Σήμερα, λέω να κάνουμε μαζί ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Ένα ταξίδι στην παιδική μας ηλικία· νοσταλγικό, με άρωμα ρετρό και γεμάτο συγκίνηση. Θα σας πάω αρκετά χρόνια πίσω, στη δεκαετία του ’80 και του ’90. Εκεί, που τα πάντα ήταν διαφορετικά, πιο ξένοιαστα κι αγνά. Κάτι που φαινόταν –αν μη τι άλλο– κι από τα προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης. Καθίστε, λοιπόν, αναπαυτικά κι ετοιμαστείτε να μεταβείτε σε μια άλλη εποχή.
Σε μια εποχή, όπου το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο ήταν μαρτύριο, αλλά τα Σαββατοκύριακα γινόταν με άλλη διάθεση, με κέφι. Ένας και μόνο ήταν ο λόγος που κάθε Σαββατοκύριακο πεταγόμασταν σαν σφαίρα απ’ το κρεβάτι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα κινούμενα σχέδια.
Τι σας θύμισα τώρα, ε; Είμαι βέβαιη πως αυτή τη στιγμή, οι παλμοί της καρδιάς σας χτυπούν γρηγορότερα απ’ τη συγκίνηση και τη νοσταλγία. Αν υπήρξατε παιδί στη δεκαετία του ’80 και του ’90 με καταλαβαίνετε, φαντάζομαι.
Σε ‘σας τους νεότερους, ίσως φαίνεται περίεργο και ξένο, αλλά για ‘μας, τα παιδιά εκείνης της γενιάς, όλο αυτό γινόταν σχεδόν ιεροτελεστικά. Ανυπομονούσαμε και μετρούσαμε τις μέρες, μέχρι να φτάσει επιτέλους το Σαββατοκύριακο και να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ μας, παρακολουθώντας το πρόγραμμα της ΕΡΤ, μέχρι το μεσημέρι σχεδόν. Όσοι λοιπόν είχατε την τύχη να υπάρξετε παιδί σε εκείνες τις δυο δεκαετίες, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Μη μου πείτε πως δεν ξεκαρδιζόσασταν, κάθε φορά που ακούγατε το λατρεμένο «Γιαμπανταμπαντού!» από το Φρεντ Φλίνστοουν; Εκείνον τον αγαπημένο μας ήρωα, με τη μεγάλη κοιλιά και το δέρμα ζώου για ρούχο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη γυναίκα του, τη Βίλμα και την κόρη του, τη Σταλίτσα, που είχε πάντα ένα αληθινό κόκαλο στα μαλλιά της; Ποιος δε γελούσε με τις αστείες ηλεκτρικές τους συσκευές που αποτελούνταν από ζώα ή με το ποδοκίνητο αυτοκίνητό τους;
Κι εκείνο τον ορφανό, νεαρό νίντζα που ζούσε στο Τόκιο, τον θυμάστε; Ναι, καλά καταλάβατε. Μιλάω για τον Καμπαμαρού. Ένα επίσης αγαπημένο παιδικό, που οι περισσότεροι εκείνης της γενιάς θα θυμάστε μιας και δεν υπήρχε αγόρι τότε, που να μη λάτρευε τον συμπαθέστατο μακαρονά.
Όπως κι όλα τα κορίτσια, ανυπομονούσαν να φτάσει το Σαββατοκύριακο για να δουν την αγαπημένη τους Κάντυ-Κάντυ. Το ξανθό αυτό κοριτσάκι, με τα τεράστια μάτια και τις φακίδες στη μύτη. Μια παιδική σειρά που σου προσέφερε ρομάντζο αλλά ταυτόχρονα και συγκίνηση με τις θλιβερές εξελίξεις. Το θάνατο του αγαπημένου της Άντονι και φυσικά τις πλεκτάνες που έστηναν μονίμως ο Νιλ κι η Ελίζα στην Κάντυ. Ένα κορίτσι μόνιμα δακρυσμένο αλλά και χαμογελαστό παράλληλα.
Θυμάστε τον γκαφατζή Σκούμπι Ντου και την παρέα του; Φυσικά και θυμάστε, τι ρωτάω; Ταξίδια, στοιχειωμένα σπίτια, ένας μόνιμα πεινασμένος σκυλάκος και μια παρέα φίλων να προσπαθεί πάντα να ξεδιαλύνει ένα μυστήριο.
Μη μου πείτε λοιπόν, πως δε σας λείπουν τα κινούμενα σχέδια εκείνης της εποχής. Πως δεν αναπολείτε, έστω και λίγο εκείνα τα χρόνια, όπου αυτές οι παιδικές σειρές μας κρατούσαν συντροφιά τα πρωινά του Σαββατοκύριακου;
Είναι αδύνατο να μη νοσταλγείτε τον Ποπάυ, το αγαπημένο ναυτάκι όλων μας, που εξαιτίας του μάθαμε να αγαπάμε το σπανάκι. Τον Τεν-Τεν, με το χαρακτηριστικό τσουλούφι και το σκύλο του, τον Μιλού.
Τα στρουμφάκια, που είχαν και θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Τα μικροσκοπικά, μπλε ανθρωπάκια, με τους ιδιαίτερους χαρακτήρες, που έμεναν στα μανιταρόσπιτα. Ποιο κορίτσι δε λάτρευε τη Στρουμφίτα; Ποιο παιδάκι δεν είχε σιγοτραγουδήσει το «Μη με ξυπνάς απ’ τις έξι» παρέα με τον γλυκούλη Χουζούρη;
Και μετά τα στρουμφάκια, τη σκυτάλη έπαιρνε στο πρόγραμμα της ΕΡΤ, ο αστυνόμος Σαΐνης. Φορώντας, την ίδια πάντα, γκρι καπαρντίνα κι ασορτί καπέλο. Αστυνομικό χωρίς πιστόλι, έχετε ξαναδεί; Κι όμως εκείνος δεν είχε. Περιοριζόταν μόνο σε μεγεθυντικούς φακούς, κιάλια κι ό,τι άλλο μπορούσε να χωρέσει ένα παιδικό μυαλουδάκι. Έμπλεκε πάντα σε σουρεαλιστικές περιπέτειες, δίνοντας έτσι νόημα στα δικά μας Σαββατοκύριακα.
Καθώς όμως αναπολώ αυτές τις παιδικές σειρές, αναρωτιέμαι τι σχέση έχουν εκείνα τα κινούμενα σχέδια που βλέπαμε εμείς, με αυτά που βλέπουν τα σημερινά παιδιά. Πού είναι τα χαρούμενα και γεμάτα νόημα προγράμματα που βλέπαμε; Που μας πρόσφεραν άφθονο γέλιο αλλά και συγκίνηση.
Τώρα ανοίγεις την τηλεόραση τα Σαββατοκύριακα και βλέπεις μονάχα κάτι αλλόκοτα πλάσματα σε παιδικές σειρές, χωρίς νόημα κι ουσία. Πράγμα που εμένα προσωπικά με θλίβει και με θυμώνει ταυτόχρονα!
Γι’ αυτό νομίζω πως μια εισήγηση στην ΕΡΤ, είναι απαραίτητη, τι λέτε κι εσείς; Θέλουμε πίσω τον Καμπαμαρού και τον Τεν-Τεν. Θέλουμε να συγκινηθούμε ξανά βλέποντας την Κάντυ- Κάντυ και να γελάσουμε μέχρι δακρύων, παρέα με το Σκούμπυ ντου. Θέλουμε, βρε αδελφέ, να ξυπνάμε τα Σαββατοκύριακα και να βλέπουμε τα Στρουμφάκια και όχι τις τρομακτικές Monster High, πειράζει; Θέλουμε να ζήσουμε ξανά τη μαγεία των πρωινών του Σαββάτου, παρέα με τους Φλίνστοουνς κι όχι με τα Πόκεμον. Ζητάμε πολλά;
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αξιώτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Εύα Αξιώτη
