Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για έναν άνθρωπο απ’ το να θυμάται τα παιδικά του χρόνια ως τα ομορφότερα της ζωής του. Να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, να αναπολεί εκείνη την εποχή κι ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας και πληρότητας να στολίζει το πρόσωπό του. Όταν δε, τα έχει μοιραστεί με την καλύτερη παρέα, τ’ αδέλφια του, τότε η ευτυχία του γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.
Οι χαρές μα κι οι συγκινήσεις που μπορεί να σου προσφέρει η ζωή καθώς κυλά είναι άπειρες, αλλά όταν έχεις αδέλφια για να τις μοιραστείς, τότε γίνονται πλούτος κι αποκτούν αξία ανεκτίμητη. Όσοι έχουν την τύχη να έχουν αδέλφια, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ.
Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου είναι πάντα εκεί, δίπλα σου. Σε όσες παιδικές φωτογραφίες κι αν κοιτάξεις, θα είναι πρωταγωνιστές. Σε άλλες θα χαμογελάτε παρέα σε μια παραλία κάποιον Αύγουστο και σ’ άλλες θα μυξοκλαίτε κι οι δυο, έπειτα από ένα καβγά. Από ‘κείνους τους άπειρους καβγάδες που δε θυμόσασταν ποτέ πώς ξεκίνησαν, αλλά στο τέλος σας έβρισκαν πάντα να κλαίτε αγκαλιά.
Είναι ευλογία να έχεις αδέλφια. Να μεγαλώνεις σε ένα σπίτι με ανθρώπους που είναι κομμάτι σου. Που γεννήθηκαν απ’ την ίδια μάνα και δημιουργήθηκαν απ’ τον ίδιο πατέρα. Είναι ευτυχία να τα βλέπεις να μεγαλώνουν καθώς μεγαλώνεις κι εσύ. Να είσαι δίπλα τους την πρώτη μέρα που θα πάνε στο σχολείο, να τους σταθείς όταν περάσουν ζόρια στην εφηβεία, να τους συμπαρασταθείς στην πρώτη τους ερωτική απογοήτευση. Και στη συνέχεια, να είσαι εκεί για να τους καμαρώσεις καθώς θα παίρνουν πτυχίο κι αργότερα όταν θα κάνουν τη δική τους οικογένεια.
Και μετά από αυτό τι; Μετά από αυτό, έρχεται η απόλυτη ευτυχία. Όταν πια φτάνει η στιγμή κι αποκτάς ανίψια, τότε καταλαβαίνεις την έννοια της αληθινής αγάπης. Εκείνης που δεν έχει τέρμα κι όρια και νιώθεις να σε κατακλύζει απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που θα δεις αυτά τα πλάσματα.
Αυτά το τοσοδούλικα ανθρωπάκια, που μόλις τα αντικρίσεις για πρώτη φορά στο μαιευτήριο, ευχαριστείς το Θεό που τα έστειλε στη ζωή σας. Που χάρις σ’ εκείνα, θα πλημμυρίσει το σπίτι σας με γέλια και παιδικές φωνές. Που θα γίνουν αιτία για να γίνετε όλοι σας και πάλι παιδιά.
Μα το πιο σπουδαίο με αυτά τα παιδιά, τα ανίψια σου, είναι πως μέσα από αυτά, βλέπεις τα ίδια σου τ’ αδέλφια. Είναι κομμάτι από ‘κείνα, άρα και κομμάτι δικό σου. Άλλη σάρκα μα ίδια ψυχή. Στο πρόσωπό τους καθρεφτίζεται όλη η αγάπη που νιώθεις για το μπαμπά ή τη μαμά τους κι όλες σας οι αναμνήσεις, ό,τι έχετε βιώσει ο ένας πλάι στον άλλο, ζωντανεύουν ξανά μέσα απ’ αυτά τα παιδιά.
Τα παρακολουθείς καθώς παίζουν και περνούν μπροστά απ’ τα μάτια σου αναμνήσεις από την εποχή εκείνη, που έπαιζες κρυφτό με τη μαμά ή το μπαμπά τους. Τα παρατηρείς καθώς κάνουν το οτιδήποτε και νομίζεις πως βλέπεις την αδελφή ή τον αδελφό σου, παιδί. Σου φαίνονται τόσο ίδιοι!
Περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κι όσο αυτά μεγαλώνουν, τόσο μεγαλώνει κι αδυναμία σου για ‘κείνα. Ειδικά όταν κάποιοι σου λένε πως σου μοιάζουν, πως έχετε το ίδιο χαμόγελο ή ότι κοιμάστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Και το μόνο πράγμα που τριγυρνάει στο μυαλό σου, κάθε φορά που τα κρατάς αγκαλιά, είναι αν θα καταφέρεις να γίνεις καλή θεία ή θείος. Αν θα μπορέσεις να ανταποκριθείς με επιτυχία στις απαιτήσεις του νέου σου ρόλου. Νιώθεις έντονα την ανάγκη να τα κλείσεις εκεί, για να τα προστατεύσεις απ’ τα πάντα.
Αναρωτιέσαι συνεχώς για το αν ο κόσμος στον οποίο βιάζονται να τρυπώσουν αυτά τα παιδιά, θα τους φερθεί με επιείκεια και στοργή κι εύχεσαι να βρεθεί ένας μαγικός τρόπος για να μπορέσεις να τα προφυλάξεις από κάθε πόνο και δυστυχία. Ανησυχείς για το μέλλον τους και την ευτυχία τους, όπως ανησυχείς και για τα δικά σου παιδιά. Γιατί κι αυτά, είναι δικά σου παιδιά, είναι ένα κομμάτι από ‘σένα.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς, έχετε την τύχη να είστε θείοι ή θείες, μα εγώ που απέκτησα αυτό το ρόλο πριν μερικά χρόνια, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως το να αποκτάς ανίψια, είναι θείο δώρο. Τα συναισθήματα που ένιωσα να με κατακλύζουν αρχικά όταν το έμαθα και στη συνέχεια όταν κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου την ανιψιά μου, δε μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Είναι μια σχέση πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή με γερές βάσεις και ξέρω καλά πως όσα παιδιά κι αν αποκτήσω, τα ανίψια μου θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αξιώτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Εύα Αξιώτη
