Έρχεται μια στιγμή που τα βροντάς όλα και φεύγεις

Υπομονή είναι η ψυχική δύναμη με την οποία ανέχεται κανείς κάτι χωρίς να δυσανασχετεί ή να βιάζεται υπερβολικά. Ή τουλάχιστον έτσι μας λέει ο Μπαμπινιώτης. Η υπομονή είναι μια ανεξάντλητη εσωτερική ενέργεια που όταν τα νεύρα μας φτάνουν σε σημείο να τεντώνονται, τη χρησιμοποιούμε για να νιώσουμε ότι δε χάνουμε τον έλεγχο και δεν παραφερόμαστε μπροστά σε κάποια κατάσταση. Ή σε κάποιον άνθρωπο. Ή τελικά στη σχέση μας, όταν τα πράγματα μεταξύ μας γίνονται τόσο τεταμένα που μόνο η σκέψη της ατελείωτης υπομονής μπορεί να μας σώσει.

Πράγματι, οι συγκρούσεις και τα χάσματα με το έτερόν μας ήμισυ, πολλές φορές μπορεί να οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε τέτοιον εκνευρισμό που δε θα μπορούμε ν΄ ανταπεξέλθουμε στη συμπεριφορά ή τις πιθανές του αντιδράσεις. Κι είναι πολύ δύσκολο να φοράς την πανοπλία της υπομονής απέναντι στον άνθρωπο που περνάς το περισσότερο διάστημα του χρόνου σου γιατί πολύ απλά κάποια στιγμή η υπομονή σου εξαντλείται!

Όταν λοιπόν η υπομονή κάποιου πετάει από το παράθυρο, σίγουρα περνά σε μία αδράνεια, μία παύση πριν περάσει στο στάδιο της πλήρους αδιαφορίας. Πριν από όλα προηγείται ο θυμός, το ξέσπασμα, η ρίψη ευθυνών στη σχέση και η ανάλυση με ατελείωτες συζητήσεις και ψειρίσματα σε μία ύστατη προσπάθεια να βελτιωθεί ή να αλλάξει μία συνήθεια ή ένα φρόνημα που απέκτησε η σχέση και δε λειτουργεί καθόλου για καμία από τις δυο πλευρές.

Περνώντας στο στάδιο της κατάρρευσης, ακολουθεί η κούραση και τέλος η αποδοχή της κατάστασης της οποίας βιώνουμε με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη απάθεια σε οτιδήποτε μας έχει φέρει σε χάσμα με τον σύντροφό μας. Υπάρχει λοιπόν ένα είδος αποδοχής ή παραίτησης, αν το δεις λίγο πιο ωμά και τελικά περνάμε σε στάδιο αδιαφορίας απέναντι σε όλες τις καταστάσεις.

Και για να μη φαινόμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, ενώ έχουμε προσπαθήσει εκατοντάδες φορές κάποια επικοινωνία ή έστω προσπάθεια αυτής, το δείχνουμε επιδεικτικά με τη στάση μας απέναντι στον άλλο δημιουργώντας έτσι έναν χαρακτήρα -και καλά- ανωτερότητας εντός της σχέσης, θεωρώντας ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο θα τον πείσουμε να πατροναριστεί από τις απόψεις μας. Αν η απάθεια συνεχίζεται, κατανοούμε ίσως και περισσότερα πράγματα όπως την τρύπα επικοινωνίας μεταξύ εμάς και της σχέσης μας που μάλλον πολλές φορές καταλήγει μη αναστρέψιμο, καθώς η υπομονή κι η κατανόηση μεταξύ του ζευγαριού έχει πετάξει από το παράθυρο.

Και τελικά σκέφτεσαι από το να πετάξεις κυριολεκτικά τον άλλο από το παράθυρο, για να μη φουντάρεις εσύ.

Τελικά ίσως στο τέλος κατανοούμε πως δεν υπάρχει κάποια ουσιώδης συνεννόηση ανάμεσα στο ζευγάρι και πιθανότατα εμπιστοσύνη, καθώς κι αυτή την παίρνει η μπάλα ως τη στιγμή που αρχίζουν και ξεθωριάζουν συναισθήματα και καθαρίζει το τοπίο.

Η απώλεια υπομονής έχει ένα πολύ τρανταχτό αποτέλεσμα κι ίσως μας κάνει να καταλάβουμε αν μια σχέση κρίνεται αρκετή για εμάς ή όχι. Κι όταν ο άλλος σταματά να σε εξιτάρει, όταν η φλόγα σβήνει κι όταν όλα μοιάζουν λίγο μάλλον άβολα στη σχέση, ή καταλήγεις να περνάς σε επίπεδο αναισθησίας που μπορεί να φέρει τον άλλο στα άκρα, ή η αναισθησία σου να κάνει τη φλόγα να σβήσει μια ώρα αρχύτερα. Ίσως μια λύση κάπως εξτραβαγκάντ, να ήταν να βρεθείς σε καμία εξωτική παραλία αγκαλιά με ένα καλό παλιό ρούμι κι ώρα για αναθεώρηση. Είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, καλή επιτυχία!