έγινε απ’ το εξωτερικό και πως η θέση είναι, αλήθεια, πάρα πολύ καλή για να την αφήσει.

Φυσικό κι επόμενο είναι τα όσα ειπώθηκαν να σε βρήκαν σαν κεραμίδα στο κεφάλι, όσο κοιτάς μετέωρος το ενθουσιασμένο πρόσωπο του ανθρώπου σου. Ανάμεικτα τα συναισθήματά σου∙ απ’ τη μία θέλεις να του πεις μπράβο και να χαρείς με τη χαρά του αλλά απ’ την άλλη θες να κλάψεις, γιατί η ανατροπή αυτή σε βρήκε απροετοίμαστο κι ανίδεο για το τι μπορεί να ακολουθήσει από ‘δω και πέρα.

Εδώ –στο ευτυχές σενάριο– έρχεται και πέφτει και το κερασάκι στην τούρτα. Το ταίρι σου σού παραδέχεται πως δε θέλει να σε χάσει, ρίχνοντας σ’ εσένα το μπαλάκι και κάνοντάς σου τη μοιραία πρόταση: «Θέλεις να έρθεις μαζί μου;». Κάπου εδώ είναι που εσύ παγώνεις. Σκόρπια συναισθήματα και μπερδεμένες σκέψεις σε πνίγουν. Τι κάνεις; Πώς το διαχειρίζεσαι;

Ήθελες να την ακούσεις αυτήν την πρόταση, χάρηκες κι όντως την σκέφτεσαι. Και δε θα χάσεις τον άνθρωπό σου κι έχεις πια κι εσύ μια ευκαιρία για μια ξεχωριστή εμπειρία, μια καινούργια αρχή, ένα ταξίδι και μια ζωή που θα μοιραστείτε. Πώς εγκαταλείπεις, όμως, και διαγράφεις ό,τι έχεις φτιάξει μέχρι τώρα; Έτσι απλά τα αφήνεις όλα πίσω σου για να πας «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα»; Παρατάς τη σχολή σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου και γενικά το «σίγουρο», έστω το ασφαλές, μέλλον σου για να βρεθείς ξαφνικά στο αβέβαιο; Οι σχέσεις δεν έχουν εγγυήσεις, ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, αν κάτι στραβώσει στην πορεία και τελικά χωρίσετε; Εσύ θα ‘σαι αυτός που θα τα ‘χει χάσει όλα, που θα ‘χει θυσιάσει τα πιο πολλά.

Το μέλλον σου ή το συναίσθημα σου πρώτα, λοιπόν; Γιατί, κακά τα ψέματα, αν δεν είσαι από ‘κείνους τους ρομαντικούς κι ονειροπόλους, που πιστεύουν στο «για πάντα», αντιλαμβάνεσαι το ρίσκο μιας τέτοιας απόφασης. Δε θες να χάσεις αυτόν τον άνθρωπο απ’ τη ζωή σου. Δεν μπορείς, όμως, να συνηθίσεις και στην ιδέα του να ζείτε χωριστά από εδώ και πέρα -και, μεταξύ μας, έχεις δίκιο. Μια σχέση από απόσταση δεν έχει πολλές ρεαλιστικές πιθανότητες να πετύχει, ειδικά όταν τα χιλιόμετρα είναι πραγματικά πολλά, όταν μιλάμε για άλλη χώρα. Θα ‘ναι επίπονο και για τους δύο, αλλά, και πάλι, πόσο να αντέξετε το πήγαιν’ έλα;

Στο άλλο άκρο, το να εμποδίσεις ή να εκβιάσεις συναισθηματικά τον άνθρωπό σου, για να μη φύγει, το να του κόψεις δηλαδή τα φτερά της επιτυχίας του και να του κλείσεις τον δρόμο για ένα, ίσως, σπουδαίο μέλλον, δε θα σου το συγχωρούσες ποτέ. Δε θα άντεχες αυτό το βάρος, εξάλλου, τον αγαπάς, θες το καλό του. Όσο κι αν τον θες δίπλα σου, θέλεις να ‘ναι πλήρης κι ευτυχισμένος, να μην έχει για τίποτα να μετανιώνει.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Σίγουρα η απάντηση δε δίνεται απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται να πάρεις χρόνο και να βάλεις κάτω τα υπέρ και τα κατά κάθε απόφασής σου. Αν η συναισθηματική ζυγαριά κλίνει προς τα «υπέρ», μην ψάξεις δικαιολογία, μη δειλιάσεις, μη σκαρφιστείς κάποιο, τάχα, ακλόνητο «κατά». Ακολούθα την καρδιά σου, στο κάτω-κάτω μία φορά ζούμε, τουλάχιστον ας το κάνουμε όπως θέλουμε!

Αν, τελικά, το κάνεις αυτό το βήμα, κοίτα να το απολαύσεις. Κάθε αρχή και δύσκολη, λένε, αλλά τουλάχιστον θα την αντιμετωπίσεις κρατώντας το χέρι του ανθρώπου που για χάρη του όντως τον ακολούθησες, αν όχι μέχρι την άκρη του κόσμου, σε άλλη χώρα. Όλα για έναν έρωτα, λοιπόν;