«Τώρα αυτό πώς να στο πω;»

Κοίτα, θες να σου πω την αλήθεια; Μάθε να είσαι και σε ετοιμότητα γι’ αυτή. «Τώρα αυτό πώς να το πω;», θα σκέφτεσαι όταν κάποιος επιμένει να ζητά τη γνώμη σου πάνω σε κάτι που κατέχει ή μία του αλλαγή που πολύ απλά εσένα δε σου αρέσει.

Να το πεις, να μην το πεις; Ιδού η απορία, όταν ζητούν τη γνώμη σου και πόσο μάλλον όταν σου χτυπάνε την πόρτα παράμετροι όπως να μην πληγώσεις τον άλλο ή να μην τον γεμίσεις ανασφάλεια. Υπάρχει και η πλευρά του να διερωτάσαι αν όντως αξίζει να μπεις στη διαδικασία να μιλήσεις και να ενδιαφερθείς, αφού στην πραγματικότητα δεν πλέει καθόλου στα μήκη -κάποιας έστω- συμπάθειάς σου, οπότε πώς στο καλό μιλάς και τι λες; Και πώς στο καλό εκφράζεις άποψη για κάτι που ο άλλος μπορεί να λατρεύει, να είναι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό αλλά εσύ  πας να του χαλάσεις το όνειρο; Μήπως να του πεις ένα ψέμα που είναι πολύ βολικότερο από μία αποθαρρυντική αλήθεια;

Είμαστε όντως τόσο σταράτοι κι ειλικρινείς οι άνθρωποι ή μήπως χρησιμοποιούμε μικρά κι αθώα ψέματα με μοναδικό σκοπό να μην πληγώσουμε κάποιον που αγαπάμε; Είναι εύκολο να λες μία αλήθεια να πληγώνει ή μήπως είναι προτιμότερη μία πλάνη για να μην κουβαλάς τύψεις που εξέφρασες απλά την αλήθεια;

Πολύ όμορφο να είσαι ειλικρινής αλλά καμία φορά και καλό να πεις ένα αθώο ψεματάκι για κάτι μικρό που μάλλον δε σε αφορά ακόμα κι αν δε σου αρέσει. Άρα μία ακόμα αλήθεια εδώ είναι πως αν δούμε πολλές φορές ότι κάτι που μπορεί σαν κεκτημένο ή αλλαγή ή άποψη στον άλλο να μην του δημιουργεί πρόβλημα στον έξω κόσμο ακόμη κι αν αυτό δε μας αρέσει, να τον ενθαρρύνουμε αντί να του κόβουμε τα φτερά γιατί αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας είναι οι άνθρωποι να είναι καλά με τις επιλογές τους. Επιπρόσθετα, όταν θεωρήσουμε ότι κάτι που επιλέγει ή αποκτά μπορεί να τον εκθέσει, ίσως μπορούμε πολύ απλά να τον συμβουλεύουμε με επιχειρήματα γι’ αυτό το οποίο να μας προβληματίζει πάνω στην επιλογή του με μοναδικό γνώμονα να μην τον πληγώσουν άλλοι άνθρωποι ή τον προσβάλλουν και στην προκειμένη προτιμάμε να τον διαφυλάξουμε εμείς.

Κι ίσως τόση σκέψη για μία απλή γνώμη να φαίνεται κάπως υπερβολική κι αχρείαστη, μα εδώ θα πεις ότι δεν ξέρεις πόσο μεγάλο αντίκτυπο θα έχουν τα λεγόμενά σου ή η γνώμη σου πάνω σε έναν άλλο άνθρωπο. Άλλωστε οι λέξεις είναι δύναμη, μπορούν να σε ανεβάσουν στα ουράνια αλλά ταυτόχρονα να σου διαλύσουν ό, τι ελπίδα έχεις. Επίσης σε τελική ανάλυση, το ζητούμενο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που ζητά μια γνώμη να είναι σε θέση να την ακολουθήσει. Αν τον βρίσκει αντίθετο ή έρχεται σε αντιδιαστολή με αυτό που αγαπά και θέλει να συνεχίσει να κάνει, τότε το θέμα και συμμετοχή μας τελειώνει εκεί.

Κι αν δε μας αρέσει, χαλάλι, γιατί σημασία έχει να αρέσει αυτό που κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό κι όχι στον κάθε τρίτο -όσο κοντά μας κι αν είναι- κι ας έχει διαφορετική άποψη από εμάς. Τέλος, να μετράμε πόσα αντέχει να ακούσει ένας άνθρωπος, ποια είναι η ανάγκη του ή τι είναι αυτά που ζητάει από εμάς κι αν τελικά ξέρουμε κι είμαστε σίγουροι ότι αυτό που θα πούμε θα έχει όντως κάποια ουσία και δε θα είναι η δική μας προβολή πάνω του. Ας εμπιστευόμαστε τη κρίση μας λοιπόν. Ίσως αυτή θα ξέρει καλύτερα πάντα.