Χάνεις το παιχνίδι όταν βάζεις άλλους στο κέντρο του κόσμου σου

Εκεί που έχεις τη ζωή σου, τη σχολή σου ή του δουλειά σου (σαν σωστός κι επιμελής ενήλικας), τους φίλους σου και τις καθημερινές σου υποχρεώσεις, εκεί που παρά το γεγονός ότι περιτριγυρίζεσαι από ένα σωρό ανθρώπους νιώθεις μια εσωτερική μοναξιά που σε καθιστά ευάλωτο, έρχεται και προστίθεται ακόμα κάτι, στον ωραίο αυτό κύκλο που έχεις ονομάσει «ρουτίνα». Κάτι ικανό να σε αναστατώσει εσωτερικά και πάνω στην αγωνία και στη λαχτάρα σου να αποδράσεις απ’ την καθημερινότητα, ανοίγεις διάπλατα χωρίς δεύτερη σκέψη τις πόρτες της ζωής σου και το υποδέχεσαι με ανοιχτές αγκάλες, μη υπολογίζοντας βεβαίως τις συνέπειες.

Μα ποιος στο καλό είναι αυτός; Ένα τυχαίο πρόσωπο που μπαίνοντας αβίαστα στη ζωή σου, χωρίς να το καταλάβεις, εναπόθεσες πάνω του όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες σου για ένα love story που θα σε συνέπαιρνε, θα σου τάραζε το μυαλό και θα σε έκανε να νιώσεις πρωταγωνιστής κάποιας αμερικανικής σαπουνόπερας, θα σε έπαιρνε απ’ την αδιάφορη καθημερινότητα και θα σε τοποθετούσε σε εκείνη την τσιχλόφουσκα, που παρηγορεί κατά καιρούς χιλιάδες μοναξιές, με την προσδοκία ενός μεγάλου έρωτα.

Μεταξύ μας τώρα δεν είναι ότι χρειάζεσαι ένα σύντροφο για να σε ταρακουνήσει και να σπάσει τη μονοτονία σου με αγάπες και λουλούδια, ποιος όμως αντιστάθηκε στον πειρασμό του παιχνιδιού και της δοκιμής; Κι εκεί που απλά λες «θα δοκιμάσω έτσι για το γαμώτο μια αλληλεπίδραση» και γιατί όχι να κάνεις και το κομμάτι σου, ξαφνικά αυτός ο άλλος (με τα παιχνίδια του μυαλού, με τον ακαταμάχητο χαρακτήρα, με τη λεπτή χειραγώγηση των συναισθημάτων σου) καταλήγει να γίνεται το κέντρο του κόσμου σου. Ξαφνικά οι ώρες μαζί του δεν αρκούν, οι κουβέντες μαζί του δεν έχουν τέλος, τα χάδια άλλοτε τολμηρά, άλλοτε απαλά και διακριτικά, γίνονται κομματάκια του παζλ που ξεκίνησες να φτιάχνεις. Και κάπου εκεί έχεις χάσει την μπάλα.

Τα ραντεβού σας επιβεβαίωναν τα συναισθήματα και τις υψηλές σου προσδοκίες. Οι υποχρεώσεις σου; Φαντάζουν απλά αδιάφορες. Η σχολή σου ή η δουλειά σου; Ανιαρή και βαρετή. Οι φίλοι σου; Έλα, μωρέ, θα τους δεις κι αύριο. Αυτός ο άνθρωπος όμως; Μόνιμη πηγή έμπνευσης κι ανεξάντλητης ενέργειάς σου, αφήνεις τα πάντα σε ένα κάλεσμά του.

Άφησες στην άκρη τη ζωή σου, μέχρι που κλείστηκες στο σπίτι σου να ξεροσταλιάζεις πάνω απ’ το τηλέφωνο, μήπως και σου στείλει κάποιο μήνυμα για να βρεθείτε, για να δει απλά τι κάνεις ούτε λόγος! Ο κόπος άδικος και το αίσθημα άφαντο. Το αστείο είναι πως από εκεί που ξεκίνησες χαλαρά κι ό,τι γίνει, βρέθηκες με ένα πλατωνικό κόλλημα με έναν ουσιαστικά άγνωστο άνθρωπο. Γιατί τόση μελαγχολία και ταραχή για το τίποτα;

Πάνε μέρες από τότε που τον είδες τελευταία φορά κι εσύ επιμένεις σταθερά στα νέα σου δεδομένα. Κι αν ήθελε κι ο άλλος αγάπες και λουλούδια, πες αξίζει η αναμονή, αλλά αν ο άλλος συνέχισε να βγαίνει, να φλερτάρει, να περνάει καλά με φίλους ενώ εσύ αποκλείστηκες σπίτι για έναν μονόπλευρο έρωτα;

Παραδέξου ότι τα συναισθήματα που σου προκαλούσε σου λείπουν, όχι αυτό το πρόσωπο, μη γελιόμαστε! Ναι, ο ενθουσιασμός των πρώτων ραντεβού είναι μεγάλος, μας παρασύρει και μας γοητεύει. Εξίσου μεγάλη, όμως κι η απογοήτευση μιας άτυπης απόρριψης.

Ίσως δεν ήσουν ακόμα έτοιμος να μπεις στο τριπάκι των σχέσεων και το κάρμα έπραξε σωστά για εσένα. Σήκω απ’ το κρεβάτι σου επιτέλους, φόρεσε τα αγαπημένα σου ρούχα και συνάντησε τους παραμελημένους σου φίλους, κάντε μια βόλτα και πάρε ξανά τη ζωή σου στα χέρια σου!

Ο χρόνος σου είναι πολύτιμος γι’ αυτό να τον αφιερώνεις εκεί όπου εκτός από το μυαλό σου συμφωνεί κι η καρδιά σου. Και ποτέ μα ποτέ μη βάλεις τη ζωή σου σε δεύτερη μοίρα για δυο γλυκά μάτια, γιατί η ζωή είναι μικρή κι αξίζει κάθε δευτερόλεπτό της. Να ζεις για εσένα κι όχι για αυτούς∙ ποιοι στο καλό είναι αυτοί;