Πολλά κείμενα έχουν γραφτεί με ειρωνεία και εμπαιγμό για τα πεθερικά και λίγα αναφέρονται στην παντοτινή και ειλικρινή σύνδεση ενός ατόμου με την οικογένεια του συντρόφου του, όχι από ανάγκη αλλά από αγάπη. Η αλήθεια είναι ότι στην εποχή μας σπάνια συναντάμε περιπτώσεις πραγματικής συναισθηματικής σύνδεσης του ατόμου με την οικογένεια του συντρόφου του και αντίστροφα. Αυτό για να επιτευχθεί δε φτάνει μόνο η εξ ανάγκης συναναστροφή, αλλά και ο σεβασμός, η συμβατότητα αξιών, η χημεία, η αποδοχή, όλα εκείνα που με το χρόνο θα αφήσουν χώρο στην αγάπη. Πραγματικά είναι δύσκολες οι σχέσεις αυτού του είδους, διότι εύκολα μπορούν να επηρεαστούν από την προκατάληψη που τις συνοδεύει.
Αν τελικά με την πάροδο του χρόνου δομηθεί μια υγιής σχέση με υψηλό συναισθηματικό δέσιμο, τότε καταρρίπτονται συνάμα όλες οι προκαταλήψεις που ενδεχομένως πλανιόνταν στην ατμόσφαιρα αρχικά, ενώ βαθμηδόν το δέσιμο αυτό γίνεται σε περιπτώσεις τόσο δυνατό που συγκαταλέγεται στην κατηγορία «οικογένεια». Αυτή είναι η ομορφότερη εξέλιξη μιας τέτοιας σχέσης, γιατί τι πιο όμορφο από το να είναι η οικογένεια του ανθρώπου που αγαπάς και δική σου; Έτσι αφενός μεγαλώνει το εύρος του όρου «οικογένεια» για κάθε άτομο και αφετέρου ενδυναμώνεται αλυσιδωτά και η σχέση του ζευγαριού, λόγω της εκατέρωθεν αποδοχής και υποστήριξης -αλλά και λόγω της αποφυγής προστριβών. Μια τέτοια υγιής σχέσης έχει ως συστατικά τα όρια, την έλλειψη παρεμβατικότητας, την αντικειμενικότητα, την αποδοχή και κυρίως την αγάπη.
Είναι πολύ όμορφο να αισθάνεται κανείς ότι απέκτησε κι άλλα αδέλφια, κι άλλους γονείς ή κι άλλα παιδιά. Είναι όμορφο να μπορεί να μοιράζεται μαζί τους προβληματισμούς, ανησυχίες αλλά και χαρές. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις οι χαρές είναι ακόμα πιο μεγάλες.
Τα άτομα που είχαν τη χαρά να έχουν μια τέτοια σχέση με την οικογένεια του συντρόφου ή με το σύντροφο του παιδιού τους, νιώθουν ασφάλεια ως προς την ανθεκτικότητα των θεμελίων της σχέσης. Αλλά τι γίνεται στις περιπτώσεις που η εν λόγω σχέση πετύχει αλλά η σχέση του ζευγαριού ναυαγήσει; Σε περίπτωση χωρισμού, τόσο το πρώην ζευγάρι όσο και οι οικογένειες που κατόρθωσαν να θεμελιώσουν μια τόσο δυνατή συναισθηματικά σχέση βιώνουν διπλό πόνο και διπλή απώλεια. Το άτομο πενθεί γιατί χάνει το σύντροφο στον οποίο επένδυσε τα όνειρα και το μέλλον του, αλλά και την οικογένεια που απέκτησε στο ενδιάμεσο. Από την άλλη οι γονείς πονούν με τον πόνο του παιδιού τους αλλά πονούν και με τη δική τους απώλεια, αφού λόγω αυτού του χωρισμού χάνουν από τη ζωή τους ένα «ψυχοπαίδι». Ταυτόχρονα το πρώην ζευγάρι αντιλαμβανόμενο αυτό το διπλό πένθος φορτώνεται με περισσότερες ενοχές γι΄αυτή την αναγκαστική αποσύνδεση.
Κι άντε μετά να σκεφτούν ότι στο μέλλον θα φέρουν ένα άλλο νέο άτομο να μπει στην οικογένεια. Κι εκεί είναι που έρχεται κι ο φόβος της σύνδεσης ή μάλλον ο φόβος της αποσύνδεσης, που μπορεί να επέλθει αν η ερωτική σχέση δεν έχει αίσιο τέλος. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να υπάρχει μια τόσο καλή συναισθηματική σύνδεση και χημεία όλων των εκάστοτε συντρόφων με όλους τους εκάστοτε γονείς, αδέλφια κ.λπ. κι αυτό γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και φτιάχνει μοναδικές συνδέσεις και μοναδικές σχέσεις. Καμιά σχέση δεν είναι ίδια με την άλλη, ακόμα κι αν είναι ίδια η συνθήκη, κι αυτό γιατί διαφέρει το άτομο ή τα άτομα. Επίσης δεν είναι εύκολο να αναπτυχθεί σε όλες τις περιπτώσεις χημεία, αξιακή συμβατότητα, ούτε ταίριασμα χαρακτήρων. Ταυτοχρόνως, ενδεχομένως να επικρατήσει η επιφυλακτικότητα και ο φόβος για μια νέα αναγκαστική διακοπή της σχέσης, οπότε τα μέρη πλέον δένονται με επιφύλαξη και εγκράτεια.
Αν η σχέση του ατόμου με την οικογένεια του πρώην στηριζόταν στην αγάπη, στον σεβασμό και στην εκτίμηση, αν τα άτομα αυτά έχουν κάτι όμορφο να θυμούνται από τη σχέση αυτή, παρά την αναγκαστική αποσύνδεση από τον όρο «οικογένεια», δε σημαίνει ότι τερματίζεται κάθε είδους σχέση ή επικοινωνία. Φτάνει αυτή η επικοινωνία να μη βλάπτει τα άτομα, να μην τα εμποδίζει να προχωρήσουν στη ζωή τους, να μη δημιουργεί προβλήματα σε νέες σχέσεις και να γίνει κατανοητό ότι η σχέση συνεχίζει μεν να υφίσταται αλλά με άλλη μορφή. Τότε ναι, μπορεί αυτή η σχέση κι η επικοινωνία να κρατήσει και να συνεχίσει να είναι τόσο όμορφη όπως τότε, με διαφορετικό όμως χαρακτήρα. Γιατί κακά τα ψέματα η αγάπη αν είναι πραγματική και αφειδώλευτη ούτε σβήνει ούτε μπαίνει σε στεγανά και τυπικότητες.
Οι άνθρωποι που κάποτε θεώρησες οικογένειά σου, εξακολουθούν να είναι ακριβώς αυτό, όπου κι αν βρίσκονται, ακόμα κι αν δεν τους συναναστρέφεσαι στη συχνότητα που το έκανες πριν. Όπως κι αν προχωρήσεις, ό,τι κι αν κάνεις οι άνθρωποι αυτοί στην καρδιά σου είναι πάντα οικογένεια και έχουν το δικό τους όμορφο χώρο εκεί.
Για τους ανθρώπους που έγιναν οικογένεια και έμειναν για πάντα, γι΄ αυτούς που ο πόνος της απουσίας τους από τη ζωή μας δεν έσβησε, όπως έσβησε ο πόνος του χωρισμού. Γι’ αυτούς στους οποίους θα χρωστάμε πάντα μια ευγνωμοσύνη και ένα σ’ αγαπώ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πολυδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
