Κάπου χρωστάς ένα σ' αγαπώ, ένα μου λείπεις και μία συγγνώμη

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τις νύχτες γινόμαστε πιο ευάλωτοι. Πιο ευαίσθητοι, πιο ειλικρινείς, μα και πιο τολμηροί παράλληλα. Όσους φόβους κι ανασφάλειες δεν μπορεί ν’ αντέξει η μέρα, τη νύχτα γίνονται κομμάτι της. Κι ως δια μαγείας, κάθε που θα χαθεί το φως, θα βγουν από μέσα μας σωρός τα συναισθήματα.

Συναισθήματα αγάπης, θυμού, απόγνωσης, νοσταλγίας. Συναισθήματα που βράζουν μέσα σου, καίνε όλο σου το «είναι» αλλά επιτρέπεις να βγουν προς τα έξω, μόνο όταν πέσει το σκοτάδι.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω το λόγο που συμβαίνει αυτό, μα είναι πραγματικότητα. Μονάχα τη νύχτα θα παραδεχτείς πράγματα, που την ημέρα δεν τολμάς. Μόνο τα βράδια, θα βρεις το κουράγιο να σηκώσεις το γαμημένο τηλέφωνο και να πεις όλα όσα κώλωσες το πρωί. Θαρρείς κι εκείνες τις ώρες μονάχα, βρίσκουμε το θάρρος να κάνουμε τον απολογισμό και την αυτοκριτική μας.

Πόσες εξομολογήσεις, έχουν γίνει τις πρώτες πρωινές ώρες, εκεί όπου η νύχτα έχει φτάσει στο τέρμα της; Πόσα «σ’ αγαπώ» έχουν ξεστομίσει χείλη ερωτευμένα, μέσα σε σκοτεινά σοκάκια; Πόσες συγγνώμες έχουν ειπωθεί, με φόντο μια πανσέληνο; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ;

Κάποιοι λένε, πως η νύχτα είναι ύπουλη, μα εγώ δεν το πιστεύω. Η νύχτα, ήταν και θα είναι πάντα η μεγαλύτερη σύμμαχος του έρωτα. Μόνο τα βράδια θα βρεις το κουράγιο να πάρεις τηλέφωνο και να πεις ό,τι σου κατατρώει την ψυχή. Ένα «σ’ αγαπώ» ένα «μου λείπεις» μια «συγγνώμη».

Αν αυτό είναι που έχεις ανάγκη, καν’ το και μη μετανιώσεις στιγμή. Σήκωσε το τηλέφωνο και πες αυτό το «σ’ αγαπώ» που τόσο λαχταράς. Ίσως o άνθρωπος που βρίσκεται στην άλλη γραμμή να μη σου πει αυτό που θες ν’ ακούσεις, αλλά αν δεν το ξεστομίσεις ποτέ, δε θα το μάθεις και ποτέ. Μα ακόμη κι αν δε βρεις την ανταπόκριση που ζητάς, τουλάχιστον θα έχεις απαλλαγεί  απ’ το βάρος που κουβαλάς.

Μπουχτίσαμε πια από απωθημένους έρωτες και λόγια ανομολόγητα. Μας έπνιξαν λέξεις που δεν ξεστομίσαμε και μηνύματα που δε στείλαμε. Γι’ αυτό πάνε κατά διαόλου οι σχέσεις, γιατί κρατάμε μέσα μας αισθήματα ανεκδήλωτα, που με τον καιρό θεριεύουν όλο και περισσότερο.

Έχεις σκεφτεί ποτέ, πως ίσως εκεί έξω υπάρχει κάποιος που περιμένει τη συγγνώμη σου; Μην πεις όχι, γιατί μονάχα τον εαυτό σου θα καταφέρεις να ξεγελάσεις. Σήκωσε το ακουστικό και μη δειλιάσεις στιγμή. Άσε τον εγωισμό καλά κλειδωμένο μέσα σου, γιατί δεν έχει θέση εδώ. Πες τη «συγγνώμη» που θα σου απαλύνει την ψυχή, που θα σε ανακουφίσει. Και να ‘σαι σίγουρος, πως μόνο κερδισμένος θα βγεις απ’ αυτό.

Κι αν αυτή τη στιγμή μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς πόσα βράδια άφησες να περάσουν έτσι, ενώ είχες τόσα να πεις, είμαι σίγουρη πως θα είναι αρκετά. Πόσα «μου λείπεις» σκέφτηκες να πεις και τελευταία στιγμή το μετάνιωσες; Είτε από εγωισμό, είτε από περηφάνια, είτε επειδή φοβήθηκες πως η απάντηση που θα έπαιρνες, δε θα ήταν εκείνη που λαχταρούσες. Πόσα βράδια ένιωσες να βουλιάζεις από μοναξιά και προτίμησες να τα περάσεις παρέα με τον υπολογιστή, ενώ θα μπορούσες να έχεις στείλει ένα μήνυμα και να πεις απλά «Σε θέλω πλάι μου απόψε».

Τα λόγια είναι για να λέγονται και τα συναισθήματα για να μοιράζονται. Διαφορετικά, οι άνθρωποι μαραζώνουν, παρ’ το χαμπάρι. Μη μένεις άπραγος και μην περιμένεις την ευτυχία να σου χτυπήσει την πόρτα, κυνήγησέ την. Κι άσε τους άλλους να λένε πως το σύμπαν συνωμοτεί, για να αποκτήσεις κάτι που θέλεις πολύ. Επίτρεψε στη νύχτα να σου ρίξει τις άμυνες και βρες το θάρρος που χρειάζεσαι για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Απόψε κιόλας, σήκωσε το ακουστικό κι απαλλάξου, απ’ ό,τι σε βασανίζει.

Δε χρειάζονται πολλά λόγια, ούτε βαρυσήμαντες δηλώσεις και βαρύγδουπες έννοιες.  Ένα «μου λείπεις» είναι αρκετό για να καταλάβει πως θέλεις να είστε και πάλι μαζί. Μια «συγγνώμη» φτάνει για να καταλάβει ότι μετάνιωσες. Κάποιος εκεί έξω περιμένει μια κουβέντα από ‘σένα, έτσι δεν είναι; Μην αφήνεις λοιπόν τα βράδια σου να περνούν έτσι. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω κι η ζωή κυλά τόσο γρήγορα, που όταν πλέον το συνειδητοποιήσεις, ίσως είναι αργά.