Ευτυχία. Μια λέξη τόσο μικρή με τόσο μεγάλη σημασία. Υπάρχει ευτυχία; Κι αν ναι, τι είναι, πώς ορίζεται; Έχει διάρκεια ή καθορίζεται απλώς από στιγμές που μας προσφέρουν χαρά και ψυχική ικανοποίηση; Πολλά τα ερωτήματα σχετικά με την έννοιά της και δε νομίζω πως μπορώ να βοηθήσω σ’ αυτά, δεν έχω και τις κατάλληλες γνώσεις άλλωστε.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μπορεί ο καθένας να την αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά, μα όλοι την αποζητούν. Οποιαδήποτε κίνησή σου, οτιδήποτε κι αν κάνεις έχει σαν απώτερο σκοπό την ευτυχία σου, έτσι δεν είναι; Κι όταν εκείνη η στιγμή έρθει, όταν επιτέλους καταφέρεις κι εκπληρώσεις τους στόχους σου, όταν αποκτήσεις αυτό που ποθείς και νιώσεις την εσωτερική ικανοποίηση που τόσο ήθελες, τι κάνεις γι’ αυτό;
Την ευτυχία πρέπει να τη μοιράζεσαι, λένε. Δε διαφωνώ, σαφώς και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να ‘σαι ευτυχισμένος και να μην το μοιράζεσαι με τρίτους. Αυτοί οι τρίτοι όμως, πρέπει να ‘ναι ελάχιστοι, πρέπει να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, αν είναι δυνατόν. Η ευτυχία δε χρειάζεται τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα. Όσο ευτυχισμένος κι αν είσαι, δε χρειάζεται να το φωνάζεις, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
Όσο λιγότεροι γνωρίζουν για την ευτυχία σου, τόσο περισσότερο θα κρατήσει, να ‘σαι σίγουρος. Γιατί ο κόσμος δεν είναι πάντα όσο καλός θέλουμε να πιστεύουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν την ευτυχία του άλλου, φθονούν την επιτυχία του διπλανού τους. Είτε επειδή εκείνοι δεν μπορούν να πετύχουν τους δικούς τους στόχους, είτε επειδή δεν αντέχουν να βλέπουν κάποιον άλλο να ανεβαίνει πιο ψηλά από ‘κείνους, να εκπληρώνει τα όνειρά του, να φτάνει στον τερματισμό τη στιγμή που οι ίδιοι είναι ακόμη στην αφετηρία.
Κι αυτό δυστυχώς, δε συμβαίνει πάντα με ξένους ή με απλούς γνωστούς. Συχνά συμβαίνει και με άτομα που θεωρείς δικά σου, φίλους σου. Ανθρώπους που επειδή σου συμπαραστάθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή, θεώρησες πως απέδειξαν τη φιλία τους. Λάθος. Σε μια δύσκολη στιγμή μπορεί ο οποιοσδήποτε να σε συμπονέσει, να λυπηθεί με τη δυστυχία σου. Μα στη χαρά σου μην είσαι και τόσο σίγουρος πως θα είναι συνοδοιπόρος σου. Η ζήλια είναι κακός σύμβουλος και συχνά γίνεται αιτία να χαλάσουν «φιλίες» χρόνων. Κι εκεί είναι που φαίνεται ο πραγματικός φίλος, στα εύκολα, όχι στα δύσκολα.
Πολλοί θα πονέσουν με τη θλίψη σου, αλλά αυτοί που θα χαρούν με τη χαρά σου είναι εκείνοι που πρέπει να κρατάς δίπλα σου. Είτε αυτοί λέγονται φίλοι, είτε λέγονται συγγενείς, είτε λέγονται σύντροφοι. Με ‘κείνους πρέπει να μοιράζεσαι τις χαρές σου. Αυτούς πρέπει να ‘χεις κοντά σου όταν θα πλέεις σε πελάγη ευτυχίας. Όταν θα πετάς στα σύννεφα για τις μικρές και μεγάλες σου επιτυχίες, για τις στιγμές ευτυχίας που θα βιώνεις.
Μη σκορπάς λοιπόν αλόγιστα την ευτυχία σου, μάθε να τη ζεις και να τη μοιράζεσαι με λίγους. Μ’ εκείνους που η σχέση σου μαζί τους στηρίζεται σε γερές βάσεις και φιλίες πραγματικές, όχι σε γνωριμίες ξεπέτες και σε «φιλίες» που περιορίζονται μόνο σε μερικά like στα social media. Εκείνοι είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα χαρούν με τη χαρά σου, το αντίθετο μάλιστα. Θα βγάλουν από μέσα τους όλη τη ζήλια και το φθόνο που νιώθουν.
Κι όχι, δεν είμαι κακοπροαίρετη με τους ανθρώπους, ούτε πιστεύω σε κακά μάτια, ξεματιάσματα και βασκανίες. Πιστεύω όμως στην κακή ενέργεια και σκέψη ορισμένων που πηγάζει απ’ αυτό το καταστροφικό συναίσθημα, τη ζήλια. Ζήλια που οφείλεται στο ότι εκείνοι δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν ό,τι λαχταρούν ή αρνούνται απλώς να δεχτούν ότι κάποιος είναι ευτυχισμένος, ενώ οι ίδιοι όχι. Κι έχε υπόψη σου πως δεν είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσεις, αρκεί λίγη παρατηρητικότητα. Τα μάτια τους, να ξέρεις, πάντα τους προδίδουν.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αξιώτη: Ελίνα Ανδρεάδου
Συντάκτης: Εύα Αξιώτη
