Έπρεπε να είχε λήξει από καιρό

Αν μπερδεύεσαι μην ξεχνάς πως δύσκολα βάζουμε τέλος. Είναι τόσο δύσκολο να ειπωθεί αυτή η αναθεματισμένη λέξη που μας κάνει να αρρωσταίνουμε και μόνο στην ιδέα της. Το ένα κόμμα διαδέχεται το άλλο σε ένα τέλος που είχε ημερομηνία λήξης και έχει ξεμείνει σαν χαλασμένο γάλα στο ψυγείο.

Κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια από σχέσεις που κουραστικά έπρεπε να είχαν λήξει καιρό. Και εξωθούμε τα όριά μας μέχρι που τα πατάμε χωρίς να κάνουμε αυτό που πρέπει-και μετά τρέχα να τα βρεις- και υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι θα αφήσουμε για αύριο μία απόφαση που έπρεπε να είχε παρθεί χθες.

Κοινός παρονομαστής: Ο φόβος. Κι είναι πραγματικά αυτός που συρρικνώνει τόσο πολύ το μυαλό μας και μας κάνει ανυπεράσπιστους. Μα ποιος είναι ανυπεράσπιστος μου λες; Δεν είπαμε ότι μένουμε άτρωτοι. Και δεν πρέπει να μένουμε άτρωτοι. Αλλά πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον φόβο κατάματα.

Δε φοβόμαστε το τέλος. Φοβόμαστε όσα υποθέτουμε πως αυτό θα φέρει. Και δε φοβόμαστε να ζήσουμε μετά, φοβόμαστε να ζήσουμε χωρίς αυτόν τον άνθρωπο μετά. Αλλά πλέον όχι από αγάπη αλλά από εγωισμό για στιγμές που θέλαμε να αρπάξουμε από τα μαλλιά και να τις ζήσουμε μαζί του για να του μείνουμε αξέχαστοι.

Και δε θέλουμε να χάσουμε στιγμές. Κακός ο φόβος της άγνοιας. Να μην ξέρουμε πού είναι, τι κάνει, πώς στον διάολο συνεχίζει τη ζωή χωρίς εμάς; Και τελικά συνεχίζει να έχει τις ίδιες συνήθειες, πίνει τον καφέ του το ίδιο, φοβάται ακόμη όσα κι εμείς ή μήπως τα ξεπέρασε;

Και τρέμουμε μη τυχόν ξημερώσει και δε βρούμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας όταν είχε γίνει μία τεράστια ρουτίνα η σχέση στο πλάι του. Δεν είναι επειδή θα μας λείψει. Είναι επειδή αναζητούμε τη ρουτίνα μαζί του, εκείνες τις στιγμές που ανταλλάσσαμε ανάσες μες στη νύχτα, οι βόλτες και τα γέλια μαζί του, οι συνήθειες που έχτιζαν αυτή τη σχέση.

Όχι ο φόβος για όλα τα παραπάνω δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας. Είναι κάτι τρόπον τινά ουσιώδες, που έχει υπόσταση ακόμη κι αν πολλές φορές φτάνει να φαίνεται λίγο παράλογος. Τρέμουμε για στιγμές που θα χάσουμε από μία σχέση όταν πραγματικά το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αγαπώντας εμάς για εμάς είναι να δίνουμε τροφή σε στιγμές για τον εαυτό μας, σταματώντας πια να ικανοποιούμε θέλω άλλων.

Δεν τελειώνουμε κι εμείς μετά από μία τελεία που με δυσκολία βάζουμε. Γράφουμε ένα μεγάλο κόμμα στο δικό μας κομμάτι του βιβλίου και συνεχίζουμε να γράφουμε στιγμές. Κανένας δεν τελείωσε μετά από ένα τέλος, αντιθέτως συνέχισε πιο σοφός, πιο έμπειρος και πιο προετοιμασμένος στο επόμενο κεφάλαιο που του γράφει η ζωή του.

Κάποιες φορές τα τέλη είναι επώδυνα κι άλλες είναι αδιάφορα. Μα όταν έχεις τα κότσια να τα τινάξεις όλα στον αέρα και να δώσεις λίγο χώρο για οξυγόνο στα πνευμόνια σου θα καταλάβεις πως η καλύτερη αρχή ίσως να σε περιμένει στη γωνία. Κι ίσως αυτή η αρχή να μην έχει τέλος. Και τελικά μετά από τόσο τέλος να βρεις την αρχή της ζωής σου που θα σε οδηγήσει σε μία όμορφη σχέση, ένα ταξίδι χωρίς σταματημό έχοντας βρει τελικά αυτό που πολλοί χάνονται ψάχνοντας.