Αν δεν ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε

«Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η έκφραση; Από όποια πιθανή όψη κι αν το δεις, πάντα το άτομο που επιλέγεις για φίλο, για να πορευτείτε σε μία κοινή πορεία ζωής κι ένα μοίρασμα στιγμών, είναι σίγουρα κάποιος που αντικατοπτρίζει σημαντικά ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου και του ποιος (θέλεις να) είσαι.

Και, πραγματικά, αν προσέξουμε τις επαφές μας, πάντα επιλέγουμε ανθρώπους που να ταιριάζουν με το σινάφι μας. Γιατί αν δε φέρεις την ίδια ποιότητα με εκείνον που επιλέγεις να περνάς σχεδόν κάθε μέρα της ζωής σου, τότε σίγουρα εκείνο το άτομο δε θα μπορούσε να αντέξει το εγώ σου, κι αντίστοιχα εσύ δε θα απολάμβανες το δικό του.

Όσο είμαστε, ακόμα, μικροί, δε γνωρίζουμε τόσο καλά εμάς και τα όριά μας δεν είναι τόσο σαφή, ή απλώς φοβόμαστε τη μοναξιά που φέρνει η επιλογή, πέφτουμε στην παγίδα της παρέας με άτομα ακατάλληλα για μας, που δεν ταιριάζουν στα γούστα και τις προτιμήσεις μας, δεν έχουμε κοινά σημεία σε απόψεις και κοσμοθεωρίες. Υπήρξαν έτσι «φιλίες» που στάθηκαν τοξικές, άλλες δυσλειτουργικές κι άλλες ανεπαρκείς να μας γεμίσουν και να μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά μες στην ανεμελιά που όντως προσφέρει μια ουσιαστική φιλία.

Μεγαλώνοντας, λοιπόν, γινόμαστε όλο και πιο επιλεκτικοί στους ανθρώπους που θέλουμε να παραμείνουν στη ζωή μας κι έτσι προσέχουμε περισσότερο ποιους κρατάμε δίπλα μας και ποιους απλά αποχαιρετάμε, γιατί η μεταξύ μας συνύπαρξη δεν απέδωσε σωστά, δε μας βελτίωσε, δε μας έκανε να αισθανθούμε άνετα.

Κι έτσι, μάθαμε πως αν οι άνθρωποι αυτοί που ονομάζουμε «φίλους μας» μετά από κοινές εμπειρίες κι ένα δοκιμαστικό χρονικό διάστημα δείχνουν να μη μας καταλαβαίνουν και δε συμφωνούν πουθενά στα δικά μας «θέλω» και στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τότε σημαίνει πως κάτι έχουμε κάνει λάθος. Όχι στις απόψεις μας ή τις επιθυμίες μας αλλά στην απόφασή μας να συντηρήσουμε επιφανειακές σχέσεις.

Είναι αδιαπραγμάτευτο γεγονός πως οι φίλοι μας ταυτίζονται, ως ένα βαθμό, με τα «θέλω» και τα «πιστεύω» μας, όπως και με αρκετές απ’ τις προσωπικές μας αντιλήψεις. Σαφώς δεν είναι κλώνοι μας, αλλά μπορούν να μας κατανοήσουν. Πρέπει να κουβαλάμε την ίδια τρέλα, να μοιραζόμαστε κοινά όνειρα, να κοπιάζουμε μαζί για ένα μέλλον και να κρίνουμε με κοινά κριτήρια ο ένας τις αποφάσεις του άλλου, στις στιγμές που χρειαζόμαστε μια δεύτερη γνώμη,

Πρέπει, ως φίλοι, να έχουμε μια κοινή ρότα κι ένα ενδιαφέρον για ίδια ή τουλάχιστον παρόμοια πράγματα, μια λαχτάρα για εμπειρίες που θα μας φέρουν ακόμα πιο κοντά, αλλά θα ευχαριστούν ταυτόχρονα και τους δυο μας. Για να μπορέσουμε μέσα από αυτά τα ερεθίσματά μας να χαρούμε μαζί βόλτες, προβολές ταινιών, εκδρομές, συζητήσεις για θέματα που απασχολούν και τους δυο μας και να τα απολαύσουμε εξίσου.

Πρέπει να μπορούμε να συμφωνούμε κάπου μες στις περίεργες καταστάσεις που θα μας συμβούν και να εκμεταλλευόμαστε τις στιγμές που θεωρούμε αναντικατάστατες για να χτίζουμε αναμνήσεις. Μία αληθινή φιλία, εκτός από όλα τα κοινά που μπορούν να την ενώνουν, πρέπει να χαρακτηρίζεται από ουσιαστική αγάπη, ενδιαφέρον κι ειλικρίνεια, όπως και φυσικά ουσιαστική παρουσία του άλλου στα καλύτερα μα και τα χειρότερά μας.

Μπορεί να ‘χουμε διαφορές και να τις βρίσκουμε εντυπωσιακά ενδιαφέρουσες, μα σίγουρα για να ‘μαστε καλοί φίλοι και να μπορούμε να επικοινωνούμε, πρέπει να ‘χουμε μια γερή κοινή βάση για να χτίζουμε πάνω της. Έτσι, τα αλλιώτικα σημεία μας γίνονται κίνητρα εξέλιξης κι ενδοσκόπησης.

Η φήμη τους είναι και δική μας, οι επιλογές τους και δικό μας στίγμα και το ποιόν τους η εικόνα μας στον έξω κόσμο. Οι απόψεις τους έχουν κάτι απ’ τα «πιστεύω» μας και σίγουρα ο χαρακτήρας τους είναι αποκούμπι μας. Κι αν ταιριάζεις τόσο με έναν άνθρωπο που ‘ναι στα μέτρα σου και που επάξια κέρδισε τον τίτλο της φιλίας στη ζωή σου, σίγουρα αυτός ο άνθρωπος λέει πολλά για εσένα και το ποιος είσαι.

Η αληθινή φιλία είναι κάτι σαν τον αληθινό έρωτα. Σπάνια και δυσεύρετη. Σίγουρα, όμως, μας βγάζει την πιο ειλικρινή πτυχή μας και μια ώθηση για αυτοβελτίωση.

Τελικά, τα είπε όλα η φράση «αν δε ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε!».