Κι οι δυνατοί έχουν αδυναμίες

«Έχεις πρόβλημα». Πόσο κοινή φράση και πόσο λάθος να την ακούς από τρίτους. Το ξέρουμε ότι έχουμε πρόβλημα, αγαπητοί. Καμία σας, όμως, επικριτική υπόδειξη δε θα μας κάνει να το καταλάβουμε. Ευχαριστούμε και γι’ αυτήν. Φεύγατε τώρα;

Το θέμα, βλέπεις, είναι να μαθαίνεις να αποδέχεσαι μόνος σου τα προβλήματά σου. Το ξέρεις κι εσύ. Άλλωστε κι εσύ έχεις πρόβλημα. Όλοι έχουμε. Καλά φτιαγμένες κι εξοπλισμένες με όλα τα εφόδια μεν, ελαττωματικές δε οι ανθρώπινες ψυχές. Είμαι μια τόση δα κλωστή, που μας χωρίζει απ’ τη λογική στην παράνοια. Απ’ την εγκράτεια στην έπαρση. Απ’ την ακμή στην παρακμή.

Δικά σου –και μόνο– λάθη, ελαττώματα, προβλήματα, ρυθμοί ζωής που θυμίζουν φρενοκομείο, σε οδηγούν στο να χρεώνεις το φόρτωμα όλο πάνω σου, πετώντας τα ρέστα σε κάθε τυχόντα περαστικό που φέρει τα ίδια ή και περισσότερα βάρη από εσένα. Θλίψη που συχνά οδηγείται σε κενά, κάνοντάς τα φερέφωνο για την πόρτα που με τα μούτρα χώνεσαι να περάσεις.

«Καλώς ήρθες, κατάθλιψη» σκέφτεσαι και δεν κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Πέφτεις μες στο βούρκο, πνίγεσαι και δεν αναζητάς έστω ένα άσυλο διαφυγής, δε ζητάς καν μια βοήθεια. Κανένα μαγικό χέρι δε θα απλωθεί απ’ το πουθενά για να σε τραβήξει να δράσεις. Πρέπει να σηκωθείς τώρα.

Όσο για τα λάθη που θρασύτατα άλλοι σου χρέωσαν, με γεια σου με χαρά σου. Δικά τους λάθη είναι; Η μήπως ζήτησες την ηθική τους συγκατάθεση για να ζεις και να αναπνέεις; Μήπως τσαλάκωσες τη δική τους εικόνα ή μήπως δε γνωρίζεις ήδη πού έσφαλες; Γνωρίζεις πολύ καλά. Ήρθε η ώρα να τα αποδεχθείς. Απ’  τη σκέψη στη δράση. Τέλος στην αδράνεια.

Είναι οι ενοχές που τυραννάν το κεφάλι σου –ειδικά οι ενοχικές φύσεις υποφέρουν–, είναι που θα έλεγες «αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα τα είχα κάνει όλα διαφορετικά», είναι που σκόρπισες λόγια και πράξεις που σου στοίχισαν. Ή μαζί στοίχισαν και σε άλλους. Είναι το κλάμα που έριξες, είναι οι στιγμές που θα ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, είναι ένα άδικο παράπονο κι ένας θυμός που βράζει μες στα στήθη σου, είναι ο πόνος που τραβάς και τώρα δεν αλλάζει τίποτα απ’ τα ήδη πεπραγμένα. Ο χρόνος κυλάει κι εσύ έμεινες ήδη σε στασιμότητα για μεγάλο διάστημα.

Αποδέξου πως έχεις αδυναμίες. Κι οι δυνατοί έχουν αδυναμίες. Λυγίζεις, μα πρέπει να το κάνεις σωστά. Γιατί κι η κάθοδος αποτελεί δικαίωμά σου. Κι αν πιάσεις πάτο; Σκέψου πως απ’ το τέλμα μπορείς να ξεκινήσεις μόνο ανοδική πορεία.

Ένα πράγμα χρειάζεται να κάνεις. Αποδέξου τις αδυναμίες σου. Χωρίς καμία υπόδειξη. Αν αισθάνεσαι ότι θες βοήθεια, ζήτησέ τη. Δεν είναι ντροπή. Μπορείς να ξεπεράσεις μεγάλα πλήγματα του εαυτού σου με μια μόνο απλή κίνηση. Δέξου κάποιον να σου απλώσει το χέρι, να σου πει «εδώ είμαι, μη φοβάσαι», θα σου δώσει βοήθεια. Κανείς δεν είναι μόνος του.

Οι άνθρωποι συμπάσχουν στη χαρά, τη λύπη, τον πόνο, τη θλίψη ακόμα και στο τέλμα. Υπάρχει σίγουρα ένας ή και περισσότεροι άνθρωποι που βιώνουν ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που βιώνεις εσύ. Δώσε τέλος σ’ αυτή τη μοναξιά.

Όταν βρεις την άκρη του μίτου που λέγεται αποδοχή, θα διανύσεις ένα πανέμορφο ταξίδι. Θα αγαπήσεις όλες τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού σου, θα αγαπήσεις τα λάθη, τη θλίψη, το μελαγχολικό σου βλέμμα που σύντομα θα το αντικαταστήσεις απ’ τη λαμπερή ματιά που οι φθορές του χρόνου σου έκλεψαν. Θα κάνεις πολλές φορές πίσω. Θα υποπέσεις στον πειρασμό να γυρίσεις στα παλιά, μα εκείνη τη στιγμή θυμήσου πόσο κόπο έκανες για να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Το να ξαναπέσεις είναι ένα απλό βήμα προς τα πίσω. Το να επιλέξεις, όμως, να μάχεσαι για να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη απαιτεί σθένος. Κι είναι αγώνας δρόμου.

Μην κουραστείς ποτέ. Υπάρχουν ακόμα πράγματα που αξίζει να ζήσεις. Αν φορτωθείς σε αυτή τη θλίψη σκέψου πόσες στιγμές, που θα σου έκοβαν την ανάσα με κάθε σου χτύπο, χάνεις!

Κράτα αυτό το σθένος. Η ζωή είναι όμορφη αρκεί να ανακαλύψεις τη σωστή της πλευρά. Σαν νόμισμα που εσύ επιλέγεις να γυρίσεις. Κορώνα ή γράμματα; Ζωή ή αδράνεια; Δική σου η απόφαση για την όψη, δικές σου κι οι συνέπειες.