Αν δεν είσαι και λίγο στην κοσμάρα σου δε ζεις σωστή καψούρα

Φασάρα ο έρωτας. Φασάρα τρελή που όταν έχει την ποικιλία που θες σε φτάνει στο ζενίθ της άγνοιάς σου. Κοινώς, είσαι αφηρημένος. Στον κόσμο σου και δες το όπως θες. Τα όμορφα συναισθήματα έχουν κι όμορφες παρενέργειες. Ο έρωτας έχει την τάση να γαργαλάει τόσο το μυαλό σου μέχρι που γίνεται πουρές.

Κι ένα τόσο μαλακό κι αφράτο συναίσθημα σε φέρνει μάλλον λίγο εκτός πραγματικότητας. Κοίτα τώρα να δεις που σε λίγο θα ξεχάσεις κάπου και το ίδιο σου το μυαλό. Είμαστε ερωτευμένοι κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που χαμογελάμε συνέχεια, ονειροπαρμένοι και λίγο εκτός πραγματικότητας, βαδίζοντας πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι που μας ταξιδεύει από τον ρεαλισμό πίσω στον παράδεισο. Κι άμα βλέπεις την πραγματικότητα, ε προτιμάς κι ένα κομματάκι παραπάνω τον παράδεισο.

Τόσο αστείοι είμαστε όταν ερωτευόμαστε, που είναι περιττό να ειπωθεί. Ξεχνάμε να βάλουμε σωστά τα παπούτσια μας κι ίσως βγούμε βόλτα με μία σαγιονάρα κι ένα αθλητικό ενώ έχουμε ξεχάσει την κάλτσα. Στις ατελείωτες –που μόλις φύγει ο έρωτας από τον παράθυρο καταντάνε αποπνικτικές- συζητήσεις με το αμόρε είμαστε πάντα με ένα χαζό μορφασμό στο τσεπάκι και παραμελούμε όλες μας τις δουλειές καταλήγοντας μέχρι και να κάψουμε αυτό το ρημάδι το φαγητό και το σπίτι να κοντεύει να γίνει παρανάλωμα του πυρός.

Κι έπειτα ξεχνάμε διατροφές και προγράμματα γιατί οι ερωτευμένοι δε νοιάζονται να βρούνε κάτι άλλο στη ζωή τους κι αφήνονται σε ανελέητα διατροφικά κώματα ή σε αδιανόητες αφαγίες κι έλεγες μέχρι χθες ότι δεν παίζει να ξεχάσεις να φας.

Η παρέα δε, μας παίρνει πρέφα κι αρχίζει ένα δούλεμα χωρίς προηγούμενο για το πόσο αφήνουμε τα πάντα να ρέουν αραχτά και light, έχοντας βάλει τις ζωές μας στον αυτόματο για να είμαστε καλά με το μωράκι. Και μας δουλεύουν που δεν ξέρουμε τι στο καλό αναφερόταν στη συζήτηση ενός λεπτού πριν, γιατί εμείς κάναμε σιγή και σκεφτόμασταν μόνο τον έρωτά μας. Και καταλήγουν να σου λένε πως εσύ «επικοινωνείς με πλανήτη συναίσθημα» ή το κλασικό «πάει, τώρα σε χάσαμε», λες κι είσαι μακαρίτης.

Απλά νιώθει ο καψούρης. Δεν πάει να έρθει το τέλος του κόσμου αύριο. Όχι, τον καψούρη δεν τον αφορά. Δε γίνεται να έρθει σε  επαφή με την πραγματικότητα γιατί απλούστατα δε θέλει και στην τελική ποιος θα ήθελε να ζει στην πραγματικότητα όταν η πλάνη είναι η καλύτερη; Άλλωστε και ψυχολογικά να το δεις, το χρειαζόμαστε λιγάκι το να αφαιρούμαστε, σε έναν κόσμο που διαρκώς απαιτεί συγκέντρωση και τέρμα τα κοντέρ.

Άμα ερωτευτείς νιώθεις ένας σούπερ ήρωας που οι δυνάμεις κι οι αντοχές του δεν ξεπερνούν κανένα όριο γιατί δε θέτουν κανένα όριο. Είναι απλά ανεξάντλητες. Και για τα ρέστα της υπόθεσης, για τον καψούρη και εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά είναι παιχνίδι, αφού είναι ικανός να βρει και τρόπο να διακτινιστεί για να είναι αγκαζέ με την καψούρα του.

Όλα εξηγούνται επιστημονικά, με την ντοπαμίνη να κάνει πάρτι στο σώμα σου λες κι έχεις πιει πέντε τσιγάρα, αφού έχει παρόμοια δράση- γι’ αυτό και η αφηρημάδα σαν να έχεις κάνει κεφάλι. Είναι σαν το ίδιο σου το κορμί να θέλει να εστιάσεις στον έρωτα, κλείνοντας απ’ έξω στρες και ρυθμούν πιο κανονικούς, να κι αυτή η λέξη δεν έχει κι ιδιαίτερο νόημα. Κι όλοι αποδέχονται έναν αφηρημένο- ερωτευμένο γιατί δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να τον επαναφέρεις. Και αλήθεια γιατί να είναι ο μη έρωτας η κανονικότητα και όχι αυτή η σχεδόν σαχλή κατάσταση ευφορίας;

Περνά από το στομάχι, το μυαλό, την καρδιά, τα πόδια, τα χέρια, τα μάτια κι άμα λάχει περνάει και έντονο crush test και βγάζει τα σπασμένα. Όπως και να έχει αυτή η γλυκιά αφηρημάδα είναι η καλύτερη. Κι ας μας πειράζουν όλοι. Υπάρχει άλλοθι παιδιά, το λέει κι η επιστήμη.