Και να φανταστείς πως στην αρχή δε σε υπολόγιζα ιδιαίτερα. Ναι, είναι άσχημο αυτό που λέω και το παραδέχομαι, είναι όμως η αλήθεια. Δε σε υπολόγιζα κι όχι γιατί ήμουν άλλου. Είχα τελειώσει με κάθε ιστορία του παρελθόντος όταν σε έβαλα στη ζωή μου. Δε σε υπολόγιζα γιατί δεν πίστευα ότι θα ξεχώριζες τόσο πολύ στην ψυχή μου.
Δεν ταιριάζαμε, δεν είχαμε κοινά στοιχεία και δεν περίμενα ότι θα μου γεννούσες τόσο έντονα συναισθήματα. Κι εν τέλει βρέθηκες να κατέχεις ηγετικό ρόλο στη ζωή μου. Δε φέρθηκες όμως σωστά, ίσως άθελά σου, μπορεί όμως κι εν γνώσει σου.
Η θέση μου ήταν ξεκάθαρη μαζί σου από την αρχή. Δεν είχα ούτε απωθημένα ούτε είχα αφήσει μισοτελειωμένες ιστορίες. Τα είχα βρει με τον εαυτό μου, ήξερα τι ήθελα και δε σε έβαλα στη ζωή μου για να καλύψεις κάποιο κενό μου. Δεν είχα κενά, ήμουν απλώς μια λευκή σελίδα που μπορούσες να γράψεις νέες ιστορίες σε αυτήν.
Εσύ όμως δε φέρθηκες έτσι, σίγουρα όχι ξεκάθαρα. Με έβαλες στη διαδικασία να ερωτευτώ και να αγαπήσω, ενώ εσύ κρατιέσαι ακόμη από το παρελθόν σου. Και περιμένεις εγώ να μην αντιδράσω. Έχεις την απαίτηση να σιωπήσω και το θράσος να χαρώ που μου δίνεις και καλά την ευκαιρία να γίνω αυτό το κάτι που θα σε κάνει να ξεχάσεις.
Πότε ακριβώς σου έδωσα εγώ αυτή την εντύπωση; Πότε και πώς σε έκανα να πιστέψεις ότι θέλω να παίξω αυτό το ρόλο; Δε γουστάρω να παίξω αυτό το παιχνίδι σου. Δεν είμαι αυτό που σε βολεύει να νομίζεις, δε θέλω να με συγκρίνεις, δε θέλω να ψάχνεις κάποιο άλλο πρόσωπο σε εμένα, το νιώθεις αυτό; Δε γουστάρω να γίνω τσιρότο στην πληγή που σου άφησε. Δεν είμαι εδώ γι’ αυτό. Έχει περάσει πόσος καιρός κι εσύ είσαι ακόμη εκεί. Ακόμη σε τραβάει το παρελθόν σου, το βλέπω, το αισθάνομαι.
Υποτιμάς τη νοημοσύνη και τη διαίσθησή μου όταν μου λες το αντίθετο. Σε βλέπω πως ταράζεσαι στο άκουσμα αυτού του ονόματος, στην τυχαία συνάντηση –που αν θέλω το πιστεύω αυτό– και στο «χρόνια πολλά» που ξέρω ότι σου έστειλε. Στα φιλαράκια σου πες ό,τι γουστάρεις δε με νοιάζει. Σε ‘μένα όμως βούλωσέ το ή βρες τα κότσια να παραδεχτείς την αλήθεια.
Δε μου αξίζει όλο αυτό. Δε μου αξίζει να υποφέρω ξέροντας πως σκέφτεσαι ακόμα το παρελθόν σου και σου λείπει. Δε μου αξίζει γιατί εγώ δε σε έβαλα σε τέτοια δοκιμασία. Κι είχα την ίδια απαίτηση κι από ‘σένα. Παρ’ όλα αυτά ανέχτηκα για πολύ καιρό αυτή τη γελοιότητα. Εθελοτυφλούσα να μη χάσω κάποιον που στη δική μου φωνή έψαχνε το παρελθόν που δεν ξεπέρασε ποτέ.
Αρκετά όμως. Δε μου ταιριάζουν οι βρόμικες ιστορίες. Αν δεν ανήκεις πουθενά, τότε ναι, θα αλλάξω τα χρώματα του ουρανού για να σε κατακτήσω. Εσύ όμως ανήκεις αλλού. Περιμένεις ακόμη τη μέρα που θα γυρίσει και το ξέρω.
Δεν ήσουν ποτέ ο δικός μου άνθρωπος και πλέον δε θέλω να γίνεις. Δε θα καταστραφώ εγώ για χάρη σου ούτε και για το γαμημένο απωθημένο σου.
Φεύγω, μωρό μου, φεύγω πριν χάσω τον εαυτό μου, πριν αρχίσω να σου μοιάζω.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καραφώτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καραφώτη
