Ζηλεύεις ενώ δε σου είναι τίποτα∙ η υστερία του μονόπλευρου

Ένα απ’ τα συχνότερα λάθη που κάνουμε όταν ερωτευόμαστε είναι ότι αυτομάτως μετατρεπόμαστε σε όντα κτητικά, έτοιμα να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση βρεθεί μπροστά μας σαν εχθρό, ώστε στο τέλος να κερδίσουμε επάξια το θήραμά μας, δηλαδή το αντικείμενο του πόθου μας.

Μερικές φορές κιόλας γινόμαστε τόσο ευάλωτοι και συνάμα διεκδικητικοί που δε βλέπουμε καν καθαρά, δεν αναλογιζόμαστε τις κινήσεις μας και τις συνέπειες που αυτές φέρουν κι απλά λειτουργούμε μηχανικά βάσει ενστίκτου. Σε περίπτωση που οι κόποι μας πιάσουν τόπο και τελικά το πρόσωπο που βαλθήκαμε να κατακτήσουμε ανταποκριθεί κι όλο αυτό καταλήξει σε κάτι αμοιβαίο, τότε χαλάλι όλα, αφού πετύχαμε τον στόχο μας κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Τι γίνεται, όμως, όταν ο ενοχλητικός φτερωτός θεός ρίξει τα βέλη του μόνο σε εσένα και στον άνθρωπο που εσύ επέλεξες αστοχήσει; Ή τι γίνεται όταν έχεις ερωτοχτυπηθεί με έναν άνθρωπο αλλά αντί να τον προσεγγίσεις και να του δείξεις το ενδιαφέρον σου, κάθεσαι απλά σε μια γωνία περιμένοντας ένα θαύμα να ‘ρθει μαγικά;

Είναι σχεδόν βέβαιο πως όλοι έχουμε περάσει από αυτό το βασανιστικό στάδιο, εκείνο του πλατωνικού έρωτα. Ίσως να μην υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο απ’ το μονόπλευρο κόλλημα μ’ έναν άνθρωπο που όπως όλα δείχνουν δεν ενδιαφέρεται ή δεν είχε κάποιο κίνητρο για να ενδιαφερθεί. Οποιαδήποτε κίνηση του εν λόγω ατόμου προς το μέρος σου, χρήζει ανάλυσης με χειρουργική μαεστρία, προκειμένου να αποκωδικοποιηθεί, είτε πρόκειται για ένα χαμόγελο είτε για ένα τυχαίο σπρώξιμο.

Όλα τα πιθανά σενάρια πέφτουν στο τραπέζι της υπερανάλυσης, με τους φίλους σου σχεδόν κατά κανόνα να σε γεμίζουν φρούδες ελπίδες ότι κατά βάθος σε γουστάρει το πρόσωπο, απλά δεν το παραδέχεται και δεν το δείχνει. Κλασική αυτή η παρηγορητική ενθάρρυνση, που, παρά την καλή της πρόθεση, συντηρεί μια κατάσταση κι απογοητεύει.

Και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, η πρωταγωνιστική σκέψη που σου τρυπάει το μυαλό πρωί-βράδυ είναι αν το crush σου γλυκοκοιτάζει ή ακόμα χειρότερα βγαίνει με κάποιον άλλον. Στο σημείο αυτό η έννοια της παράνοιας παίρνει άλλες διαστάσεις. Μόνο στην ιδέα αυτή παγώνεις, δε θέλεις ούτε να το φαντάζεσαι -σκέψου, δηλαδή, τι έχει να γίνει αν το δεις και με τα μάτια σου! Μέχρι που, αργά ή γρήγορα, φτάνει η στιγμή που, όντως, σε μια έξοδό σου, πετυχαίνεις τον μονόπλευρο έρωτά σου να μιλάει με ένα άλλο πρόσωπο και καταρρέεις, όσο η φούσκα σου ότι εσείς οι δύο θα ‘στε μαζί σκάει με δύναμη πάνω σου.

Ούτε καν οι φίλοι σου κι οι συμβουλές τους δεν αρκούν για να σε παρηγορήσουν και να σε συγκρατήσουν. Αφού απ’ τη μία σε πιάνει νευρικό γέλιο, που προτίμησε οποιονδήποτε άλλο κι όχι εσένα, που είσαι ένα κουκλί ζωγραφιστό κι απ’ την άλλη κλαις με μαύρο δάκρυ, όσο βλέπεις τις ελπίδες σου να χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου. Αν αυτό δεν είναι παράνοια τότε τι είναι;

Ζηλεύουμε το ενδιαφέρον που δείχνει το crush μας σε άλλα άτομα και συμπεριφερόμαστε σαν να μας ανήκει αυτός ο άνθρωπος, χωρίς όμως να ‘χει υπάρξει, στην πραγματικότητα, ποτέ δικός μας∙ σκέτο μπέρδεμα. Εντάξει, απ’ τη μία είναι λογικό να ταράζεσαι όταν αυτός που θέλεις δείχνει αλλού το ενδιαφέρον του, αλλά απ’ την άλλη δε δικαιολογείται τέτοια ταραχή, λες κι είσαι σε σχέση και σε κερατώνουν.

Ο άνθρωπος αυτός δε σου ανήκει κι οι επιλογές του δεν εξαρτώνται από εσένα, οπότε αντί να τρελαίνεσαι, ή δείξε του επιτέλους το ενδιαφέρον σου, μπας και γίνει το θαύμα που επιζητούσες, ή δέξου το και πήγαινε παρακάτω.

Ό,τι αξίζει, μένει και σίγουρα η ψυχική σου υγεία αξίζει περισσότερο απ’ όλα. Σταμάτα, λοιπόν, να ‘χεις σχεσιακά προβλήματα χωρίς να έχεις καν πραγματική σχέση και κυνήγα το αληθινό, που ακόμα κι αν σε κάνει κάποιες στιγμές να τρελαίνεσαι, όλες τις άλλες θα σε ηρεμεί.