Καμαρώνουμε τις επιτυχίες των πρώην

Κι έρχεται η εποχή εκείνη που άνθρωποι έφυγαν απ’ τη ζωή σου κι εσύ σταμάτησες να μαθαίνεις νέα για την εξέλιξή τους, την πορεία και την καριέρα, που συνέχισαν να φτιάχνουν, ενώ εσύ δεν είσαι πια στα σχέδιά τους.

Έτσι λοιπόν, σαν σιωπηλός θεατής από μακριά, είδες στα σίγουρα τις παλιές σου αγάπες, να προοδεύουν, να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα και να αποκτούν δόξα σε εκείνους τους επαγγελματικούς τους στόχους, που κάποτε συζητούσατε μαζί.

Τα θυμάσαι τα όνειρά του, όπως κι αυτός ο άνθρωπος θυμάται σίγουρα τα δικά σου. Θυμάσαι μάλιστα και τα ερεθίσματα που δίνατε ο ένας στον άλλο, για να παρακινείστε να κάνετε κάθε στόχο σας εφικτό.

Εντάξει, μπορεί να χαθήκατε, είτε για να ξαναβρεθείτε είτε γιατί δεν ήσασταν άξιοι να καμαρώνετε κάθε σας μόχθο αγκαλιά, αλλά δεν είναι αυτό που αναιρεί την ουσία. Αν πεις πως δεν ένιωσες περήφανος για αυτόν τον άνθρωπο όταν τον έβλεπες να αγωνίζεται για να ακουμπήσει τ’ άστρα, είσαι σίγουρα ένας μεγάλος ψεύτης. Και σίγουρα τα ψέματα τα λες στον ίδιο σου τον εαυτό.

Είσαι μες την περηφάνια όταν μαθαίνεις ότι προοδεύει κι ότι πάει ψηλά στη ζωή του, το ξέρεις καλά αυτό. Κάποτε, έλεγες πως δε σε νοιάζει τίποτα, ούτε τι κάνει, ούτε πώς είναι κι έριχνες στον Καιάδα, με κάθε δυνατό τρόπο, ό,τι μπορούσε να στον θυμίσει. Έπειτα, τα χρόνια πέρασαν κι εσύ με κάποιον τρόπο έμαθες να μοιράζεσαι τα όνειρά σου με άλλους ανθρώπους, ξεχνώντας έτσι για λίγο τους στόχους εκείνων των πρώην σχέσεων, που αγωνίζονταν παρέα μαζί σου κάποτε για το προσωπικό τους ντεμπούτο.

Και μες στο χάος της ζωής, που επιστρέφει πάντα για να σου υπενθυμίσει το παρελθόν –τόσο άτιμη– βλέπεις κάποιους πρώην σου να γίνονται επάξια οι επαγγελματίες εκείνοι, που με τόσο πάθος αγωνίστηκαν να γίνουν. Συγκινείσαι. Ξέρεις πόσο πολύ δούλεψε και πάλεψε για να φτάσει ψηλά, όπως πάντα αποζητούσε. Καμαρώνεις γιατί ξέρεις πόσο άξιο στάθηκε, τελικά, αυτό το άτομο -όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, μα και σε επαγγελματικό.

Παρατηρείς από μακριά και σίγουρα συζητάς με φίλους και γνωστούς πόσο καλά πορεύτηκε, κρύβοντας καλά μέσα σου εκείνη τη χαρά που κατά βάθος αισθάνεσαι. Παραδέξου πως σίγουρα πέρασε απ’ το μυαλό σου η σκέψη πως θα ήθελες να ήσουν πλάι του εκείνες τις στιγμές καταξίωσης. Βλέπεις την επιτυχία, τη χαίρεσαι σαν δική σου, μα δεν έχεις το θάρρος να του πεις πόσο περήφανος είσαι γι’ αυτό. Ήθελες και θα θες να είναι πάντα ευτυχισμένος. Δεν κρατάς κακίες και θυμούς.

Κάποτε, σήμαινε πολλά για εσένα, τι έχεις, λοιπόν, να χάσεις; Αν τον αγάπησες μάλιστα, η αγάπη κρατάει, δε χάνεται, γι’ αυτό το λιγότερο που του χρωστάς είναι η αναγνώρισή σου! Ό,τι και να έγινε, θα νιώθεις πάντα υπερηφάνεια γι’ αυτόν τον άνθρωπο, γιατί ήξερες από πρώτο χέρι τι δρόμο διένυσε για να φτάσει στην επιτυχίας και πόσο σκληρά προσπάθησε γι’ αυτή.

Αν, λοιπόν, καμαρώνεις κρυφά για την επιτυχία του, πάρε το κινητό, ξέθαψε μέσα σε τόσους χαμένους τον αριθμό εκείνο και στείλε ένα μήνυμα. Πες του πως ξέρεις πόσο σκληρά προσπάθησε, μπράβο που τα κατάφερε, πως σε έκανε περήφανο και χαίρεσαι αληθινά, γιατί το άξιζε. Κι αν ακόμα το αισθάνεσαι, –γιατί όχι;– πες κι ένα «σ’ αγαπώ».