Λόγια χιλιοειπωμένα που χάσανε την αξία τους από την πολλή χρήση ή και λόγια που δε βγήκαν ποτέ απ’ το στόμα και παρέμειναν κρυφές επιθυμίες. Λέξεις που δείλιασαν και κρυφτήκανε καλά μέσα στα δόντια. Σκέψεις και συναισθήματα τόσο έντονα, ικανά να παραλύσουν το κορμί. Κι όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει ειπωθεί, ή ακόμη κι αν έχει συμβεί, δεν ήταν αρκετό για να αποδώσει πλήρως το περιεχόμενό τους.
Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν, ότι δεν είναι αρκετά δυνατά ή ότι δε μας ρουφάνε κάθε μέρα την ψυχή. Είναι πως μας κυριαρχεί ο φόβος. Ο φόβος της απόρριψης ή της έκθεσης του εαυτού μας -δεν ξέρω ποιος από τους δύο είναι μεγαλύτερος. Στα μεγάλα συναισθήματα όμως, σε αυτά τα έντονα πάθη και τους φλογερούς έρωτες, τα λόγια είναι περιττά. Κι αυτό γιατί τα κορμιά βρίσκουν καλύτερο τρόπο να φωνάξουν τα όσα νιώθουν!
Δεν είναι ούτε μύθος, αλλά ούτε και μία απλή υπόθεση. Είναι πραγματικότητα, την οποία όταν τη βιώσεις δε θα θέλεις πλέον να ακούσεις ξανά ούτε λέξη για καρδούλες και λουλούδια. Θα εθιστείς σε αυτό και θα γίνει πλέον και δικός σου τρόπος έκφρασης. Κι αυτό γιατί η γλώσσα του σώματος είναι πιο πλούσια και σου προσφέρει τη μέγιστη ικανοποίηση.
Για σκεφτείτε το λίγο κι απ’ τις δικές σας εμπειρίες, πόσο όμορφα κι έντονα συναισθήματα σου δημιουργεί μια σφιχτή αγκαλιά κι ένα φιλί στο μέτωπο. Πόσο άμεσα σου έρχεται το μήνυμα ότι κάποιος σε νοιάζεται, χωρίς να βγει ούτε λέξη απ’ το στόμα. Κι αν έβγαινε θα χαλούσε και τη στιγμή για να λέμε και την αλήθεια.
Τι να τις κάνεις τις λέξεις όταν βλέπεις με την άκρη του ματιού σου τον άνθρωπό σου να σε χαζεύει χαμογελώντας όταν του μαγειρεύεις; Όταν ο ίδιος άνθρωπος σε φιλάει όταν κοιμάσαι και σου χαϊδεύει τα μαλλιά; Που ασυναίσθητα σου κρατάει πιο σφιχτά το χέρι όταν περνάτε το δρόμο σε μια προσπάθεια να σε προστατέψει;
Στη σιωπή ουρλιάζουν τα πιο μεγάλα «σ’ αγαπώ» και τα πιο αληθινά «μου λείπεις». Ποιος ο λόγος να τη διαταράσσουμε; Θα τον έχεις για παράδειγμα, στην αγκαλιά σου να κλαίει πριν το Χ, Ψ μέσο μεταφοράς σε πάρει μακριά του κι εσύ θα του ζητάς το «σ’ αγαπώ» σε λέξεις; Όταν αισθάνεσαι ήδη την καρδιά του να θέλει να βγει απ’ το στήθος του;
Κι η γλώσσα του σώματος δεν περιορίζεται μόνο στην αγάπη και το ενδιαφέρον, αλλά επεκτείνεται και στον πόθο. Σε ένα κρεβάτι που δύο κορμιά ενώνονται και τίποτα δεν μπορεί να τα χωρίσει. Αγγίγματα σε κάθε διαθέσιμο σημείο, με όλους τους δυνατούς τρόπους. Να αισθάνεσαι τον άλλον να τρέμει στα χέρια σου και κάθε βλέμμα του να φωνάζει πως μόνο εσένα θέλει.
Και στο αποδεικνύει επιτόπου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή της κορύφωσης. Αλλά και πριν από αυτό, όταν ακόμη δεν έχετε φτάσει σπίτι και σε στριμώχνει στα σοκάκια να σου κλέψει φιλιά κι εσύ να τον αναστατώσεις λίγο παραπάνω, δίνοντας του μια ιδέα για το τι θα ακολουθήσει. Χωρίς λόγια βρόμικα, μόνο με βλέμματα γεμάτα υπονοούμενα, γελάκια και τυχαία αγγίγματα.
Στους ανθρώπους αρέσουν τα λόγια κι ειδικά στους ερωτευμένους. Είναι κάτι σαν μουσική στα αφτιά τους που δεν μπορούν να αποχωριστούν. Το κορμί όμως, αν του δώσουμε λίγη παραπάνω σημασία, θα δούμε ότι τα λέει πολύ καλύτερα. Ας μάθουμε λοιπόν να ακούμε τη γλώσσα του κι ας την αφήσουμε να μας λύσει κάθε είδους αμφιβολία! Άλλωστε τα μάτια λάμπουν όταν κοιτάζουν εκεί που αγαπάνε, η φωνή τρέμει, τα χέρια ιδρώνουν και τα χείλη προσπαθούν να συγκρατήσουν την ευτυχία τους.
Κι αυτά είναι λίγα μόνο μικρά παραδείγματα, που δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τα παρατηρήσει κανείς.
Φανταστείτε τι θα αντικρύσουμε αν δώσουμε περισσότερη έμφαση και στις υπόλοιπες κινήσεις!
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καραφώτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καραφώτη
