Η αγάπη είναι ένα από τα εντονότερα συναισθήματα. Κρύβει εκπληκτική δύναμη και θυσιάζεις τα πάντα στο όνομά της. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο κινείς γη και ουρανό γι’ αυτόν, του προσφέρεις όλο σου τον εαυτό και διανύεις χιλιόμετρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι μου τα μάθανε εμένα.
Όμως οι άνθρωποι, είμαστε από τη φύση μας περίεργοι στον έρωτα. Δεν τον χειριζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι δίνονται ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι. Δεν τους ενδιαφέρει ο εαυτός τους. Γι’ αυτούς είσαι εσύ η μοναδική προτεραιότητα και το πρόγραμμά τους διαμορφώνεται με βάση το δικό σου. Ζουν κι αναπνέουν για σένα, την αγάπη τους. Ξέρουν να κατανοούν, να συγχωρούν και να παλεύουν μέχρι τέλους.
Είναι αυτοί που στον επικείμενο χωρισμό καταστρέφονται. Κλείνονται σε ένα σπίτι για βδομάδες, παραμελούν την προσωπική τους υγιεινή και γίνονται ένα με το πάτωμα. Την αξία τους την αναγνωρίζεις όταν είναι πλέον πολύ αργά και από τότε τους θέτεις, ασυναίσθητα, μέτρο σύγκρισης για τον επόμενο.
Υπάρχουν όμως και άτομα τα οποία αρνούνται να εκφραστούν, είτε από ανασφάλεια, είτε από εγωισμό. Απαιτούν το 100% της ψυχής σου ενώ σου δίνουν μόλις το 20, κι αυτό με την προϋπόθεση ότι «θα είσαι καλό παιδί», λες και θα σε επιβραβεύσουν με κάτι που, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα έπρεπε να σου προσφέρουν. Κι έτσι βρίσκεσαι εσύ να τους δίνεις τα πάντα κι αυτοί μονίμως να είναι δυσαρεστημένοι.
Κάπου εκεί είναι που μπερδεύεσαι. Αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος και πώς γίνεται να μη βλέπουν κάτι τόσο προφανές. Κατηγορείς τον εαυτό σου, ψάχνεις συνέχεια καινούργιους τρόπους να αποδείξεις τα συναισθήματά σου και πέφτεις πάλι σε κλειστές πόρτες. Φτάνεις στο σημείο να θεωρείσαι κάτι σίγουρο και τότε έχει χαθεί το παιχνίδι. Είναι πλέον βέβαιοι για σένα, δεν αμφισβητούν τον πόθο σου αλλά συνεχίζουν να σε ταλαιπωρούν, σαν κακομαθημένα νήπια, για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους.
Κι εσύ πληγώνεσαι, νιώθεις ανεπαρκής και σιγά σιγά απομακρύνεσαι. Εκπλήσσονται μ’ αυτήν την αλλαγή, απορούν. «Γιατί άλλαξες;» σε ρωτάνε κι επιμένουν να πάρουν απάντηση. Προσπαθείς, λοιπόν, να τους εξηγήσεις πως έχεις κι εσύ ανάγκες και δεν πρέπει όλα να τα περιμένουν από εσένα. Στο σημείο αυτό βγαίνουν από πάνω: «Εγώ που έχω κάνει τόσα για σένα», σου λένε και μένεις μαλάκας. Διαθέτουν και την πειθώ βλέπεις. Εν τέλει τους ζητάς συγγνώμη και όλα πάλι από την αρχή.
Δεν είναι, όμως, έτσι οι σχέσεις μάτια μου. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Πρέπει και οι δυο να δίνουν -όχι απαραίτητα τα ίδια. Πρέπει όμως να προσπαθούν αμφότεροι και κανείς να μη θεωρείται δεδομένος.
Οφείλεις βέβαια, να μιλάς κι εσύ. Να τον κατευθύνεις τον άλλον, να ξέρει πού πατάει και να μην ψάχνει στα τυφλά τρόπους να σε ικανοποιήσει. Μην ξεχνάς πως δεν εκφράζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Συνεπώς, ενώ πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, γίνεται ένα μπέρδεμα και δημιουργούνται αμφιβολίες και παρεξηγήσεις, καθαρά λόγω έλλειψης επικοινωνίας.
Κι επειδή σε μια σχέση δε χωράνε ανασφάλειες, η αγάπη θα πρέπει να εκφράζεται ξεκάθαρα με πράξεις άλλα και λόγια. Να είναι εμφανής κι από τις δυο πλευρές κι οι εγωισμοί, όχι απλώς να περιορίζονται, αλλά να εξαλείφονται.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καραφώτη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ιωάννα Καραφώτη
