Εκείνοι που γεννήθηκαν για να συναντηθούν

«Σ’ αγαπάω», υπάρχει πιο όμορφη λέξη να ηχεί από το πιο αγαπημένο στόμα; Κι είναι παράλογη η αγάπη από μόνη της, είναι ένας δρόμος που διασχίζουν δύο, δε χωρά ένας, είναι ένα μονοπάτι δύσβατο. Κι αλήθεια, με πόση δύναμη μπορεί η αγάπη να αλλάζει τον κόσμο;

Δύο παντελώς άγνωστοι, δύο ξένοι ενώνουν κάποτε τις διαδρομές τους σε μία. Κι είναι μία διαδρομή υπέροχη, αλήθεια. Αλλά και δύσκολη ως τη μεγάλη στιγμή που θα βρεις το άλλο σου ολόκληρο. Κι όσα όνειρα έχεις δει, όσο κι αν προσπαθείς να ονειρευτείς αυτόν που θ’ αγαπάς, η ζωή σε εκπλήσσει, φέρνοντας στο διάβα σου το πιο απρόσμενο πρόσωπο. Κι είναι το πρόσωπο εκείνου που αγαπάς κάτι το μαγικό, αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει μέσα σε τόσους άλλους, κάτι το μαγνητικό.

Κι είναι και το χαμόγελό του ένα υπέροχο κάδρο, γεμάτο χρώματα κι αντιθέσεις όταν η γκρίζα ζωή σου δείχνει τις σκοτεινές της πτυχές, όταν οι περισσότερες σου μέρες μοιάζουν βροχερές. Δεν υπάρχει ζύγι στη αγάπη. Η γέρνει στο απόλυτο ή σε αφήνει στο κενό. Δε λογιάζει φόβους ούτε λόγια που πονάνε. Επί της ουσίας μόνο οι λέξεις μπορούν να ματώσουν. Μα όχι η καρδιά.

Και να τον αγαπάς τον άνθρωπο, να του το δείχνεις, να μην τον αφήνεις ν’ αμφιβάλλει, γιατί όταν φεύγει είναι πια αργά. Κι όταν είναι πια αργά μην πάρεις δεδομένη την παραμικρή ελπίδα ότι θα ξαναϊδωθείς με τα μάτια που αγαπάς. Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η τελευταία φορά που αντικρίζεις ένα βλέμμα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η τελευταία φορά που θα νιώσεις ένα χάδι. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα νιώσεις εκείνη την αγκαλιά που γαλήνευε το μέσα σου από το τρέμουλο, ποτέ δεν ξέρεις αν θα χαθείς σε εκείνο το αποκρουστικό χαμόγελο.

Κι όμως να ξέρεις ότι η αγάπη δεν είναι ένα βόλεμα. Είναι μία αμφιβολία διαρκής και πεισματάρα. Γι’ αυτό είναι τόσο υπέροχη.

Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν για να αγαπηθούν όσο κι αν τους στραβώσει το σύμπαν, σμίγουν, δίνουν, αφήνονται. Κι αν ακόμα οι δρόμοι τους χωρίσουν η αγάπη τους δε γίνεται προϊόν που φθείρεται αλλά μία αναλλοίωτη αξία που δεν μπορεί να την αγγίξει ούτε ο χρόνος ούτε η φθορά.

Τους έχεις δει, τους έχεις αγγίξει, έχεις πιει νερό από το ποτήρι τους, έχεις αγγίξει κάθε πτυχή του εαυτού τους ακόμα κι αυτή που κανείς εύκολα δεν μπορεί ν’ αγγίξει. Έπειτα τους έχεις αγκαλιάσει σε μονοπάτια που σκεφτόσουν ιδανικά και τοπία που θα ήθελες να επισκεφτείς. Έχεις κάνει ταξίδια μαζί τους σε τόπους που μόνο στα παραμύθια του μυαλού μπορείς να φτάσεις.

Και πού ξέρεις, κάπου στη μέση του δικού σου ταξιδιού, μπορεί να συναντήσεις τον άνθρωπο που θ’ αγαπάς και θα σ’ αγαπάει χωρίς όρια και νόμους, χωρίς ν’ αποτελεί αποκύημα της φαντασίας σου.

Μη σταματάς λοιπόν να τον ονειρεύεσαι. Και μη σταματάς να ονειρεύεσαι γενικά. Η ζωή θέλει δύο πράγματα. Δύναμη κι αγάπη. Μα σε συνδυασμό αυτά τα δύο σε βγάζουν νικητή. Γιατί η δύναμη της αγάπης είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Ξεκίνα λοιπόν. Σήμερα, τώρα, αύριο, πάντα να ονειρεύεσαι. Γιατί κάποιες μορφές ευωδιάζουν αγάπη πριν καν τις αγγίξεις. Γιατί το δικό σου σ’ αγαπώ μετράει όσο τ’ ονειρεύεσαι. Και με τον κατάλληλο άνθρωπο γίνεται καθολικό.

Έτσι, όταν έρθει θα τον έχεις ήδη αγαπήσει. Έτοιμοι;