Ο άνθρωποι ως παιδιά κάνουν διάφορα όνειρα και σχέδια για το μέλλον τους. Επιθυμούν να γίνουν δάσκαλοι, πιλότοι ή οτιδήποτε άλλο τους χαροποιεί και τους ταιριάζει. Αν ρωτήσουμε καθέναν από αυτούς ξεχωριστά, ανεξαρτήτως επαγγελματικού προσανατολισμού και δεξιοτήτων, τι άλλο συμπεριλαμβάνεται στα σχέδιά του για το μέλλον, ένα μεγάλο ποσοστό θα απαντήσει πως θέλει να γίνει γονιός.
Άλλοι θέλουν ένα ή δύο παιδιά, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι ονειρεύονται ένα σπίτι γεμάτο παιδικές φωνές τουλάχιστον τριών παιδιών. Δυστυχώς όμως για ποικίλους λόγους δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν όλοι οι άνθρωποι, με αποτέλεσμα να απογοητεύονται και να πληγώνονται.
Γονιός όμως, δεν είναι μόνο αυτός που μοιράζεται το γενετικό του υλικό με ένα παιδί, αλλά είναι κατά κύριο λόγο αυτός που το αναθρέφει, το νοιάζεται, και το λατρεύει περισσότερο απ’ τη ζωή του. Έτσι λοιπόν, οι πιο θαρραλέοι κι αποφασισμένοι από αυτούς τους ανθρώπους στρέφονται στην υιοθεσία.
Η υιοθεσία -κατά τη γνώμη μου- είναι απ’ τις πιο όμορφες και πιο ειλικρινείς πράξεις αγάπης που μπορεί να πραγματοποιήσει κανείς. Είναι μια απόφαση δύσκολη και μια διαδικασία ψυχοφθόρα, το τελικό όμως αποτέλεσμα αποζημιώνει απόλυτα. Κι όχι μόνο τους ανθρώπους που θέλουν να αποκτήσουν ένα παιδί, αλλά και το ίδιο το παιδί που από ορφανό καταλήγει με μία οικογένεια που θα θυσίαζε τα πάντα γι’ αυτό.
Ας το δούμε πρωτίστως όμως απ’ τη μεριά του παιδιού. Σκεφτείτε πόσο μόνο και στερημένο από στοργή θα είναι ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ένα ίδρυμα χωρίς γονείς. Όσο καλή κι αν είναι η δουλειά των εργαζομένων, όσο πολύ κι αν το νοιάζονται και το αγαπάνε, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το παιδί αυτό θα μεγαλώσει χωρίς μητέρα και πατέρα. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει τα συναισθήματα και την αφοσίωση που χαρίζουν αυτοί οι δύο άνθρωποι, χάρη στους οποίους αναπτύσσεται κι εξελίσσεται ο νοητικός, ψυχικός και συναισθηματικός μας κόσμος.
Τα παιδιά αυτά από μια σειρά άτυχων και θλιβερών γεγονότων κατέληξαν ορφανά και μια μέρα -άλλοτε τους πρώτους μήνες της ζωής τους κι άλλοτε τα πρώτα χρόνια- βρέθηκε μια οικογένεια να τα αγκαλιάσει, πρόθυμη να τους χαρίσει την ψυχή της. Από εκείνη την ημέρα κι έπειτα δε θα είναι ποτέ μόνα, θα έχουν πάντοτε ένα στήριγμα, δυο ζευγάρια χέρια να τα προστατεύουν κι απεριόριστη αγάπη να πορευτούν στη ζωή τους.
Κι ας δούμε τώρα και την πλευρά των θετών γονέων. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κυριολεκτικά περίσσεια αγάπης στην καρδιά τους. Η απόκτηση ενός παιδιού είναι ο ουσιαστικός προορισμός της ζωή τους κι η δυσκολία στην απόκτησή του δεν τους θλίβει απλώς, τους καταστρέφει και τους αφήνει να αισθάνονται μισοί. Έτσι ένα παιδί παρ’ όλο που δε μοιράζεται τα γονίδιά τους, αποτελεί θείο δώρο γι’ αυτούς. Δεν τους αφορά η καταγωγή του ή ο λόγος που έμεινε ορφανό. Το μοναδικό τους μέλημα είναι να του προσφέρουν κάθε ευτυχία, να αισθανθεί ασφάλεια, αγάπη και να γίνει στο τέλος ένας υπέροχος άνθρωπος.
Η δική του ευτυχία συνεπάγεται τη δική τους. Είναι το παιδί τους, το δικό τους παιδί και δεν έχει καμία απολύτως σημασία ο τρόπος που το απέκτησαν. Αξιοθαύμαστο είναι μάλιστα, όταν σε μια πολυμελή οικογένεια είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις ποιο απ’ τα παιδιά προέρχεται από υιοθεσία!
Ίσως μερικοί από εσάς να σκεφτείτε πως υπερβάλω, επιτρέψτε μου όμως να διαφωνήσω. Η υιοθεσία είναι μια αξιοσέβαστη πράξη που δείχνει το μεγαλείο της ψυχής των ανθρώπων και το μέγεθος της καρδιάς και του μυαλού τους, καθώς μόνο στενόμυαλος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που ενώ θέλει τόσο πολύ ένα παιδί, αρνείται να υιοθετήσει με τη δικαιολογία ότι δεν είναι δικό του.
Δικό σου δεν είναι το παιδί που σου μοιάζει, αλλά αυτό που θα του προσφέρεις απλόχερα κι ανιδιοτελώς στοργή, ενδιαφέρον, ασφάλεια και την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Άλλωστε ακόμη και δικό σου να είναι το παιδί κανείς δε σου υπόσχεται ότι θα σου μοιάζει!
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καραφώτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καραφώτη
