Όλα τα «ποτέ» σου θα τα ζήσεις

Εσένα; Σε πόσες ταραχώδεις στιγμές άλλαξε η ζωή σου; Πόσες φορές βρήκες τον εαυτό σου να έρχεται σε ρήξη με τα προσωπικά «θέλω» ή «πιστεύω» σου βάσει των μαθημάτων ζωής που έλαβες, όταν αρνιόσουν πεισματικά ότι κάποια πράγματα δε θα τα έκανες ποτέ;

«Ποτέ». Πόσο αστεία λέξη. Την λες κι η ίδια η ζωή γελάει ειρωνικά βλέποντας τη βεβαιότητά σου ως πρόκληση για τα μαθήματα που θέλει να σου προσφέρει. Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν από πάνω σου, μαθήματα και παθήματα θα παίρνεις συνεχώς. Μπορεί κάποια να μην είναι όλα ικανά να σε ταρακουνήσουν, μα συνήθως θες-δε θες σου ανατρέπουν όλα τα δεδομένα. Το σημαντικό, όμως, είναι να μην παίρνεις τη ζωή σου δεδομένη. Δεδομένη στη ρότα της, δεδομένη στην καθημερινότητά της, δεδομένη ως συνήθεια.

Άσε την να σε καθοδηγεί. Μην κρίνεις πράξεις και καταστάσεις, μόνο και μόνο επειδή δεν τις ζεις ή γιατί δεν πρόλαβες να τις κάνεις ακόμη κτήμα σου. Ίσως μέσα σε όλα τα παράλογα σενάριά της να βρεθείς σε θέση να κάνεις πράγματα που δεν είχες διανοηθεί ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα. Ή κι άλλα που απλά για τον τότε χαρακτήρα σου ξεπερνούσαν τα όριά σου.

Όλοι θέτουμε κάποια μέτρα στις ζωές και τις συμπεριφορές μας. Σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, λοιπόν, ερχόμαστε σε θέση κι αισθανόμαστε την ανάγκη να τα υπερβούμε και να κάνουμε πράγματα που θα μας απελευθερώσουν απ’ την ασφυκτική φυλακή μας, που οι ίδιοι παραλίγο να οδηγήσουμε τον εαυτό μας σε ισόβια κάθειρξη. Όσο, λοιπόν, ξεκλειδωνόμαστε απ’ τα κουτάκια μας, βιώνουν διαφορετικές καταστάσεις και γινόμαστε πιο διαλλακτικοί. Έτσι η ζωή μας φέρνει σε σημείο να αλλάζουμε νοοτροπία και τρόπο δράσης.

Δε χρειάζεται η απόφασή μας να κάνουμε πράγματα που δε θέλαμε να κάνουμε παλιότερα να μας δημιουργεί αμηχανία και ντροπή σαν να μας προδίδουμε, ούτε να μας σοκάρει, αν αισθανόμαστε πως χάνουμε την ταυτότητά μας. Ίσως απλά να ωριμάζουμε και να αναθεωρούμε.

Λέμε πως δε θα συγχωρήσουμε ποτέ κάποιον που μας πληγώνει κι έρχονται ώρες και φορές που όσο βαθύ κι αν είναι το μαχαίρι που μας έμπηξαν κι όσο πόνο κι απογοήτευση κι αν μας προκάλεσαν, πάντα χωράμε στην άκρη του μυαλού μας μια συγχώρεση. Βέβαια, δε μαθαίνουμε να τους συγχωρούμε όλους. Μόνο εκείνους που σημαίνουν για μας περισσότερα απ’ την πληγή που μας αφήνουν. Η αγάπη γίνεται κίνητρο για να απελευθερώσουμε κι εκείνον κι εμάς.

Λέμε, επίσης, με σιγουριά πως δε θα ερωτευτούμε ξανά μετά από έναν μεγάλο έρωτα και μια ακόμη μεγαλύτερη διάψευσή του. Μα ο έρωτας δεν κάνει ερωτήσεις, ούτε σε περιμένει. Αν θέλει να συμβεί, θα συμβεί και θα σε κάνει να ξεχάσεις όλα τα παλιά, να εστιάσεις σε όσα μπορείς να ζήσεις τώρα, να πέσεις ξανά με τα μούτρα και κατά βάθος να το ευχαριστιέσαι.

Κι όπως έρχεται ακάλεστος κι απροειδοποίητα ο έρωτας,  έτσι και δε διαλέγεις με ποιον θα την πατήσεις. Πόσες φορές είπαμε «ποτέ με εκείνον»; «Ούτε στον ύπνο μου» έλεγες, με τάχα σιγουριά και να που η ζωή σε έφερνε στο κατώφλι της δικής του πόρτας να χτυπάς κουδούνια ξημερώματα, να κάνεις χιλιόμετρα για να αντικρίσεις ένα του βλέμμα.

Κι όσες φορές κι αν είπαμε πως εμείς ποτέ δε θα υπερβάλλουμε, ούτε θα βγούμε εκτός ορίων, τα συναισθήματα δε γνωρίζουν από ζεν και πολιτισμό. Εν βρασμώ είπαμε πολλά κι αντιδράσαμε άσχημα κι απότομα, ειδικά σε αυτούς που θέλησαν να βλάψουν εμάς ή κάποιον δικό μας.

Και στα λάθη μας ακόμη, πάλι τόσο ξεροκέφαλοι. Πεπεισμένοι πως δε θα τα επαναλάβουμε, ο κόσμος να χαλάσει. «Σιγά που θα ξανακάνω το ίδιο λάθος», σκέφτεσαι και πραγματικά, να μην έχεις καμία αμφιβολία πως θα το ξανακάνεις.

Όσο μεγαλώνεις και ζεις μαθαίνεις. Κοίτα απλά να μη ζεις ρηχά. Να βλέπεις πέρα απ’ όσα οι άλλοι σου προσφέρουν στην επιφάνεια, να βρίσκεις πάντα κάτι να εξελίσσεσαι, να τολμάς να αμφισβητείς και να αναθεωρείς. Χωρίς «εγώ ποτέ δεν», γιατί να ξέρεις πως όσο ο καιρός περνάει όλα ή τα περισσότερα «ποτέ» σου θα τα κάνεις.

Αυτές οι αντιθέσεις θα σου προσφέρουν μία ζωή γεμάτη, συναρπαστική, με πλούσιες εμπειρίες!