Πολλές φορές μπορεί να ερωτευτείς, μα δύο θα σε καθορίσουν

Τον έναν τον αποκάλεσα έρωτα. Τον άλλο ανεκπλήρωτο. Κι ακόμα και τώρα δεν κατάλαβα πιο είναι το χειρότερο. Πόνεσε πολύ το βράδυ που ο έρωτας έφυγε. Μου βρόντηξε την πόρτα στα μούτρα κι ίσως ήταν η πρώτη φορά που δε γνώριζα ποιο θα ήταν το φάρμακό μου. Όμως είχα αναμνήσεις. Σκιές που φεγγοβολούσαν στο παρελθόν και μαρτυρούσαν την παρουσία αυτού του ανθρώπου στη ζωή μου. Φευγαλέα σκέφτηκα κι αυτόν, εκείνον τον άλλο μωρέ, που ποθούσα διακαώς. Δεν είχα κάτι να μου τον θυμίζει, παρά μόνο δύο υποσχέσεις και μία πράξη που δε πραγματοποίησε ποτέ.

Ήταν αμοιβαίοι; Δεν έχω κάποια απάντηση κι ίσως αυτό να μην το μάθω ποτέ. Ο ανθρώπινους νους είναι σαν ένα σκοτεινό κελάρι γεμάτο μόνο βιώματα και συναισθήματα που όσο κι αν ψάξεις με πείσμα εκεί δεν πρόκειται να τα ξεθάψεις. Κι έτσι ξεθάβεις τον πόνο σου και τον εξωτερικεύεις για να μη σκάσεις. Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ είχε πει: «Αυτοί που δε δείχνουν τον έρωτά τους δεν αγαπούν πραγματικά. Η πορεία του έρωτα δεν είναι ποτέ ομαλή». Κι όντως ανάμεσα στον μεγάλο σου έρωτα και τον ανεκπλήρωτό σου υπάρχει μία λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το εγώ από το εμείς.

Οι ανεκπλήρωτοι δεν έγιναν ποτέ έρωτες. Κι οι έρωτες δεν έγιναν ποτέ οι άνθρωποι της ζωής μας. Και μέσα σ’ αυτή τη λεπτή κάπως γραμμή μάθαμε τον συμβιβασμό. Θυμάμαι μια φορά κάποιος μου είπε πως στη ζωή μπορεί να αγαπήσουμε πολλές φορές γιατί αγάπη δε σημαίνει απαραίτητα κι έρωτας αλλά πραγματικά μπορούμε να ερωτευθούμε το πολύ δύο.

Και μετά τι; Τα άλλα; Δεν είναι έρωτας; Ή μήπως είναι αλλά όχι τόσο δυνατός όπως αυτοί οι δύο κάποιοι. Οι μεγάλοι σου έρωτες θα είναι δύο, αυτός που νόμιζες αμοιβαίο κι ο ανεκπλήρωτος. Ο αμοιβαίος θα είναι εκεί να σου θυμίζει την ουσία του να ζεις. Ο ανεκπλήρωτος θα κάτσει μέσα σου να σου τα ζητάει όλα χωρίς να επιστρέφει τίποτα, μα θα είναι αυτό αρκετό από μόνο του.

Ο έρωτας είναι οικείος ή ξένος. Άγγελος ή διάβολος. Αν τον αρνείσαι χάνεις, αν τον ζήσεις πάλι ίσως να ηττηθείς. Αλλά θα το έχεις επιλέξει. Ο ένας φοβάται κι αποχωρεί, ο άλλος κρύβεται για να μη φανερωθεί. Μίλα μου, γιατί μας περιμένει ένας έρωτας να ζήσουμε. Κι ας βγει σε αδιέξοδο. Κι αδιέξοδοι είναι οι δρόμοι που δε δοκίμασες να δαμάσεις ποτέ. Ο δρόμος του έρωτα είναι το ξέφωτο για τη λύτρωσή σου. Ψάξε τον.

Κι έτσι δε μένει κανένας από τους δύο. Ο ένας καρτερά όντας χιλιόμετρα μακριά από τον έρωτα κι ο άλλος μεταναστεύει σε άλλες αγκαλιές για να βρει παρηγοριά. Κι είναι οι άνθρωποι τόσο δύσκολοι που ακόμα και στην τρέλα της αγάπης στριμώχνονται και προσαρμόζουν λογική. Και με τη λογική δε ζεις. Ζεις μόνο για τα πρέπει και δεν ακούς το μέσα σου. Κι είναι κι οι δύο εκείνοι που ποτέ δεν ξεχνάς και πάντα κουβαλάς στη βαλίτσα της ζωής σου. Κι αν καμιά φορά σε ρωτήσουν τι είναι χειρότερο ο ανεκπλήρωτος ή αυτός που έζησες να απαντάς μονάχα ένα πράγμα. Αυτό που νιώθεις. Κι αν ο ένας ήταν ο ολοκληρωμένος κι αν ο άλλος ήταν ο ανεκπλήρωτος, ήταν κι οι δύο έρωτες. Οι μεγάλοι έρωτες της ζωής σου.