Τόση ενέργεια φάγαμε στο να κυνηγάμε έρωτες!

Οι αλλαγές καλό είναι να γίνονται συνειδητά κι όχι από τύχη. Έχουμε μέσα μας τόσο υλικό, βέβαια που δεν ξέρουμε πώς στο καλό να το εξωτερικεύσουμε, πόσο μάλλον να μπούμε στη διαδικασία για αλλαγές μετά από αυτοπαρατήρηση. Βράζουμε σαν χύτρες ταχύτητας και μόλις το περιεχόμενό μας φουλάρει, ανοίγουμε καπάκι σε όλον το συναισθηματικό κομφούζιο που κρύβουμε μέσα μας.

Κι αν το δούμε πρακτικά, η ρίζα του προβλήματος κρύβεται σε εμάς και μόνο. Έχουμε αφιερώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας που αφορά στη συναισθηματική πληρότητα, περιμένοντας και προσδοκώντας να βιώσουμε μόνο ένα συναίσθημα: τον έρωτα. Όλη μας η ζωή ένα συναίσθημα, το πιο μεγαλειώδες, το πιο τρομακτικό και τελικά το πιο δύσκολο. Κι όταν η προσδοκία δε συναντά την πραγματικότητα, ξεκινάει ένας λαβύρινθος δίχως τέλος που τελικά ξεκινάει από εμάς και καταλήγει σε εμάς.

Κι έτσι ξεσπάμε σε λάθος ανθρώπους και καταστάσεις, τα βάζουμε με τους κολλητούς μας, την οικογένειά μας, τους ανθρώπους που βρίσκονται πραγματικά εδώ για εμάς, θυμώνουμε, μας πιάνει το παράπονο και ψάχνουμε να το εκφράσουμε σε όσους μας δένει συναισθηματικά κάτι, γιατί δεν κατανοούμε τη βάση του έρωτα, ή είμαστε πολλοί μικροί κι αδύναμοι για να τον αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο.

Κι όσοι υπήρξαν για εμάς το πρόσωπο έρωτα, ακόμα κι αν τελείωσε άδοξα, τελικά δεν έφταιξαν κι αυτοί. Διότι απλά δε φάνηκαν αντάξιοι των περιστάσεων, να ικανοποιήσουν τις δικές μας αόριστες κι άδικες προσδοκίες, τα δικά μας θέλω και δε θέλω και θέλω ξανά. Κι είχαν κι εκείνοι σίγουρα μία ξεχωριστή εικόνα για το τι είναι πραγματικά ο ερωτάς που ίσως πήγαμε εμείς και την γκρεμίσαμε κομματάκι-κομματάκι.

Περιμένοντας μία ζωή να ερωτευτούμε, τα βάζουμε ακόμα περισσότερο με τον εαυτό μας που δεν τα καταφέρνει όπως το γράφουν τα βιβλία. Και χτυπιόμαστε τι στο καλό μπορεί να φταίει και γιατί εμείς δε ζούμε αυτό που προσδοκούμε αλλά πέφτουμε μία ζωή σε λάθος ιστορίες, ή καλύτερα να πούμε ακατάλληλες για εμάς. Απογοητευόμαστε κι ανυπόμονα περιμένουμε στη ζωή μας το επόμενο σημάδι έρωτα. Κι όταν το σημάδι αργεί να φανεί, τότε το μυαλό μας συγχύζεται περισσότερο και καταλήγουμε σε αδιέξοδο. Και να σου τα νεύρα και να σου τα ξεσπάσματα και να σου τα αντίο που λέμε στην εναπομείνασα λογική που μας διακατέχει.

Μέχρι την παραίτηση και την αναπόφευκτη μοναξιά. Γιατί έχουμε την ανάγκη κάποιου, μόνο και μόνο για να καλύψουμε την ανάγκη μας να τον έχουμε. Κι αν τον έχουμε, θέλουμε να βρούμε τον έρωτα τον ακόμα περισσότερο τρανό κι απόλυτο. Δεν είναι αρκετές ποτέ οι συνθήκες.

Ίσως η λύση να είναι να μην περιστρέφουμε όλη μας τη ζωή  γύρω από την ιδέα του έρωτα. Γιατί αν όχι σήμερα, τότε αύριο θα φθαρούμε πιο πολύ. Προλαβαίνουμε. Αν όχι σήμερα, αύριο. Ας μη βιαστούμε, άλλωστε το συναίσθημα δε σηκώνει προχειρότητες. Ας καταλάβουμε ότι η ρίζα του προβλήματος είναι η προσδοκία ενός συναισθήματος που δεν έχει καν ανθρώπινη υπόσταση, αφού έχει ως βάση του το θεϊκό και τέλειο. Κι αν σταματήσουμε να περιστρέφουμε τα θέλω μας γύρω από άλλα θέλω, η ζωή μας θα γίνει λίγο περισσότερο απολαυστική.

Κι η απόλαυση να ζεις την κάθε στιγμή, με όσους σε περιβάλλουν κι είναι παρόντες, αντικατοπτρίζει κάθε έρωτα κι ανάγκη γι’ αυτόν. Προλαβαίνουμε να αλλάξουμε κοσμοθεωρία σήμερα. Αν όχι σήμερα, όποτε είμαστε έτοιμοι. Ας ξεκουράσουμε λίγο το κεφάλι μας από αυτή την ένταση, ας δούμε τα πράγματα διαφορετικά κι ας νικήσουμε τον φόβο της μοναξιάς.  Ε, κι αν έρθει κι ο έρωτας ο τέλειος, καλοδεχούμενος! Μα μέχρι τότε, θα ζήσουμε τον πραγματικό. Και μάλιστα, θα τον απολαύσουμε.