Βάρος ασήκωτο να τα παίρνεις όλα στα σοβαρά

Κι όμως, είναι κατάρα. Δεν είναι αστείο πως τα παίρνουμε όλα τοις μετρητοίς. Κι αυτό, δεν είναι ψέμα, ούτε γκρίνια, ούτε καμία φθηνή δικαιολογία. Τελικά, θα το λέγαμε κι ένα είδος υπερβολής και ψυχικής σπατάλης –απ’ τη στιγμή που επηρεαζόμαστε, άρα και χαλιόμαστε οικειοθελώς από οποιονδήποτε– ή έστω ακραίας ευαισθησίας.

Οι περισσότεροι, λοιπόν, έχουν την τάση να προσπερνάνε καθημερινά οποιαδήποτε κουβέντα, πράξη ή λέξη, που θα μπορούσε να σπάσει τα τείχη ασφαλείας τους και να στιγματίσει ή να αλλοιώσει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα τους. Εύλογα, έχουν κατανοήσει ότι στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που μας συμπαθούν κι άλλοι που δεν το κάνουν, κάποιοι που ξέρουν να μιλάνε στα μέτρα μας, ενώ άλλοι που δε μιλάνε και φυσικά αποδέχονται τα κοινωνικά σχόλια, τις συμβουλές –που μπορεί και να μην τους κάνουν– και την κριτική άλλων ανθρώπων, χωρίς να αλλοιώνονται απ’ τα παραπάνω.

Κάπου ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν κι αρκετοί άνθρωποι που δυστυχώς –ή ευτυχώς–, μετρούν την κάθε λέξη με το σταγονόμετρο. Επί του πρακτέου, λοιπόν, το να μην αφήνεις την κάθε λέξη να πέσει έτσι απλά στο πάτωμα, ανεβάζει τη συναισθηματική νοημοσύνη σου, σε κάνει πιο διαλλακτικό κι ετοιμόλογο, διότι πάντα ψάχνεις τη βαθύτερη αιτία για περιστατικά που συμβαίνουν στη ζωή σου ή για άτομα με διαφορετική σκοπιά για τη ζωή απ’ εσένα.

Καλλιεργείς τη σκέψη σου και συνήθως βλέπεις όλες τις οπτικές, προσπαθώντας να κρατάς τη λογική σου στεγανή. Επίσης, είσαι άνθρωπος της λεπτομέρειας! Δε θα αφήσεις ποτέ τίποτα στην τύχη και θα χαρίζεις τον εσωτερικό σου κόσμο γενναιόδωρα στην οικογένεια, τους φίλους, τις σχέσεις σου. Είσαι σίγουρα ο ορισμός του «η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά!».

Όμως, κάτσε. Μήπως το να ψάχνεις υπερβολικά πολύ, μήπως το να υπεραναλύεις και να δίνεις σημασία στις λεπτομέρειες δεν είναι τόσο καλό, τελικά; Σίγουρα, αυτή η σκέψη θα έχει περάσει απ’ το μυαλό σου χιλιάδες φορές. Άλλες τόσες, λοιπόν, συνεχίζεις το τροπάριό σου. Βλέπεις το overload που κάνει ήδη το μυαλό σου απ’ τις πιο μικρές ακόμα σκέψεις υπερτερεί.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, που τα παίρνουν όλα της μετρητοίς, θα ενοχληθούν απ’ ό,τι μπορεί να καταπιαστούν. Ίσως κάποιος να τους πει «κάνε πιο ‘κει» ή «δε μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι» κι οι ίδιοι να το σκέφτονται βασανίζοντας τον εαυτό τους για ώρες. Ίσως και μέρες.

Έπειτα, οι λεπτομέρειες που κάνουν τον κόσμο διαφορετικό για τους ίδιους, σε άλλους φαντάζουν ασήμαντες, κάνοντας τους –κάπως υπερβολικά– ευαίσθητους αυτούς ανθρώπους να οδηγούνται κάποιες φορές στην παράνοια ή και σε λήθη για το γεγονός ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σαν κι εκείνους. Προφανώς απογοητευτικό. Όπως κι επίσης ότι οι λεπτομέρειες τους οδηγούν σε μια ατέρμονη προσπάθεια για το τυπικά «τέλειο», που τελικά είναι άπιαστο, εμμένοντας σε μια διαδικασία να ικανοποιήσουν όλο το περιβάλλον τους.

Ξέρουν να λαμβάνουν κριτική, μα δεν μπορούν πάντα να την δεχθούν -τουλάχιστον χωρίς να τους επηρεάσει. Ξέρουν να είναι επιφανειακοί, μα αυτό δε θα γίνει ποτέ προτεραιότητά τους. Ξέρουν να μην προσβάλουν, μα δέχονται προσβολές, γνώμες και σχόλια που δεν τους αφήνουν περιθώριο. Ξέρουν να βάλουν στο μυαλό τους μία τελεία, μα τελικά αν δεν ψαχτούν μέσα τους για να εξαγνίσουν αυτό που άκουσαν ή δέχθηκαν, δε θα μείνουν σε ησυχία. Σκέτη κατάρα να τα παίρνεις όλα τόσο στα σοβαρά.

Οι λέξεις κι οι προσβολές στοιχίζουν, ειδικά σε μια κούφια εποχή και τελικά, ίσως οι άνθρωποι που τα παίρνουν όλα τοις μετρητοίς να μη φτιάχτηκαν για αυτή. Είναι τόσο ευαίσθητες φύσεις που θα καταστραφούν συναισθηματικά απ’ την ίδια τους την αδυναμία: Να δίνουν σημασία, βάση και προσοχή στους άλλους ανθρώπους.

Κατάρα να σηκώνεις το βάρος των λέξεων, λοιπόν. Είπαν πως οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Τελικά, ξέχνα τις. Επίλεξε επιφάνεια να βρεις την υγειά σου.