Είπες πως θα 'ρθεις μα δεν ήρθες

Είπες πως θα έρθεις μα δεν ήρθες και δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη αυτό. Δε θα κάτσω όμως να θυμηθώ πάλι όλες εκείνες τις στιγμές που μόνο οι δικαιολογίες σου έρχονταν να με βρουν. Δεν ξέρω καν αν μπορώ πλέον να τις θυμηθώ, έχει περάσει, βλέπεις, πολύς καιρός από τότε και για να είμαι ειλικρινής το μόνο που μου χει μείνει είναι αυτό το παράπονο. Εγώ σε περίμενα γιατί εσύ μου το ζήτησες κι εν τέλει δεν ήρθες.

Δεν ξέρω ακριβώς τι συνέβαινε και δε χωρούσα στο πρόγραμμά σου και φυσικά δεν μπήκες ούτε κι εσύ στον κόπο να μου εξηγήσεις. Ή μάλλον αυτό που άκουγα είναι ότι είχες πολλές υποχρεώσεις και πως θα ερχόσουν όταν βόλευε. Το θέμα είναι ότι εγώ δεν ήθελα να έρχεσαι όταν έβρισκες ένα κενό στο πρόγραμμά σου, ήθελα να το δημιουργείς εσύ το κενό γιατί δεν άντεχες μακριά μου. Ομολογώ ότι έχω κι εγώ αρκετές απαιτήσεις κι ιδιοτροπίες στον χαρακτήρα μου, όμως απ’ τη στιγμή που εγώ άλλαζα το δικό μου πρόγραμμα για εσένα περίμενα κι από εσένα το ίδιο.

Λίγη σημασία έχει πλέον όμως κι ούτε και σου ζητάω το λόγο. Ο καθένας κάνει τις επιλογές κι είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Κι έμαθα να σέβομαι τις δικές σου χωρίς να με πληγώνουν πια. Απλά να, σε θυμάμαι καμιά φορά και ξυπνάει πάλι αυτό το παράπονο.

Βλέπεις ήθελα πολύ να έρθεις κι ας μην ήταν κανονισμένο κι ας σε έβλεπα ξαφνικά στην πόρτα μου. Ήθελα να έρθεις αθόρυβα, όπως την πρώτη φορά και να μη χρειάζεται να κάνουμε περιττές συζητήσεις. Αν θυμάμαι καλά εκεί ήταν που το χάναμε. Όσο περισσότερο αναλύαμε καταστάσεις τόσο περισσότερο ζηλεύαμε, θυμώναμε και τσακωνόμασταν. Δεν ήθελα λοιπόν να έρθεις για κουβέντες και πιθανές λύσεις στα προβλήματά μας. Ήθελα η λύση να ήταν η άφιξή σου και το ξέρεις κι εσύ ότι αυτή ήταν η μοναδική και ταυτόχρονα η καλύτερη. Εμείς οι δύο μαζί στο σπίτι μας. Ιδανικό το ονόμαζες κι ήταν από τις ελάχιστες φορές που είχες δίκιο και συμφωνούσα μαζί σου!

Περασμένα, ξεχασμένα βέβαια όλα αυτά. Ο καιρός περνάει και κάθε μέρα μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο. Έπαψα να σε περιμένω κι έπαψα να φλερτάρω με την ιδέα να έρθω εγώ να σε βρω. Για καιρό μου φαινόταν ένα καλό σενάριο, αλλά ευτυχώς η μηδενική μου εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό σου δε με άφησε να το κάνω. Και λέω ευτυχώς γιατί δεν ήξερα τι θα συναντούσα ούτε κι αν με ήθελες κι εσύ ακόμη εκεί. Άλλωστε αν ήθελες να έρθω εγώ θα μου το έδειχνες με τον τρόπο σου.

Όπως και να ‘χει σταμάτησα να κάνω τέτοιες σκέψεις κι είναι καλύτερα έτσι. Είμαι εγώ καλύτερα έτσι. Απλά να, όπως σου είπα και πριν, σε θυμάμαι καμιά φορά, μου λείπεις καμιά φορά και να, καμιά φορά προσπαθώ να θυμηθώ τη φωνή σου.

Μην τα παίρνεις βέβαια πάνω σου όλα αυτά. Είναι φυσικό να έχω ακόμη κάποιου είδους συναισθήματα για εσένα κι αυτό γιατί όπως κάποια στιγμή σου είπα θέλω να κρατήσω στο μυαλό μου την ομορφότερη εκδοχή του εαυτού σου. Πολλές φορές όμως δεν τα καταφέρνω και μου βγαίνει θυμός, λύπη κι αυτό το παράπονο της διαρκούς αναμονής.

Δε με πονάει πια, απλά με θλίβει. Δεν πειράζει όμως, θα το ξεπεράσω κι αυτό όταν πρέπει. Και τότε δε θα τα θυμάμαι καν όλα αυτά. Δε θα θυμάμαι την αγωνία που είχα όσο σε περίμενα ούτε και την απογοήτευση μου όταν συνειδητοποίησα πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Είχες πει πως θα έρθεις και σε περίμενα για πολύ καιρό, δεν ήρθες όμως. Κι ούτε θέλω να έρθεις ξανά.

Μην έρθεις μάτια μου ξανά.