Τους μεγάλους έρωτες, τους κεραυνούς εν αιθρία, τους μπαμ και πάνω, πολλοί έχουν την τάση να τους συσχετίζουν με μελό, κλάψες κι απογοήτευση, κάθε που τελειώνουν.
Μέγα λάθος. Τους έρωτες που πέρασαν και άφησαν εποχή, πρέπει να τους γλεντάμε. Να γεμίζουμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί κάθε τόσο και να πίνουμε για πάρτη τους.
Πόσο λυπάμαι όλους αυτούς που δεν έμαθαν να εκτιμούν τη σημαντικότητα της στιγμής. Και συνάμα δεν κατάλαβαν ακόμη πως σημασία έχει αρχικά, να μπορέσεις να ζήσεις στα άκρα, να ξεπεράσεις τα όρια, να εκτοξεύσεις τα ντεσιμπέλ στα ύψη και στη συνέχεια να καταφέρεις να αναπολείς αυτά τα ντεσιμπέλ με αγάπη, ευγνωμοσύνη κι ένα πλατύ χαμόγελο.
Εγώ τα ανέβασα τα ντεσιμπέλ. Τα ξεπέρασα τα όρια. Τους εκτόξευσα τους παλμούς.
Κι ήταν τόσο ωραία. Χώρια που ήξερα από εκείνη, την ίδια ώρα που πετούσα, ότι σε κάποια στιγμή η πτήση θα προσγειωθεί και θα πάει ο κάθε ερωτιάρης στον πάγκο του.
Όλα ξεκίνησαν μέσα από τη συνεχή κόντρα μαζί του.
Άσπρο εγώ, μαύρο εκείνος. Χειμώνα εγώ, καλοκαίρι ο κύριος. Έντεχνα κουλτουριάρικα εγώ, Heavy Μetal το αγόρι. Αχ, πόσο μου άρεσε που σχεδόν στα πάντα διαφωνούσαμε!
Δε γινόταν να είμαστε εν ειρήνη και ομονοία για μεγάλο διάστημα. Πάντα κάτι θα βρισκόταν, που θα άναβε τα αίματα και θα μας εξωθούσε στα άκρα. Αρχικά, τα πιο πολιτισμένα άκρα κι αργότερα τα πιο απολίτιστα, τα επί του καναπέως, με τα πόδια και την καρδιά ανοιχτά.
Ξενιτεμένοι και οι δύο. Σε σχέσεις και οι δύο. Με δυο βαλίτσες να ταξιδεύουν μαζί μας και με ανοιχτές εκκρεμότητες και επαφές, που χωρίς καλά-καλά να το πάρουμε πρέφα πέρασαν από την ταχεία κλήση, στην εβδομαδιαία και αν.
Το μόνο σημαντικό και για τους δυο, ήταν οι ώρες που θα περνούσαμε μαζί. Κάτι βράδια που γίνονταν ξημερώματα και που καμιά καρδιά δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Κάτι φιλικές –τάχατες– αγκαλιές που κάθε μέρα αυξάνονταν σε δοσολογία. Και κάτι χτυποκάρδια, που μεγάλωναν σε συχνότητα κι άρχιζαν να κρούουν το κώδωνα κινδύνου.
Ένα απόγευμα, αγκαλιά στο τρένο, μετρήσαμε 13 συνολικά σταθμούς. Ο 14ος ήταν ο έρωτας.
Δεν μπορούσαμε πλέον να το αποφεύγουμε άλλο. Κι ας περίμεναν κάποιες πιστές Πηνελόπες πίσω στο σπίτι.
Σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβουμε, καταλήξαμε να ζούμε έναν παράνομο, παράφορο έρωτα που μετρούσε τις ώρες και τα δευτερόλεπτα, μέχρι τη στιγμή που θα ξανανταμώναμε.
Σε αυτοκίνητα, τηλέφωνα, διαδίκτυα, καναπέδες, διαμερίσματα φίλων.
Εκείνος πάντα να με τσαντίζει, εγώ η τσαντισμένη να αναλύω και να εξηγώ το παράπονό μου και στο τέλος αυτός να μου λέει κάθε φορά τη φράση-κλειδί, «Πόσο γουστάρω να σε κάνω να σταματάς να μιλάς με ένα φιλί». Αμοιβαία τα αισθήματα, μωρό μου. Πόσο γούσταρα να μου κλείνεις το στόμα με τα φιλιά σου!
Μέχρι που είχε έρθει η ώρα να πληροφορήσουμε ο κάθε ένας την πιστή Πηνελόπη που μας περίμενε σπίτι, πως έπρεπε να πάψει πια να μας αναμένει. Σχέσεις μερικών χρόνων, που διαλύθηκαν εν μία νυκτί, στο βωμό του έρωτα.
Πολύ λίγοι ήταν με το μέρος μας. Οι περισσότεροι γύρευαν εξηγήσεις, τρέχοντας να παρηγορήσουν τις πληγωμένες Πηνελόπες.
Εμείς το χαβά μας. Φουλ του έρωτα.
Κράτησε σχεδόν ένα χρόνο το καρδιοχτύπι. Στο ενδιάμεσο μεσολάβησαν κάτι έκτακτα ταξίδια στην Αγγλία, για να πάρει ο ένας τη δόση του άλλου, κάτι καβγάδες τρικούβερτοι που γίνονταν μόνο και μόνο γιατί πονούσε πολύ το μακριά, κάτι φιλιά που ξεκινούσαν από την κορφή και κατέληγαν στα νύχια και φτου ξανά κι απ’ την αρχή.
Κάπου στον ένα χρόνο και κάτι, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως όλο αυτό το θείο δώρο, σύντομα θα τελειώσει.
Το ήξερα από την αρχή πως τέτοια ένταση δε μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Δεν το συστήνουν ούτε κι οι πιο διάσημοι καρδιολόγοι.
Και προτού φτάσουμε να μετράμε μια ντουζίνα καβγάδες την ημέρα και ένα τσουβάλι πικρόλογα το εικοσιτετράωρο, αποφάσισα πως έπρεπε να τελειώσει. Γιατί οι άνθρωποι που σέβονται τον έρωτα τους πρέπει να ξέρουν να σέβονται και το τέλος του.
Κι ας το’ λεγαν οι φίλοι απ’ την αρχή πως τέτοια ένταση θα προκαλέσει βραχυκύκλωμα.
Αυτό το ωραίο βραχυκύκλωμα αναπολώ σήμερα το βράδυ λοιπόν, χάριν του ενός έτους που κλείνει η οικογένεια του έρωτα που με δέχθηκε πρόσφατα στην αγκαλιά της, το λατρεμένο pillowfights.gr
Γι’ αυτό το αγαπώ το pillowfights. Γιατί μου θυμίζει τι σημαίνει να υμνείς και να χαίρεσαι τον έρωτα. Αυτόν που πέρασε, αυτόν που θα’ ρθει.
Εβίβα στον υπέροχο αυτό έρωτα που έζησα λοιπόν!
Και μια συμβουλή. Να τους χαίρεστε τους έρωτές σας. Να τους αγαπάτε και να τους εξυμνείτε ακόμη και μετά, όταν θα έχουν τελειώσει.
Γιατί είναι αυτοί που σας έφεραν εδώ που είστε σήμερα.
Γιατί στη ανάμνησή τους και μόνο, παίρνετε δύναμη να ζείτε. Και να ελπίζετε.
Για το επόμενο χτυποκάρδι. Το επόμενο παραλήρημα.
Το επόμενο βραχυκύκλωμα.
Συντάκτης: Άννα Ιωαννίδου
