Μια μικρή στιγμή κοντά σου φτάνει

Αιχμάλωτοι. Αυτοί είμαστε όταν πέφτουμε στα δεσμά κάποιου. Δε μας κρατάει με το στανιό, δεν απαιτεί κι ίσως δεν επεδίωξε ποτέ του να μας κλείσει σε μία τέτοια φυλακή.

Κι όμως σε μία τέτοια σου φυλακή κλείστηκα εγώ. Παγιδεύτηκα στα δεσμά σου και εκτίω την ποινή μου ως σήμερα πίσω απ’ τα κάγκελα της ίδιας μου της καρδιάς που αρνείται να σβήσει το όνομά σου από πάνω της.

Και ψάχνοντας τον δικό σου ίσκιο για να ξαποστάσω, σε αντικαθιστούσα με περαστικές σκιές που κουβαλούσαν κάτι δικό σου κάθε φορά για να μου το προσφέρουν. Κάτι να μου θυμίσουν, να μαρτυρήσουν κάποια ομοιότητα της παρουσίας σου, όντας φρικτά ανίκανες να το επιτύχουν.

Παταγώδεις αποτυχίες μέσα στην επανάληψη στιγμών που φορτώθηκα και δε κατάφεραν να αγγίξουν στο ελάχιστο μία ευαίσθητη χορδή μέσα μου. Είχα γράψει ένα τραγούδι για εμάς και μόνο εσύ ήξερες να πατάς καλά στις νότες. Κι έτσι αβίαστα ξεκλείδωνα. Έτσι ξανάνιωνα.

Και μέσα σε τόσες μικρές μας στιγμές μπορούσα να γράψω ιστορίες για εμάς. Και να φτιάξω έτσι το δικό μας παραμύθι χωρίς να ξέρω ακόμα το happy end. Γράφω ακόμα για εμάς, ξέρεις. Είναι όμως που λείπεις εσύ και χάνω την έμπνευσή μου.

Και μάλωνα για εσένα και με πείσμα μου σε κρατούσα γιατί βαθιά μέσα μου άστραφτε η ελπίδα πως όσα είδα εγώ σε εσένα δεν είναι ικανός κανένας να τα δει, ούτε να τα αγγίξει. Και πέρασε καιρός ώσπου οι σκιές με έκαναν να σταματήσω να νιώθω και να κλειστώ όσο πιο βαθιά γινόταν στον εαυτό μου μέχρι να έρθεις. Ακόμα περιμένω τον ερχομό σου, ξέρεις. Και κάθε φορά αφήνω την πόρτα μου ανοιχτή μόνο για εσένα.

Πρέπει να είναι που ήσουν της καρδιάς μου το ζητούμενο αλλά βλέπεις, πέρα από εμάς έπαψα να πιστεύω στα παραμύθια που κάποτε αγαπούσα. Και πλέον, δεν είναι εύκολο για εμένα να νιώσω.

Κρατάω μόνο την τελευταία μας στιγμή. Μία τόσο μικρή στιγμή μαζί σου στάθηκε σταθμός στην άβολη ζωή μου. Εσύ ήσουν το μυστικό να ξανανιώσω. Και κάθε φορά εσύ θα είσαι.

Είναι που κάθε φορά που σε βλέπω, τρέμω, χάνω τα λογικά μου, ζαλίζομαι και δεν ξέρω καν να αρθρώσω μία σωστή λέξη. Και ξέρεις ότι αυτό είναι κάτι αδύνατον για εμένα γιατί μιλάω πολύ. Και μέσα σε αυτό το πολύ ξέχασα να σου πω χιλιάδες φορές πάνω στο δίκιο μου που έβραζε πόσο σ’ αγαπάω. Και να υπάρχει αυτό το ποσό σε αγάπη, ίσως να μην μπορέσω να τελειώσω ποτέ το μέτρημα των συναισθημάτων μου για εσένα -ή κι όσων θέλω με την ψυχή μου να σου δώσω.

Κι αν έρθει η στιγμή να εμφανιστείς, μη φοβηθείς. Θα σου δώσω όσα ήθελα πάντα, αλλά ίσως και περισσότερα από αυτά που μπορεί να φανταστώ κι εγώ, για να αναπληρώσω όλα εκείνα τα χρόνια που μας χώριζαν μέσα σε μία παρακμή.

Και μη σκεφτείς ότι δε θα μπορέσεις να τα ανταποδώσεις, γιατί η παρουσία σου στο οπτικό μου πεδίο στέκεται ικανή να καλύψει όλα τα τετραγωνικά ευτυχίας αυτού του πλανήτη. Δίπλα σου η καρδιά μου χτυπάει ζωντανή, τα χέρια μου ιδρώνουν και γλιστρούν με αμήχανες σκέψεις στον λαιμό μου προσπαθώντας να πιάσουν τον κόμπο που ανεβαίνει για να τον λύσουν μην σου πετάξω καμία αρλούμπα.

Κι όσες φορές το στόμα μου δεν κράτησε τα παράπονά μου και βγήκε από μέσα μου όλος ο συναισθηματικός μου οχετός, ήξερα πως αν σε αφήσω θα φανεί αν γυρίσεις. Κι όσο γυρνάς, εγώ θα αισθάνομαι.

Και μετά αν έρχεσαι, θα ξανανιώσω. Και θα είμαι ο πιο γεμάτος ζωή άνθρωπος. Και θα χαμογελάω ενώ σκέφτομαι κάποια καλοκαίρια μαζί σου, με τα πόδια μου να ακουμπούν την άμμο και το χαμόγελό σου πριν την αγκαλιά.

Μαζί σου νιώθω. Ξανά. Έτσι. Σε μια μικρή στιγμή. Αυτό για εμένα αρκεί.