Λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής. Ό,τι νιώθεις, ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι κουβαλάς μέσα σου, καθρεπτίζεται στο βλέμμα σου κι όσο κι αν προσπαθείς κάποιες φορές να το κρύψεις, είναι αδύνατο. Παρατηρώντας πολύ συχνά τα μάτια και μόνο, μπορείς να καταλάβεις τη διάθεση κάποιου.
Αντιλαμβάνεσαι αν είναι χαρούμενος, αν είναι λυπημένος, αν κάτι τον απασχολεί, απλά με μια ματιά. Αυτό είναι το εύκολο. Το να δεις όμως πέρα απ’ το βλέμμα κάποιου, να μπορέσεις να τον διαβάσεις είναι πολύ δύσκολο. Κι υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που έχουν για ασπίδα τα μάτια τους. Μια ασπίδα την οποία πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να προσπεράσεις. Είναι εκείνοι με το μόνιμα μελαγχολικό βλέμμα.
Αυτά τα μάτια, με τη θλίψη να περιπλανιέται συνεχώς μέσα τους, έχε υπόψη σου πως συχνά έχουν περισσότερα να σου πουν και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες να σου διηγηθούν. Όχι τόσο ευχάριστες, περιτριγυρισμένες με ροζ συννεφάκια, που πιθανό θα θέλεις ν’ ακούσεις μα είναι πέρα για πέρα αληθινές. Και τους ανθρώπους εκείνους με το γκρίζο βλέμμα, μη βιαστείς να τους κρίνεις γιατί πολύ πιθανό να πέσεις έξω μαζί τους.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα δυσκολευτείς να τους αναγνωρίσεις αν τύχει και βρεθούν στο δρόμο σου. Αρκεί μονάχα να τους κοιτάξεις στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα. Αποπνέουν μια αύρα διαφορετική, μια αύρα ερωτισμού που σε μαγνητίζει. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, καταφέρνουν να φυλακίσουν αυτή τη θλίψη στα μάτια τους, ακόμη και τις φορές που γελούν.
Όσο μεγάλο κι αν είναι το χαμόγελο που στολίζει το πρόσωπό τους, όσο βροντερό κι αν είναι το γέλιο τους, το βλέμμα τους παραμένει πάντα θλιμμένο. Λες κι η ευτυχία που νιώθουν δεν είναι ποτέ αρκετή για να φτάσει μέχρι τα μάτια τους. Λες κι έχουν βιώσει τόσο πόνο στη ζωή τους, που τίποτα πια δεν είναι ικανό να φωτίσει και να ζεστάνει ξανά το βλέμμα τους.
Ίσως βέβαια και να μην μπορούν να νιώσουν την απόλυτη ευτυχία πια. Όχι, δεν είναι μίζεροι ή κατσουφιασμένοι σε μόνιμη βάση, όπως ίσως να υποψιάζεσαι. Φέρονται και ζουν απόλυτα φυσιολογικά όπως όλοι· γελούν, διασκεδάζουν και χαίρονται με τον ίδιο τρόπο όπως εσύ ή εγώ, αλλά με τη διαφορά ότι εκείνους τους συντροφεύει πάντα ένα μελαγχολικό βλέμμα, που είναι εκεί για να θυμίζει στους γύρω τους ότι έχουν περάσει δύσκολα στη ζωή τους. Ότι ίσως να θέλουν λίγη παραπάνω φροντίδα κι αγάπη απ’ ό,τι ο διπλανός τους.
Η μυστηριώδης προσωπικότητά τους σε μαγνητίζει απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή. Συνήθως δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που διαβάζονται σαν ανοιχτά βιβλία, γι’ αυτό είναι πολύ πιθανό να δυσκολευτείς λίγο περισσότερο μαζί τους. Προσπάθησε όμως να δεις λίγο πιο πέρα, πιο βαθιά απ’ το επιφανειακό μελαγχολικό τους βλέμμα κι αν το καταφέρεις να ξέρεις πως θα εκπλαγείς απ’ την ομορφιά που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι.
Δεν είναι δυστυχισμένοι ούτε πάσχουν από κατάθλιψη, όπως θεωρούν ορισμένοι. Είναι απλά ευάλωτοι, πολλές φορές προδομένοι και πληγωμένοι. Από ένα φίλο, έναν εραστή, απ’ το μεγάλο τους έρωτα, λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παρά τον πόνο που πιθανόν έχουν βιώσει, κρύβουν μέσα τους τεράστια αποθέματα αγάπης που είναι πάντα έτοιμοι να σου δώσουν, αρκεί να καταφέρεις να τους κερδίσεις και να τους αποδείξεις ότι αξίζεις την εμπιστοσύνη τους.
Μη σου φαίνονται λοιπόν απρόσιτοι γιατί δεν είναι. Θέλουν απλά έναν ιδιαίτερο χειρισμό κι έναν άλλο τρόπο προσέγγισης. Γι’ αυτό αν τύχει και περάσουν τέτοιοι άνθρωποι απ’ τη ζωή σου, μη βιαστείς να τους κρίνεις. Το βλέμμα τους πιθανόν να σε αποθαρρύνει στην αρχή να τους πλησιάσεις μα κάνε την προσπάθειά σου. Μη σταθείς την επιφάνεια των ματιών τους, προσπάθησε να δεις πέρα απ’ αυτά και ν’ ακούσεις όλα όσα έχουν να σου πουν. Ίσως είναι πιο ενδιαφέροντα απ’ ό,τι πιστεύεις.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αξιώτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Εύα Αξιώτη
