Φυσικά και μας τη σπάει να βλέπουμε όλη την αλήθεια μας

Υπάρχεις. Βασικό, ίσως κι αυτονόητο, μα παίζει να το ξεχνάμε κι αυτό σαν την αναπνοή. Δεν είναι θέμα κυνικό ούτε κι εξωπραγματικό, στο άλλο άκρο. Είναι ρεαλισμός. Όταν ένα ον υπάρχει, απλώς ζει. Ρεαλιστικά και βιολογικά μιλώντας.

Και θες καλώς, θες κακώς οι άνθρωποι κουβαλάμε το φορτίο της ύπαρξής μας από την ώρα που βλέπουμε τον κόσμο μέχρι την ώρα που σταματάμε να βλέπουμε. Και τώρα εδώ, ίσως κάπου να μπλοκάρεις. Σταματάς να βλέπεις τη ζωή και ξεκινάς να βλέπεις τον τοίχο που με τα ίδια σου τα χέρια έχτισες. Κι αυτός ο τοίχος είναι ένα πέρασμα απόρθητο που κουβαλάει όλη σου την άρνηση προς την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που δεν αποδέχεσαι.

Για να μπορείς να αποδεχθείς τη ζωή κι όσα καλά και κακά σου φέρει, θα πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι και τον εαυτό σου. Ίσως αναρωτηθείς πώς μπορεί να γίνει αυτό αφού τελικά οι επιλογές σου, οι άνθρωποί σου, εσύ ο ίδιος σε έχουν οδηγήσει σ’ αυτή την απομάκρυνση από μια αναγκαία εσωτερικότητα. Οι άνθρωποι δεν είμαστε και τα πιο εύκολα όντα ως προς την κατανόησή μας και πραγματικά οι περισσότεροι από εμάς βάζουμε την προσωπική μας επιδίωξη πάνω από κάθε τι, με αποτέλεσμα όμως να πηγαίνει στα αζήτητα η αποδοχή μιας πιο απλής εκδοχής της πραγματικότητας.

Και η σχέση μας με τους άλλους; Εκεί η άρνηση περνάει σε άλλο επίπεδο. Δε βλέπουμε ούτε τι μας δίνουν, ούτε τι επιστρέφουμε και καταλήγουμε να επικρίνουμε άλλους όταν δεν έχουμε κάτσει να κάνουμε καν την αυτοκριτική μας, να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας. Ο αγώνας προς την προσωπική μας αποδοχή είναι δύσκολος και κουραστικός. Απαιτεί χρόνο με τον ίδιο μας τον εαυτό όταν δε βρίσκουμε καν χρόνο να κοιμηθούμε. Βάζοντας παρωπίδες και λέγοντας πως είμαστε άτρωτοι ή αλάθητοι παραμένουμε μίλια μακριά από την αυτογνωσία και την προσωπική εξέλιξη.

Καμία φορά, σε μια προσπάθεια να δούμε καθαρότερα, η πραγματικότητα που θα αντικρίσουμε είναι ενοχλητική για εμάς τους ίδιους, γι’ αυτό προτιμούμε να μένουμε σε αυτή την άρνηση μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Αν όμως βάλεις τον εαυτό σου κάτω, του μιλήσεις, δεις ποια είναι τα εξαιρετικά σου χαρακτηριστικά, αυτά που σε κάνουν να ξεχωρίζεις, εκείνα που σου δίνουν ταλέντο, εκείνα που σε κάνουν να εξελίσσεσαι, αυτά που στην τελική θα μπορούσες να βελτιώσεις, τότε θα έχεις κάνει την αρχική γνωριμία με τον εαυτό σου.

Το επόμενο στάδιο είναι να αποδεχθείς όλα τα παραπάνω, κρίνοντας μόνος σου ποια θα αποδεχθείς ως ελαττώματα και προτερήματα. Αυτά πέρα από την αποδοχή, πρέπει να μάθεις να τα υπερασπίζεσαι ίσως και σε στιγμές που μοιάζει πραγματικά ακατόρθωτο. Αυτά είσαι εσύ. Διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και το άτομό σου.

Όταν τα καταφέρεις θα σ’ αγαπάς περισσότερο. Κι όταν καταφέρεις να σε αποδεχθείς, μη δεχθείς κανέναν να σου πει να αλλάξεις. Όταν σ’ αγαπάς περισσότερο, δημιούργησε περισσότερο. Μη σταματήσεις στιγμή να πιστεύεις στον εαυτό σου και τις δυνατότητές του. Όταν καταφέρεις να είσαι εσύ, χωρίς να έχει κανένας άλλος λόγο σε αυτό, θα σκέφτεσαι πάντα πιο καθαρά και θα παίρνεις αποφάσεις δικές σου χαρίζοντας τα ρέστα στους επικριτές σου.

Γιατί στην τελική όταν δέχεσαι τον εαυτό σου, κάπου οι αχρείαστε φωνές παύουν να ακούγονται. Όταν ξεφορτώνεσαι από έννοιες και τύψεις, σε πας λίγο παραπάνω από πριν, λίγο πιο πέρα. Βρίσκεις λοιπόν την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά σου και ζεις. Και τέλος πάντων, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ζεις αγαπώντας τον εαυτό σου. Έχεις ήδη όλο τον κόσμο στα χέρια σου και δεν το ξέρεις. Ίσως ήρθε η ώρα να το δεις.