Ταξιδεύοντας ως εθελοντής

«Ν’ αγαπάς». Αυτή είναι η έκφραση που έμαθες από μικρό παιδί. Κι αν έμαθες να αγαπάς την οικογένειά σου, τους φίλους και τις σχέσεις που ήρθαν ως τώρα στη ζωή σου, να θυμάσαι ότι η αγάπη που μπορείς να προσφέρεις ξεπερνά τα κλειστά όρια του μικρόκοσμού σου. Μπορείς να αγαπάς, λοιπόν, όλον τον κόσμο!

Να θυμάσαι πάντα ότι σε ετούτη τη ζωή κάποιοι στάθηκαν πιο ευτυχείς και τυχεροί στο να ‘χουν όλες τις δυνατότητες και τα μέσα για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, ενώ άλλοι ατυχείς μα ταυτόχρονα ευτυχισμένοι με εκείνα τα λίγα που η ζωή τους προσέφερε.

Υπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη κάπου οκτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι. Άλλοι ήταν τυχερότεροι, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε χώρες εύπορες που δε στερήθηκαν στο ελάχιστο όλα τα καλά, τις ευκολίες και τις ανέσεις τους. Εκεί ανήκουμε κι εμείς, έχουμε όλον τον κόσμο στα χέρια μας. Τεχνολογία, εξέλιξη, εκπαίδευση, υγεία, πρόσβαση στα επιτεύγματα που δημιουργεί το ανθρώπινο χέρι κι αφήνουν ανοιχτά στόματα για το μέχρι πού αυτός ο κόσμος μπορεί να φθάσει.

Σπαταλάμε τόσο νερό, καταναλώνουμε τόση ενέργεια ώστε ο πλανήτης να υπερθερμαίνεται, οι πάγοι να λιώνουν, η υπερκατανάλωση μπαίνει στη μέση και γίνεται τρόπος ζωής. Κάποιοι κερδίζουν απ’ όλο αυτό, ο μισός τουλάχιστον πλανήτης αγοράζει για να πετάει, τρόφιμα, ρούχα κι ό,τι άλλο.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι σ’ αυτόν τον κόσμο που όσα εμείς θεωρούμε τόσο κοινά, αδιάφορα, αυτονόητα και δεδομένα, αποτελούν για εκείνους έναν καθημερινό αγώνα για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Έλα να ταξιδέψουμε, λοιπόν, σε χώρες που δεν υπάρχει wi-fi, σε χωριά που δεν υπάρχει καν ηλεκτρισμός.

Μα τι λέω! Σε εκείνα τα ταξίδια δε θα βρεις φαγητό και στέγη, ίσως ούτε καν πόσιμο νερό. Οι υπηρεσίας υγείας εκεί που θα πάμε είναι μία άγνωστη έννοια. Δεν υπάρχει καν μέριμνα για υγεία. Ούτε εκπαίδευση. Και τα παιδιά εκεί θέλουν πολύ να μάθουν, διψάνε για γνώση∙ όπως διψάνε και για καθαρό νερό. Και τα παιχνίδια που εσύ είχες βουνό στο παιδικό σου δωμάτιο και συνεχώς τα βαριόσουν, για εκείνα αποτελούν μια εικόνα που ποτέ δε συνάντησαν. Ξέρουν, όμως, να φτιάχνουν δικά τους παιχνίδια με κουρέλια τυλιγμένα σε σχήμα μπάλας, να παίρνουν λίγες πετρούλες και με πολλή φαντασία να τις κάνουν κάστρα. Κι είναι ευτυχισμένα ακόμα κι έτσι. Κι εμείς πού να  φανταστούμε μια ζωή χωρίς το έξυπνο κινητό μας κολλημένο στην παλάμη του χεριού μας;

Έλα να πάμε να βοηθήσουμε εθελοντικά εκεί που μας χρειάζονται, λοιπόν. Πάμε να δώσουμε ένα χεράκι για να γίνουν οι μέρες αυτών που δε μοιράστηκαν την τύχη μας, αν όχι καλύτερες, τουλάχιστον πιο υποφερτές, πιο ανθρώπινες. Πάμε με έναν οργανισμό να προσφέρουμε τις γνώσεις μας, το χρόνο μας, την αγάπη μας. Άσε τον καναπέ και τις ανέσεις σου. Πάμε να δούμε και τη σκληρή πλευρά της ζωής. Πάμε να διαπιστώσεις πόσο πλήρεις είμαστε, τελικά.

Πάμε εκεί που σκάνε βόμβες δίπλα στα παιδιά. Φοβούνται, το ξέρεις; Πάμε να τα βοηθήσουμε να μη φοβούνται πια. Πάμε εκεί που οι αρρώστιες κι η πείνα σκοτώνουν ανθρώπους καθημερινά. Δεν υπάρχουν φάρμακα ούτε περίθαλψη. Τρόμαξες; Εμείς για λίγο θα πάμε, μην ανησυχείς. Το θέμα είναι τι θα αφήσουμε πίσω μας.

Τι σου είναι λίγοι μήνες απ’ τη ζωή σου στον σύγχρονο κόσμο μπροστά στο μάθημα που θα πάρεις, μπροστά σε αυτά που θα δώσεις; Πες μου ένα λόγο που δεν πρέπει να κάνεις ένα ταξίδι για να προσφέρεις εθελοντική εργασία. Κανένας δεν υπάρχει, στο λέω εγώ. Απλά καμία φορά οι άνθρωποι βάζουμε παρωπίδες μπροστά στα δεινά του κόσμου κοιτώντας μόνο τον εαυτό μας, εμμένοντας στον μικρόκοσμό μας, ίσως από άμυνα, ίσως από απάθεια. Σταμάτα να είσαι, λοιπόν, τόσο εγωιστής σε έναν κόσμο αδιάφορων ατομικιστών κι έλα να πάμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε -και μπορούμε πολύ.

Θα μάθεις να ξυπνάς νωρίς, το φαγητό και τα έξοδά σου θα ‘ναι μετρημένα. Θα χρειαστεί να ‘σαι σε εγρήγορση όλη μέρα και να ασχολείσαι με έργα ποικίλης ύλης με σκοπό να κάνεις μία μικρή έστω αλλαγή στην κοινότητα και τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Θα ζοριστείς, θα συγκρουστείς με τον ίδιο σου τον εαυτό, ώρες και φορές κάποιες εικόνες και συνειδητοποιήσεις θα σε κάνουν να κλάψεις. Όμως άλλες, η ψυχή σου θα ανθίσει όταν θα βλέπεις χαμόγελα να αντικαθιστούν λυπημένα πρόσωπα, κι όταν θα ξέρεις πως τα προκάλεσες εσύ. Θα μάθεις πολλά για εσένα μέσα από ένα τέτοιο ταξίδι. Κυρίως θα μάθεις το μεγαλείο της αγάπης και πώς εκείνη μπορεί να κάνει θαύματα.

Κι αν όλα αυτά δε σταθούν αρκετά για να πειστείς, ακόμα κι αν αυτό το ταξίδι σε κουράσει ή σε φθείρει τη στιγμή που θα δεις από κοντά πράγματα που θα σου φανούν σκληρά, θυμήσου την παιδική αγκαλιά και τα γέλια ενός πλάσματος που μπορείς να βοηθήσεις ή την ελπίδα για τη ζωή ενός ασθενή που χωρίς εσένα, χωρίς τα φάρμακα και την περίθαλψή σου, δε θα τα κατάφερνε.

Σήκω! Φύγαμε για το εθελοντικό μας ταξίδι. Από σήμερα θα ‘μαστε πιο άνθρωποι. Από σήμερα θα αγαπάμε περισσότερο.