Σε παίδεψα, εαυτέ μου

Λοιπόν, τα άκουσες; Κακά τα μαντάτα, φίλε μου, κι οι φταίχτες είμαστε εμείς. Ναι, εαυτέ  μου, σε εσένα απευθύνομαι. Τέρμα οι απολογισμοί, τέρμα ο παιδεμός, τέρμα και το αλόγιστο ρίξιμο ευθυνών εδώ κι εκεί. Τέρμα και τα συγχωροχάρτια. Ούτε θεοί, ούτε δαιμονικά, αφελείς δεν είμαστε. Τέλος στην αδράνεια, τέλος στις επίμονες σκέψεις κι εκείνο το δάχτυλο που μου κουνάς.

Κι εκείνες οι σταγόνες που όλο ρίχνεις λάδι στη φωτιά, έχουν πια ανάψει πυρκαγιά. Ξέρεις ότι κοντεύεις να καείς κι αντί να τραβηχτείς να σωθείς, γονατίζεις μες στις φλόγες και περιμένεις. Τι περιμένεις; Σήμερα μάθε το εξής: Ήρθε η ώρα να μας σώσουμε.

Ξέρω πως σε καθαίρεσα, εαυτέ μου. Σου χρωστάω, επομένως, μια συγγνώμη. Συγγνώμη που από μικρό σε έμαθα να ικανοποιείς τους άλλους όταν το σημαντικότερό σου μέλημα έπρεπε να ήταν η ικανοποίηση των στόχων σου. Συγγνώμη που δε σε πρόσεξα. Έδινα τόσο χρόνο και σπαταλούσα τόσο κόπο για να προσέχω άλλους εαυτούς. Τους φυλούσα καλά, τους προστάτευα, τους έδινα τροφή για να ζήσουν και να αντέξουν μέσα στην τόση παράνοια της καθημερινότητας. Κι έτσι, άφηνα εσένα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, τυφλό κι απεριποίητο, δίνοντάς σου μηδαμινή σημασία, χωρίς να σου χαρίζω ολοκληρωτικά τη συντροφιά μου.

Μαζί, εαυτέ μου, μπορούσαμε. Κι ακόμα μπορούμε. Και τώρα που κατάφερα να σε βρω πάλι, να ξέρεις πως δε θα σε εγκαταλείψω άλλη φορά.

Συγγνώμη που τα βράδια σε κούραζα με τις αϋπνίες μου που κουβαλούσαν θλίψη για περασμένες ιστορίες που δε γυρίζουν πίσω. Συγγνώμη που σε παρηγορούσα με ηλίθιες σκέψεις για καταστάσεις τετελεσμένες κι αδιέξοδες, επιμένοντας να συντηρώ μια μάταιη ελπίδα πως θα αλλάξουν. Συγγνώμη που σε μπέρδεψα τόσο. Ξέρεις να αγαπάς, απλώς εγώ είχα ξεχάσει να αγαπώ εσένα.

Ένα υπόσχομαι: Θα σε προσέχω πια.

Συγγνώμη που σε έκανα να πονάς, σε στρίμωχνα και σε προσάρμοζα. Λυπάμαι που αμφέβαλλα για το πόσο υπέροχος είσαι, ακριβώς έτσι όπως είσαι. Ξέρεις, ο κάθε εαυτός, αυτούσιος, ανεπηρέαστος, μοναδικός κι αυθεντικός, είναι υπέροχος. Καλό ή κακό τον κάνει μόνο το συναίσθημα. Ναι, εκείνο σε τρέλανε, εαυτέ μου. Έμαθες να το δίνεις τόσο απλόχερα, να το νιώθεις και να το εννοείς και να είσαι ειλικρινής, μα κάποτε που δε σου επιστρεφόταν.

Συγγνώμη που σε έκανα να φοβάσαι μη χάσεις ανθρώπους που δε νοιάστηκαν στο ελάχιστο να μη σε χάσουν. Βλέπεις, αυτοί δεν έδιναν δεκάρα για το πόσα χρόνια και πόσες μικρές σημαντικές λεπτομέρειες σου πήρε για να ολοκληρωθείς. Πώς λιθαράκι-λιθαράκι έχτιζες το εσωτερικό σου, αδιαφορώντας για τα ανόητα περιτυλίγματα. Και μετά, συγγνώμη που σε έκανα να πιστέψεις πως μόνο αν βελτίωνες τα περιτυλίγματα θα μπορούσες να ευτυχίσεις. Μαλακίες. Η ευτυχία δε βρίσκεται σε γυαλιστερές συσκευασίες. Η ευτυχία βρίσκεται στο πιο βαθύ, αυθεντικό, αληθινό κομμάτι της ψυχής μας. Όποιο κι αν είναι αυτό.

Συγγνώμη που σε βασάνισα, εαυτέ μου. Δε σου άξιζε. Σε εσένα αξίζουν μόνο τα καλύτερα, γιατί γι’ αυτά δούλεψες τόσα χρόνια, αυτά σου αρμόζουν κι αυτά κάποια στιγμή θα πάρεις. Αλλά προς το παρόν, κάνε μου παρέα. Έλα να δυναμώσουμε ξανά μαζί, να γίνουμε ακόμα καλύτεροι για εμάς, να δώσουμε σημασία στην αγάπη μας και τον αυτοσεβασμό μας, αυτά που είναι πράγματι αναντικατάστατα.

Εαυτέ μου, ξέρεις, αλήθεια, συγγνώμη. Σε παίδεψα πολύ. Μα όχι πια. Σ’ αγαπώ, εαυτέ μου. Κι από σήμερα σε προσέχω.